ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ.. ΑΠΟΦΥΓΗ ΑΥΤΟΑΝΟΣΙΑΣ

 

Ο τρόπος ζωής  σχετίζεται άμεσα με την ανάπτυξη ενος αυτοάνοσου ή χρόνιου νοσήματος. 

Οι λανθασμένες διατροφικες συνηθειες , οδηγούν σε ελλείψεις και μεταβολικες διαταραχες, οι οποίες αποτελούν παράγοντα για την ανάπτυξη αυτοάνοσης νόσου

Σε συνδυασμό με  κάπνισμα,  έλλειψη  φυσικής δραστηριότητας, και περιβαλλοντικούς παράγοντες, συνδέονται με την ανάπτυξη αυτοάνοσων διαταραχών.

Η έλλειψη θρεπτικών συστατικών περνάει απαρατήρητη για πολλά χρόνια μέχρι την εκδήλωση ασθένειας. 

Ο εντοπισμός ελλείψεων σε μικρο θρεπτικά συστατικά, ειναι ιδιαίτερα δύσκολος

Το ανθρώπινο γονιδίωμα δεν είναι ένας σταθερός κώδικας, αλλά δυναμικός. Μπορεί να εκφραστεί με εκατομμύρια τρόπους, κατι που καθιστά αδύνατη τη χρήση της γονιδιωματικής ως κλινικό εργαλείο.    

Η μελέτη των γονιδίων είναι πολύτιμη , δεν επιτρέπει ομως αξιολογηση  στην κλινική εφαρμογή .

Σε αντίθεση ,η μέτρηση των μεταβολιτών εντοπίζει αμεσα τους παράγοντες που συμβάλλουν στην εκδήλωση μιας αυτοάνοσης  ασθένειας και βοηθα στην επιλογή αποτελεσματικής θεραπείας.

Ελλείψεις σε μικροθρεπτικά συστατικά: 

Οπως σε βιταμίνες, μεταλλικά στοιχεία, αντιοξειδωτικά, αμινοξέα και λιπαρά οξέα, που συνδέονται με την επιδείνωση της λειτουργίας του ανοσου , την αύξηση της φλεγμονής και την επιδείνωση της υγείας σε ασθενείς με αυτοάνοσες ή χρόνιες ασθένειες.

Παραγωγή ενέργειας 

στα μιτοχόνδρια: 

Το 90% της ενέργειας στο ανθρώπινο σώμα παράγεται στα μιτοχόνδρια. 

Οι ελλείψεις μικροθρεπτικών συστατικών επηρεάζουν τη λειτουργία των μιτοχονδρίων, προκαλώντας μεταβολικές διαταραχές. 

Η μειωμένη μιτοχονδριακή απόδοση οδηγεί σε αντίσταση στην ινσουλίνη, καθιστά το ανοσοποιητικό σύστημα επιθετικό προς τους δικούς του ιστούς και λιγότερο αποτελεσματικό απέναντι σε ιούς και παθογόνα βακτηριδια. 

Διαταραχές στο μεταβολισμό των σακχάρων: 

 Η υπερβολική κατανάλωση απλών σακχάρων σε σχέση με την ικανότητα του οργανισμού να τα μεταβολίζει, ενεργοποιεί τη φλεγμονή και αποτελεί σημαντικό δείκτη για την εξέλιξη των αυτοάνοσων ασθενειών. 

Αντίσταση στην ινσουλίνη: 

εμφανίζεται όταν τα κύτταρα "αρνούνται" να απορροφήσουν τη γλυκόζη, αγνοώντας το σήμα της ινσουλίνης. 

Αυτό προκαλεί υψηλά επίπεδα ινσουλίνης, που επιδεινώνουν τη φλεγμονή, αλλοιώνουν τη λειτουργία του ανοσοποιητικού, αυξάνουν τον καρδιαγγειακό κίνδυνο, το σωματικό βάρος και τον κίνδυνο εμφάνισης διαβήτη, ορμονικών διαταραχών και καρκίνου. 

Επίσης, επιδεινώνουν την αυτοανοσία και επιταχύνουν την καταστροφή των οργάνων στις αυτοάνοσες ασθένειες. 

Μεταβολισμός των

 νευροδιαβιβαστών: 

Ντοπαμίνη, σεροτονίνη και  αδρεναλίνη 

μεταφέρουν σήματα μεταξύ των κυττάρων και ρυθμίζουν το νευρικό και ορμονικό σύστημα· 

Μεταβολισμός λιπαρών οξέων: 

η ισορροπία των λιπαρών οξέων ωμέγα-3 και ωμέγα-6 αποτελεί καθοριστικό δείκτη για την ικανότητα του σώματος να διαχειρίζεται τη φλεγμονή και παίζει κεντρικό ρόλο στη ρύθμιση της φυσιολογικής απόκρισης του ανοσοποιητικού συστήματος

Κατάσταση της μικροβιακής χλωρίδας του οργανισμού: 

οι διαταραχές στο μικροβίωμα συνδέονται με την επιδείνωση της ανοσολογικής λειτουργίας και την ικανότητα του οργανισμού να διακρίνει μεταξύ των δικών του ιστών και εξωτερικών στοιχείων, όπως παθογόνα βακτηριδια και ιοί. 

Υπερ-διαπερατότητα του βλεννογόνου του εντέρου: 

ο βλεννογόνος που επενδύει το έντερο λειτουργεί ως φραγμός μεταξύ του περιεχομένου του εντέρου και της κυκλοφορίας του αίματος. 

Το στρες, τα αντιβιοτικά, τα αντιφλεγμονώδη  και η διατροφή μπορούν να καταστρέψουν τον εντερικό βλεννογόνο, επιτρέποντας την είσοδο επιβλαβών ουσιών στο αίμα. 

Αυτό προκαλεί συστηματικές επιδράσεις στο ανοσοποιητικό και ορμονικό σύστημα και επηρεάζει την πορεία πολλών μεταβολικών καταστάσεων, όπως η αντίσταση στην ινσουλίνη, η υπέρταση, η αύξηση των τριγλυκεριδίων, η παχυσαρκία, η μιτοχονδριακή δυσλειτουργία και η ανάπτυξη αυτοάνοσων ασθενειών.

Οξείδωση: 

Το οξειδωτικό στρες είναι μια κατάσταση στην οποία το σώμα έχει πλεόνασμα επιβλαβών μορίων που ονομάζονται ελεύθερες ρίζες. 

Οι ελεύθερες ρίζες δυσχεραίνουν την ικανότητα των αντιοξειδωτικών μηχανισμών να τις εξουδετερώσουν. 

Οι ελεύθερες ρίζες είναι ασταθή μόρια που σχηματίζονται φυσιολογικά κατά τη διάρκεια των μεταβολικών διαδικασιών, όπως η παραγωγή ενέργειας. 

Όταν η ποσότητα των ελεύθερων ριζών είναι υπερβολικά υψηλή, μπορεί να προκαλέσει βλάβη σε κύτταρα, πρωτεΐνες και DNA, συμβάλλοντας στη γήρανση και στην ανάπτυξη χρόνιων ασθενειών όπως αυτοάνοσα νοσήματα, καρδιολογικά προβλήματα, διαβήτη και καρκίνο.

Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, η ακριβής μέτρηση των ελλείψεων ήταν μια πρόκληση με τις συνήθεις μεθόδους μέτρησης, και βασιζόμασταν σε γενικές οδηγίες, συχνά με περιορισμένα αποτελέσματα.

Πρόσφατα, αυτή η μέθοδος μέτρησης, προσφέρει μια ακριβή εικόνα της κατάστασης της υγείας του ατόμου και των παραγόντων που πρέπει να διορθωθούν για τη βελτίωσή της.