Τη Γεωργια Αποστολου την ειχα γνωρισει αφου ειχε εγκαταλειψει τον κοσμο του θεαματος.
Ειχε ένα πηγαιο, γλυκο, καρδιακο χαμογελο κι εψαχνε ,αναζητουσε τι κρυβεται πισω απ όλα αυτά τα φανταχτερα
Δεν ειχαμε συζητησει πολλα .Μονο ένα γεια τι κανεις.Ομως οταν συναντιομασταν, ο χαιρετισμός μας ηταν ιδιαιτερα θερμος.
Ξαφνιαστηκα όταν εμαθα για το θανατο της.
Περασαν δυο τρεις μερες μεχρι να δω την ειδηση.Γραφτηκαν πολλα. Παντα γραφονται πολλα, αφου ο άλλος περασει ¨απεναντι¨.
Τα περισσοτερα ειναι απλα λογια.
Μερικα εχουν χρωμα, κι αλλα ψυχη.
Ο Γιωργος Βουλγαρης ( δεν τον ξερω) εγραψε ισως το πιο ομορφο.
Γεωργια μου ξερω εισαι στα χερια Του και ειμαι ηρεμος¨
Άλλο ένα , απ τον Ανδρεα Κωνσταντινιδη
( αυτόν τον ξερω ¨τηλεοπτικα¨)
Λεει ο Ανδρεας.
Από χθες διαβάζω ότι έφυγες. Δεν μπορώ να μην το πιστέψω πια. Παντού το λένε. Έφυγες. Αλλά αυτή τη φορά, χωρίς να ξαναγυρίσεις.
Θα μείνω με την τελευταία σου εικόνα, λίγους μήνες πριν να χαμογελάς.
Καλό σου ταξίδι αγαπημένη μου.
Τώρα πια οι άγγελοι θα έχουν κάθε λόγο να χαμογελάνε. Θα είσαι εκεί μαζί τους.
Και τα δυο βαθεια συναισθηματικα.
Ομως σ ολους γεννιεται μια απορια.
Τί συμβαινει και ¨φευγουν¨τοσο νεοι και τοσοι νεοι..ξαφνικα.
Χρόνια τωρα, πασχιζουμε να βρουμε τον τρόπο να κοροϊδεψουμε..τη θνητότητα και φθαρτότητα που κληρονομήσαμε, και που σαν ακοίμητος φρουρός δίπλα , μας υπενθυμίζει καθημερινά το πρόσκαιρο της ζωής.
Οχι δεν μας αρνήθηκε τη χαρά ο Χριστός.
Ο Αποστολος Παυλος μας προτρέπει στην προς Θεσσαλονικείς επιστολή του:
Πάντοτε Χαίρετε,
(Αλλά Και Αδιαλλείπτως Προσέυχεσθε.)
Να χαιρόμαστε, όμως να μην απολυτοποιούμε αυτή την όποια χαρά μας προσφέρεται σ αυτή τη ζωή.
Αυτά μου ήρθαν στο νου και πάλι διαβάζοντας το μικρό σημείωμα του¨Ομοτράπεζου στην Κοινωνία του Λόγου¨, Φίλου απ τη συμπρωτεύουσα, Αντώνη Π. που σε ρυθμό ¨Γοργό παρεστιγμένο¨, χάραξε ενα κατευόδιο, αυτή τη φορά για έναν μικρό, πολύ μικρό στην ηλικία, νέον Ανθρωπο, που μας έφυγε αθόρυβα για την άλλη ζωή.
Λέει ο καλός φίλος , μιλώντας πολύ σωστά ,για μια χαρμολύπη:
Ανατρέχω στα αναγνώσματα του εσπερινού του Αγ.Αντωνίου, από τη Σοφία Σολομώντος Το πρωτότυπο κείμενο έχει τη δική του μοναδική χάρη, αλλά το ξαναδιαβάζω απλουστευμένο:
¨Οι ψυχές των δικαίων είναι στα χέρια του Θεού, και δεν θα τους αγγίσει βάσανο. Στα μάτια των αφρόνων φάνηκαν ότι πέθαναν, και ο θάνατός τους θεωρήθηκε τιμωρία και η αναχώρησή τους από τον κόσμο καταστροφή, αλλά αυτοί βρίσκονται σε ειρήνη. Διότι αν στα μάτια των ανθρώπων φαίνονται ότι τιμωρούνται, η ελπίδα τους είναι γεμάτη αθανασία. Και για τα λίγα που υπέφεραν θα ευεργετηθούν πολύ. Διότι ο Θεός τους δοκίμασε και τους βρήκε αξίους του. Τους δοκίμασε σαν το χρυσάφι στο χωνευτήρι και τους δέχθηκε σαν θυσία ολοκαυτώματος ¨Αν ο δίκαιος πεθάνει πρόωρα, θα είναι σε ανάπαυση. Διότι η τιμή του γήρατος δεν είναι τα πολλά χρόνια, ούτε μετριέται με τον αριθμό των ετών.Για τους ανθρώπους, άσπρα μαλλιά είναι η φρόνηση, και γηραιά ηλικία ο ακηλίδωτος βίος. Επειδή ευχαρίστησε τον Θεό, αγαπήθηκε απ' αυτόν Αρπάχθηκε [από τον κόσμο] για να μη του αλλάξει την σύνεση η κακία ή απατήσει την ψυχή του ο δόλος.
Επειδή για λίγα χρόνια έζησε ως τέλειος άνθρωπος, ήταν σαν να έζησε πολλά χρόνια.
Η ψυχή του ήταν αρεστή στον Κύριο, γι' αυτό και αρπάχθηκε γρήγορα μέσα από τον πονηρό κόσμο¨.
Ο Κλήμης, που στα δεκαέξι χρόνια του ¨επλήρωσε χρόνους μακρούς¨, ¨έσπευσεν εκ μέσου πονηρίας¨ χθες τα ξημερώματα. Επειδή ¨ήν αρεστή Κυρίω η ψυχή αυτού¨ κατάφερε να δείξει και στους γύρω του, σαν από μια χαραμάδα, μια πραγματικότητα πέρα από τα αισθητά μας μάτια, την οποία τώρα απολαμβάνει.
Ελπίζουμε να εύχεται και για όλους μας.
Μετρημένες λέξεις με ¨ενεργειακό¨ περιεχόμενο.
Χαράζουν έναν απλό κύκλο, που περικλείει ολόκληρη τη ζωή.
Μακάρι να μας βοηθήσει να ξεφύγουμε λίγο απ την ομίχλη της αναζήτησης μιας ¨εικονικής¨ ευτυχίας..
Καλό Σαββατο-Κυριακο, κι αν θέλετε, ένα συγχώριο για τον Αγνωστο-γνωστό σας Κλήμη, έτσι σαν Μνημόσυνο στην μαρτυρική, εφηβική, ψυχή του, που θα πρεσβεύει πλέον για όλους μας.
.jpg)
