Η σιωπή , και η ησυχία, είναι η μόνη ,τεχνική να έρχεσαι σε επαφή με τον βαθύτερο, καλύτερο, πραγματικό εαυτό σου.
Το να μιλούμε ακατάπαυστα με τους αλλους προσπαθώντας να επικοινωνήσουμε, για να καλύψουμε το κενό της ψυχής μας δεν είναι παρα μια κένωση της εσωτερικής μας κατάστασης.
Θα μπορούσαμε να την χαρακτηριζαμε ως αγχώδη διαταραχή, ανασφάλειας , φόβου για την μοναξιά που δεν καταφέραμε να υπερβούμε.
Παντού ένα γύρω άνθρωποι περικυκλωμένοι από πλήθος κόσμου ,να βιώνουν μιαν ανυπόφορη Μοναξιά.Κάποιοι τελικά, που ζουν μόνοι,από δική τους επιλογή,και ούτε στιγμή δεν νοιώθουν μοναξιά, γιατί απλά τα έχουν τόσο καλά με τον εαυτό τους,ώστε αυτό να τους γεμίζει.
Ζούν την ησυχία,μέσα σε Ησυχία.
Το έχω δοκιμάσει λειτουργεί.
Είναι μία κατάσταση, όπου αποφεύγεις σκέψεις μέριμνες, ειδήσεις που αναστατώνουν δημιουργούν εξάρτηση, σύγχυση, ταραχή, εκνευρισμό, και γενικά απώλεια της εκκωφαντικής αίσθησης της ησυχίας . Είπα μήπως.
Χαλαρώστε για λίγο και παρακολουθείστε-ακούστε τους φίλους μας Δανούς,να παίζουν σ ένα σταθμο του τραίνου το Bollero του Ravel.
Μπορεί εμείς να είμαστε η κοιτίδα, άλλοι όμως έχουν την κουλτούρα του πολιτισμού.
Δεν ξέρω αν θα τους προτιμούσα, πάντως έχουν στυλ.
Δειτε πόσο ¨εκκωφαντική¨ είναι η άσκηση της Μοναξιάς μέσα σ ένα πολυθόρυβο σταθμό του Κόσμου.
Χαιρετε.
.jpg)
