ΤΟ ΦΑΣΜΑ ΤΟΥ ΑΥΤΙΣΜΟΥ

 

Ο αυτισμός ανατρεχει στο 1911, και στον ψυχίατρο Eugen Bleuler. Ο Ευγενιος περιεγραψε την επι κοινωνιακή δυσκολία καποιων  ατόμων με τον κοινωνικό τους περίγυρο.

Μέχρι τον αιώνα μας , αρκετά  έχουν τροποποιηθεί, στα διαγνωστικά κριτήρια, τα ανιχνευτικά εργαλεία, την παρέμβαση και υποστήριξη των ατόμων , με στόχο την επιτευξη του βέλτιστου αποτελέσματος.

Η διαγνωστική τριάδα των διαταραχών φάσματος, με τον τρόπο που το αναγνωρίζουμε σήμερα, περιγράφηκε  το 1979, από την Lorna Wing στη Μεγάλη Βρετανία. 

Οι διαταραχές αφορούν στην αλληλεπίδραση, την κοινωνική επικοινωνία και την στερεότυπη συμπεριφορά. 

Αφορά,  1 στα 68 άτομα του γενικού πληθυσμού που θα εμφανίσουν τη νευροαναπτυξιακή αυτη διαταραχή.

Να δουμε καποια διαγνωστικά κριτήρια για τις διαταραχές στο φάσμα του αυτισμού;σύμφωνα με το DSM-5 σύστημα κατάταξης ψυχιατρικών και νευροαναπτυξιακών νοσημάτων , χαρακτηρίζονται από:

Δυσκολίες στην αλληλεπίδραση και επικοινωνία , αλλά και από επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές και μονότονα ενδιαφέροντα ή δραστηριότητες που  εμφανίζονται στην παιδική ηλικία, έως τα 3 έτη, αλλά τα λειτουργικά προβλήματα, απ τις διαταραχές αυτές, εντοπιζονται αργότερα.

​

Αρκετά άτομα εμφανίζουν συμπτώματα και από μικρότερες ηλικίες, ανάλογα με τη βαρύτητα της εικόνας, ακόμα κι από τη γέννηση.

Οι διαταραχές αυτές ονομάζονται Διαταραχές Αυτιστικού Φάσματος, γιατί καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα λειτουργικών και επικοινωνιακών δυσκολιών, διαφορετικών για κάθε παιδί.

​​

​

Η διάγνωση των Διαταραχών του Φάσματος γίνεται από Παιδο ψυχίατρους  Αναπτυξιολόγους

Δεν υπάρχουν αιματολογικά τεστ, που να οδηγουν στη διάγνωση του αυτισμού, αν και για κάποιους είναι χρήσιμος ένας μοριακός έλεγχος, λόγω πιθανών συνυπαρχουσών γενετικών προβλημάτων.

Τα κριτήρια διάγνωσης βασίζονται στην κλινική παρατήρηση της συμπεριφοράς του παιδιού, στην ψυχοκοινωνική του ανάπτυξη , και στις πληροφορίες που παραθέτουν οι γονείς.

Η μοναδική διαθέσιμη έως στιγμής θεραπεία είναι η πρώιμη διάγνωση  και η πρώιμη παρέμβαση με ειδικά προγράμματα λογοθεραπείας, εργο θεραπείας, αισθητηριακής ολο κλήρωσης και ψυχοκοινωνικής εκπαίδευσης.

Στο πρόγραμμα πρώιμης παρέμβασης μπορούν να δράσουν επικουρικές μορφές θεραπείας, όπως είναι το θεατρικό παιχνίδι, η μουσικοκινητική, η θεραπευτική ιππασία .

Χρήσιμη βοήθεια για τις οικογένειες  είναι η συμβουλευτική οικογένειας από ειδικό Ψυχολόγο, ενημερωμένο για θέματα νευροαναπτυξιακών διαταραχών.

Οταν το παιδί σας:

• έχει καθυστέρηση λόγου-ομιλίας
• δεν σας κοιτάζει στα μάτια
• δεν ζητά λεκτικά τα αντικείμενα που επιθυμεί
• μιλά για τον εαυτό του στο τρίτο πρόσωπο
• δεν δείχνει αντικείμενα με τον δείκτη, τα οποία κεντρίζουν το ενδιαφέρον του ή δεν κοιτάζει αντικείμενα που κάποιος άλλος δείχνει
• δεν ενδιαφέρεται ή δεν παίζει με άλλα παιδιά της ηλικίας του, απομονώνεται στο παιχνίδι
• σειροθετεί τα παιχνίδια του. 
• Δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στις λεπτομέρειες των παιχνιδιών ή των αντικειμένων
• δεν αντιλαμβάνεται τα συναισθήματα των άλλων ή δεν μπορεί να επικοινωνήσει τα δικά του
• ηχολαλεί, επαναλαμβάνει λέξεις ή φράσεις στερεότυπα, χωρίς επικοινωνιακό ενδιαφέρον
• κάνει επαναληπτικές κινήσεις, στερεοτυπικά, μονότονα
• αντιδρά περίεργα σε οσμές, ήχους, υφές, γεύσεις
• δεν αναγνωρίζει το κοινωνικό πλαίσιο
• χάνει δεξιότητες που είχε προηγουμένως κατακτήσει

ΤΟ ΦΑΣΜΑ ΤΟΥ ΑΥΤΙΣΜΟΥ

 

Το Φάσμα του Αυτισμού περιλαμβάνει διαταραχές η κλινική εικόνα των οποίων δεν είναι ομοιογενής και οι οποίες απαιτούν από μικρή έως πολύ μεγάλη και δια βίου υποστήριξη. 

Τα παιδιά με Διαταραχή στο Φάσμα του Αυτισμού χαρακτηρίζονται από σημαντικές δυσκολίες στην επικοινωνία, στο λόγο, στην κοινωνική αλληλεπίδραση, αλλά και στην επεξεργασία των αισθητηριακών ερεθισμάτων. 

Η λειτουργικότητά τους επηρεάζεται σημαντικά από στερεοτυπικές και διασπαστικές μορφές συμπεριφοράς. Ένα μεγάλο ποσοστό παιδιών με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής έχουν και νοητική υστέρηση. 

Επίσης, μπορεί η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής να συνυπάρχει με  ή χωρίς Υπερκινητικότητα, με Μαθησιακές Δυσκολίες, Με Διαταραχές Επικοινωνίας, αλλά και με Ψυχιατρικές Διαταραχές.Τα αίτια της Διαταραχής Αυτιστικού Φάσματος;

Τα αίτια της ΔΑΦ είναι μεν οργανικά, αλλά παραμένουν άγνωστα. 

Η σύγχρονη έρευνα αποδίδει την παθογένεση της ΔΑΦ σε επιγενετικά αίτια, δηλαδή σε ένα συνδυασμό κληροδοτημένης γενετικής προδιάθεσης και περιβαλλοντικών συνθηκών που μπορεί να επιδράσουν δυσμενώς στο γονιδίωμα. 

Δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι τα αίτια της Διαταραχής Ελλειμματικής Προσοχής μπορεί να οφείλονται σε ψυχολογικούς παράγοντες.  

Εμφανίζεται 4 έως 5 φορές συχνότερα σε  αγόρια απ’ ότι σε κορίτσια και επίσης συχνότερα στα αδέλφια παιδιών με αυτισμό απ’ ότι στο γενικό πληθυσμό

Πώς αποδέχονται οι γονείς μια τόσο σοβαρή διάγνωση όπως αυτή της Διαταραχής Ελλειμματικής Προσοχής. 

Το σοκ και το πένθος είναι τα πρώτα και κατακλυσμιαία συναισθήματα που βιώνουν οι γονείς. 

Το στάδιο της προσαρμογής της οικογένειας μπορεί να διαρκέσει μήνες ή ακόμη και χρόνια. 

Η οικογένεια θα κληθεί να επιστρατεύσει όλα της τα ψυχολογικά αποθέματα για να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες που συνεπάγεται η συμβίωση με ενα παιδί με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής, αλλά και η πλήρης και σφαιρική κάλυψη των αναγκών του. 

Η καθημερινότητα με ένα παιδί με διαταραχή αυτιστικού φάσματος  είναι γεμάτη προκλήσεις. 

Η συσπείρωση των μελών της οικογένειας και η συμβουλευτική οικογένειας είναι καθοριστικής σημασίας παράγοντες για την ομαλή προσαρμογή της οικογένειας.

Η πρόγνωση αναφέρεται στο πώς αναμένουμε να εξελιχθεί ένα παιδί σε βάθος χρόνου. 

Η πρόγνωση  εξαρτάται από πλήθος παραγόντων που σχετίζονται τόσο με τα χαρακτηριστικά του κάθε παιδιού, αλλά και με την παρέμβαση που θα δεχτεί. 

Η σοβαρότητα των αυτιστικών χαρακτηριστικών και η ύπαρξη ή όχι νοητική υστέρησης είναι οι δύο βασικοί προγνωστικοί παράγοντες που σχετίζονται με τα χαρακτηριστικά του παιδιού. 

Ως προς την παρέμβαση, γνωρίζουμε ότι όσο πιο έγκαιρη και εντατική είναι τόσο καλύτερη η πρόγνωση. Επιπλέον, το μοντέλο της Εφαρμοσμένης Ανάλυσης της Συμπεριφοράς συνιστά το πλέον κατάλληλο θεραπευτικό μοντέλο για το σύνολο των παιδιών . 

Τέλος, η συμβολή των γονέων είναι καθοριστικής σημασίας, τόσο για την ψυχολογική ανάπτυξη του παιδιού, όσο και για την παροχή δυνατοτήτων πρόσκτησης, γενίκευσης και διατήρησης των δεξιοτήτων του παιδιού σε βάθος χρόνου.