Υπάρχει ένας παράγοντας που λεγεται ψυχική ορφάνια.
Οφειλεται στο ότι οι μεγάλοι έχουν χάσει την τέχνη του να είναι γονείς.
Αυτό ειναι που δημιουργεί παιδιά ψυχικά ορφανά.
Στον Δυτικο κοσμο, τα παιδιά μεγαλώνουν έχοντας μεν θεσμικούς γονείς, αλλά δεν έχουν τροφή για την ψυχή τους. Και πάνω από όλα δεν έχουν αγάπη και κανόνες.
Αυτά που κάθε γονιός οφείλει να δώσει στο παιδί του.
Το παιδί δεν μπορείς να το αγαπάς με τον ίδιο τρόπο που αγαπάς τον γείτονα ή τον σύντροφό σου.
Το παιδί χρειάζεται μια έντεχνη αγάπη.
Η αγάπη που χρειάζεται το παιδί είναι μια τέχνη με τρία συστατικά: Παρουσία, Αποδοχή και Άφοβη Καθοδήγηση
Αν ο γονιός δεν καθοδηγήσει το παιδί του χωρίς να φοβάται, το παιδί θα μάθει την αλήθεια της ζωής από κακούς δασκάλους σπάζοντας τα μούτρα του αισθανομενο σαν ένα πλάσμα ριγμένο στον κόσμο, σαν ορφανό.
Το παιδί είναι εξοπλισμένο να γίνει ένα αυτόνομο πλάσμα, που επιθυμεί για λογαριασμό του, αλλά και ένα πλάσμα που είναι εν δυνάμει ηθικό. Δηλαδή μπορεί να διδαχτεί μια ηθική στάση απέναντι στους άλλους .
Αυτό σημαίνει να νοιώθει και τον άλλον άνθρωπο, να τον λογαριάζει και το δεύτερο να παίζει με κανόνες.
Όχι μόνο μηχανικά και από φόβο, αλλά και επειδή αισθάνεται από μέσα του ότι αυτό είναι το σωστό.
Αυτό πρέπει να καλλιεργηθεί.
Αν ένα παιδί μεγαλώσει με την ψευδαίσθηση ότι οι άλλοι δεν έχουν αξία και ότι δεν πρέπει να παίζεις με κανόνες, θα επωφεληθεί από αυτό, προς μεγάλη ζημιά δική του αλλά και των άλλων, γιατί καλλιεργείται ένας νάρκισσος, που θα κάνει κακό στους άλλους και στον εαυτό του.
Ενα παιδί μπορεί να ευχαριστηθεί το παιχνίδι του παίζοντας με κανόνες.
Δηλαδή πρέπει να του μάθουμε ότι Δεν παίζεις μόνο εσύ, υπάρχουν κι άλλοι διαφορετικά το παιδί θα μείνει να παίζει μοναχό του.
Η ελληνική κοινωνία είναι πολύ παράξενη ιστορία από αρχαιοτάτων χρόνων. Βασίζεται στην ιδέα ότι υπάρχουν οι δικοί μου και οι άλλοι. Για τους δικούς μου γίνομαι θυσία και υπάρχω μέσα από τα μάτια τους.
Οι άλλοι είναι αντικείμενα χειρισμών. Αυτή είναι η θεμελιώδης δομή της ελληνικής κοινωνίας και νοοτροπίας από αρχαιοτάτων χρόνων.
Αυτό το βλέπουμε και στην πολιτική ζωή με μορφή καρικατούρας.
Για τους δικούς μας όλες οι μηχανές και οι διευθετήσεις επιτρέπονται και μάλιστα χωρίς κανένα ηθικό ενδοιασμό.
Λένε είναι ο δικός μας άνθρωπος και το επιχείρημα οι άλλοι δεν κλέβανε.
Η ελληνική οικογένεια έχει ισχυρότατα ερείσματα και κοινωνιολογικά και ψυχικά.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει υποστεί αβαρίες.
Το να λειτουργείς μέσα από το πρίσμα του Εμείς έχει υπέρ, ότι ποτέ δεν νοιώθεις πως θα βρεθείς στο πουθενά, έχει και κατά, ότι δεν είσαι ποτέ μόνο Εγώ, Είσαι Εγω-μεις
Η εμπειρία διδάσκει ότι 9 φορές στις 10 δεν χρειάζεται παρέμβαση ειδικού. Ιδίως αν το πρόβλημα εμφανίζεται σε επίπεδο παιδιού.
Δηλαδή το 1 στα 10 παιδιά μπορεί να παρουσιάζει πραγματικό πρόβλημα που χρήζει παρέμβασης ειδικού.
Τα υπόλοιπα είναι θέμα ανατροφής και παιδαγωγικής του παιδιού.
Συνεπώς ο ψυχολόγος είναι απαραίτηττος μία φορές στις δέκα.
Επιπλέον, ο ψυχολόγος αν είναι έντιμος και επαρκής στη δουλειά του, θα καθοδηγήσει κυρίως τους γονείς πώς να σταθούν στο παιδί τους όχι μέσα από θεραπεία, αλλά μέσα από παιδαγωγική.
Και κυρίως να τους βοηθήσει να κατανοήσουν, να μην έχουν την αυταπάτη ότι αυτοί είναι εντάξει και ότι το παιδί έχει πρόβλημα.
Αυτό συμβαίνει σπάνια.
Το παιδί κατά κανόνα εκδηλώνει μεγεθυσμένο το πρόβλημα του γονεϊκού ζευγαριού.
Ένας έντιμος και επαρκής επαγγελματίας σε αυτή τη συχνότητα θα κατευθύνει τους γονείς.
Δεν ψυχολογιοποιουμε την παιδική ηλικία .Ειναι ανήθικο.
Δεν είναι σωστό να μετατρέπει κανείς τα προβλήματα της ανθρώπινης σχέσης σε ψυχολογικό πρόβλημα.
Οι έφηβοι γινονται θηρία επειδή δεν έχουν κάπου να στραφούν, ώστε να αισθανθούν ότι υπάρχει μια θέση στον ήλιο και γι αυτούς.
Η ψυχική ορφάνια διευρύνεται σε επίπεδο πολιτισμού και κοινωνίας και αυτό είναι που τους εξαγριώνει.
Δεν είναι η κρίση. Απλώς η κρίση δίνει πιο εύκολες αφορμές και νομιμοποιεί την παραίτηση των μεγάλων από την καθοδήγηση των παιδιών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου