ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑ..

 Η παχυσαρκία είναι  ασθένεια που αντιμετωπίζεται  τις περισσότερες φορές , επιφανειακά, με φόβο και προκατάληψη , την ώρα που ο άνθρωπος με περιττό και υπερβάλλον βάρος υποφέρει και δεν μπορεί  να αλλάξει τη ζωή  και τις συμπεριφορές του.

Αυτό που έχει σημασία είναι ο άνθρωπος με παχυσαρκία να απαλλαγεί από τύψεις και από ενοχές και να αντιληφθεί ότι, σε έναν βαθμό, δεν ευθύνεται αποκλειστικά ο ίδιος για την κατάστασή του. 

Καθώς, η παχυσαρκία συνοδεύεται πανω από 200 επιπλοκές, και μάλιστα πολύ σοβαρές, όπως διαβήτης, χρόνια νεφρική νόσος, κακοήθειες, οστεοαρθρίτιδα, ευαλωτότητα στις λοιμώξεις 

είναι κρίσιμο ο ασθενής να αντιληφθεί πως χρειάζεται βοήθεια και συγκεκριμένη υποστήριξη.

Σημερα κάνουνουμε πλέον λόγο για μία νέα πανδημία πιο σοβαρή, με διάρκεια και πολλαπλές επιπτώσεις, η οποία είναι ήδη ορατή και θα είναι ακόμη περισσότερο σε δέκα χρόνια, το 2035 δηλαδή.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, αναμένεται να πλήξει το 51% του παγκόσμιου πληθυσμού στις ηλικίες άνω των 5 ετών τα επόμενα δέκα έτη.

Ειδικότερα,1 στους 3 ενήλικες ζει με παχυσαρκία στην εποχή μας και 1 στους 4 με υπερβάλλον βάρος ενώ, μέχρι το 2030, σε πέντε χρόνια δηλαδή, 5 εκατ. άνθρωποι θα έχουν υψηλό δείκτη μάζας σώματος, με ό,τι αρνητικό συνεπάγεται αυτό για την ατομική τους υγεία.

Δυο σημεία θα πρέπει να κρατήσουμε όταν μιλάμε για την παχυσαρκία: 

Το προσδόκιμο ζωής μειώνεται όσο αυξάνεται ο δείκτης Μάζας σώματος και ολοένα και περισσότερα παιδιά, μικρής ηλικίας μάλιστα, πάσχουν από παχυσαρκία σε όλο τον κόσμο,  γεγονός που οφείλει να αφυπνίσει την οικογένεια πρωτίστως, τους δασκάλους και καθηγητές στα σχολεία αλλά και την Πολιτεία, με στόχο να σχεδιάσει και να υλοποιήσει στοχευμένες πολιτικές.

Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι η παχυσαρκία αποτελεί όχι μόνο υγειονομικό ζήτημα αλλά, ταυτόχρονα, κοινωνικό και οικονομικό.

Πολλές φορές η τροποποίηση της συμπεριφοράς μας δεν αρκεί και ενδεχομένως δεν μπορεί να φθάσει πολύ μακριά, καθώς πολλοί βρίσκονται σε μία συνεχή διαδικασία δίαιτας και στέρησης του οργανισμού τους από πολλά θρεπτικά συστατικά και από μία ισορροπημένη διατροφή. 

Αυτό το συνεχές γιο-γιο, αδυνατίζω, παχαίνω, αδυνατίζω  επιβαρύνει εξαιρετικά τον πάσχοντα, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζει σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα και να κουράζεται.

Υπάρχει  μία εξατομικευμένη λύση η οποία αποδεικνύεται ασφαλής και αποτελεσματική για τον ασθενή. 

Ενας διπλός αγωνιστής, ένα μόριο σχεδιασμένο να ενεργοποιεί τόσο τους GLP-1 όσο και τους GIP υποδοχείς, 

το οποίο έχει ένδειξη για διαβήτη  και παχυσαρκία.

Το GLP-1 και το GIP είναι φυσικές ορμόνες που εκκρίνονται ως απόκριση στην κατανάλωση τροφής. Όταν καταναλώνεται φαγητό, το GLP-1 και το GIP απελευθερώνονται, αυξάνουν την έκκριση ινσουλίνης από το πάγκρεας και ρυθμίζουν τα επίπεδα ζαχάρου στο αίμα. 

Επιπλέον, δρουν στον εγκέφαλο, σε περιοχές που σχετίζονται με την όρεξη και τον κορεσμό, ενώ το GIP συμμετέχει και στην ρύθμιση του λιπώδους ιστού.

Ο διπλός αγωνιστής, ένα μόριο με διπλή δράση που χορηγείται ως ένεση μία φορά την εβδομάδα, στοχεύει τόσο τον υποδοχέα GLP-1 όσο και τον υποδοχέα GIP, οδηγώντας σε εντυπωσιακά αποτελέσματα, όπως αυτά προέκυψαν μέσα από τα ερευνητικά προγράμματα για το μόριο τα τελευταία χρόνια.

Σύμφωνα, μάλιστα, με τις έρευνες, οι ασθενείς που έλαβαν τον διπλό αγωνιστή GIP/GLP-1 κατέγραψαν ποσοστιαία μεταβολή του βάρους, η οποία έφτανε το 22,5% σε 72 εβδομάδες. 

Αναφορικά με τις παρενέργειες, όπως τα γαστρεντερικά προβλήματα, ήταν ευτυχώς προσωρινά και σημειώθηκαν κατά κύριο λόγο κατά τη διάρκεια της περιόδου κλιμάκωσης της δόσης και ήταν κυρίως ήπιας έως μέτριας βαρύτητας.

Η μεταβολή στο βάρος ενός ασθενούς γίνεται αντιληπτή από τις πρώτες εβδομάδες, σύμφωνα με τους ειδικούς. 

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι αποτελεί θεραπεία εφ' όρου ζωής καθώς, μετά τη διακοπή του φαρμάκου, το χαμένο βάρος επανέρχεται αφού δεν θα «καταστέλλεται» πια ο νεύρο-ορμονικός μηχανισμός που δημιουργεί το αίσθημα της πείνας.