ΟΛΟΙ ΖΗΤΑΜΕ ΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ..Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΔΩΡΕΑΝ..

 

Κατά τον μακαριστό καθηγητή π.Ι. Ρωμανίδη, ¨

Η Πατερική Παράδοσις Δεν Είναι Ουτε Κοινωνική Φιλοσοφία, Ούτε Ηθικό Σύστημα ,Ούτε Θρησκευτικός Δογματισμός , 

Αλλ' Είναι Θεραπευτική Αγωγή. Εις Το Σημείον  Αυτό Ομοιάζει Πολύ Με Την Ιατρική Και Κυρίως Την Ψυχιατρικήν. 

Διά τούτο ο αθεράπευτος συνήθως δεν γνω­ρίζει ούτε καν την υπαρξιν αύτου του οργάνου. 

Η ανάγκη θεραπείας του άνθρωπου, κατά τα πα­ραπάνω είναι πανανθρώπινη υπόθεση, Η μέθοδος θεραπείας, που προσφέρεται από την Εκκλησία, είναι η πνευματική ζωή, ως ζωή εν Αγίω Πνεύματι. 

Η πνευματική ζωή βιώνεται ως άσκηση και μετοχή στην παρεχόμενη μέσω των μυστηρίων άκτιστη Χάρη. 

Η άσκηση είναι βιασμός της αυτονο­μημένης και νεκρωμένης από την αμαρτία φύσεως μας, που πορεύεται προς τον πνευματικό η αιώνιο θά­νατο, τον αιώνιο δηλ. χωρισμό από τή Χάρη του Θε­ού. 

Η άσκηση αποβλέπει στη νίκη πάνω στα πάθη, για να νικηθεί η εσωτερική δουλεία στις νοσογόνες ε­στίες του άνθρωπου και να μετάσχουμε στο σταυρό του Χρίστου και την ανάσταση του. 

Ο Χριστιανός α­σκούμενος υπό την καθοδήγηση του Θεραπευτή-Πνευματικού του, γίνεται δεκτικός της Χάρης,  που δέ­χεται με τη μετοχή του στη μυστηριακή ζωή του εκ­κλησιαστικού σώματος. Χριστιανός ανάσκητος δεν μπορεί να υπάρξει, όπως δεν υπάρχει θεραπευόμενος άνθρωπος, πού δεν τηρεί τη θεραπευτική αγωγή, που του όρισε ο γιατρός του. 

α) Η Εκκλησία ως σώμα Χρίστου, λειτουργεί ως θεραπευτήριο-Νοσοκομείο. 

Διαφορετικά δεν είναι Εκ­κλησία, αλλά.. Θρησκεία. 

Οι Κληρικοί, εκλέγονταν αρχικά από τους θεραπευμένους, γιά νά λειτουργοΰν ώς θεραπευτές τών άλλων. 

Η θεραπευτική λειτουργία της Εκκλησίας σώζεται σήμερα κυρίως στις Μονές, που αντέχοντας ακόμη στην εκκοσμίκευση, συνεχί­ζουν την Εκκλησία των αποστολικών χρόνων. 

β) Οι επιστήμονες της εκκλησιαστικής θεραπείας είναι οι ήδη θεραπευμένοι. Όποιος δεν έχει εμπειρία της θεραπείας  δεν μπορεί να είναι θεραπευτής. 

Αυτή είναι η ουσιαστική διαφορά μεταξύ ποιμαντικής θεραπευτικής επιστήμης και ιατρικής επιστήμης. 

Οι επιστήμονες της εκκλησιαστικής θεραπευτικής αναδεικνύουν άλλους θεραπευτές..     

                    

 Ο περιορισμός της Εκκλησίας στην απλή συγ­χώρηση των αμαρτιών για την είσοδο μετά θάνατον στον παράδεισο συνιστά  αλλοτρίωση και ισοδυναμεί με Το Να Συγχωρεί Η Ιατρική Επιστήμη Τον Ασθενή, Για Να Θεραπευθεί Μετά Θάνατον..

Η Εκκλησία Δεν Α­ποβλέπει Στο Να Στείλει Κάποιον Στον Παράδεισο Η Στην Κόλαση. Παράδεισος Και Κόλαση, Άλλωστε, Δέν Είναι Τόποι, Αλλά Τρόποι Υπάρξεως. 

Η Εκκλησία, θε­ραπεύοντας τον άνθρωπο, τον προετοιμάζει να βλέπει τον Χριστό αιώνια μέσα στο άκτιστο φώς Του ως πα­ράδεισο και όχι ως κόλαση, δηλαδή πύρ καταναλίσκον. 

Και αυτό, φυσικά, άφορα σε κά­θε άνθρωπο, διότι ΟΛΟΙ οι άνθρωποι θα βλέπουν αιώ­νια τον Χριστό, ως Κριτή του κόσμου. 

 Η εγκυρότητα της επιστήμης τεκμηριώνεται από την επίτευξη των στόχων της  π.χ. στην ιατρική, από τη θεραπεία του ασθενούς. 

Έτσι, διαφοροποιεί­ται η αυθεντική επιστημονική ιατρική  από τον κομπογιαννιτισμό. 

Κριτήριο και της ποιμαντικής θερα­πευτικής της Εκκλησίας είναι η επίτευξη της πνευμα­τικής θεραπείας, με το άνοιγμα της πορείας προς τη θέωση. 

Η θεραπεία δεν μετατίθεται στη μεταθανάτια ζωή, Αλλά Συντελείται Στη Ζωή Του Άνθρωπου  Σ' Αυ­τόν Εδώ Τον Κόσμο 

Εδώ Και Τώρα.  

Αυτό διαπιστώνε­ται από τα άφθαρτα λείψανα των Αγίων που νικούν τη βιολογική φθορά,  όπως αυτά των Αγίων της Επτα­νήσου: Σπυρίδωνος, Γερασίμου, Διονυσίου και Θεο­δώρας της Αυγούστας. 

Τα άφθαρτα ιερά λείψανα είναι στη παράδοση μας  οι αδιαφιλονίκητες τεκμηριώσεις της θεώσεως, της ολοκληρώσεως δηλαδή της θερα­πευτικής της Εκκλησίας. 

Θα παρακαλούσα δε τον ια­τρικό κόσμο της Χώρας μας να προσέξει ιδιαίτερα την περίπτωση των ακεραίων ιερών λειψάνων,  διότι όχι μόνο δεν έχουν δεχθεί επιστημονική επέμβαση, αλλά φανερώνεται σ' αυτά η ενέργεια της θεϊκής Χά­ρης. 

ε) Τέλος, τα ιερά κείμενα της Εκκλησίας Γραφή, συνοδικά και πατερικά κείμενα δεν κωδικοποιούν κά­ποια χριστιανική ιδεολογία, άλλά έχουν  θεραπευτικό χαρακτήρα, λειτουργώντας όπως τα πανεπιστημιακά συγγράμματα στην ιατρική επιστήμη. 

Αυτό ισχύει και για τα λειτουργικά κείμενα, λ.χ. τις Ευχές. 

Η άπλή α­νάγνωση μιας Ευχής (προσευχής),χωρίς παράλληλη ένταξη του πιστού στη θεραπευτική διαδικασία της Εκκλησίας, δεν θα διέφερε από την περίπτωση, που ο ασθενής καταφεύγει στο γιατρό με ισχυρούς πόνους, και εκείνος αντί να επέμβει δραστικά, περιορίζεται στο να τον ξαπλώσει στο χειρουργικό κρεβάτι και να του διαβάσει  το... σχετικό με τη νόσο του κεφάλαιο...

Αυτή με λίγα λόγια είναι η Ορθοδοξία. 

Δεν έχει σημασία, αν την αποδέχεται κανείς η όχι. Γι' αυτό α­πευθύνομαι προς όλους, και τους μη χριστιανούς και τους αδιάφορους, αλλά και προς «χριστιανούς» (σε ει­σαγωγικά). 

Κάθε άλλη εκδοχή για τον Χριστιανισμό συνιστά παραποίηση και διαστροφή του, έστω καί αν θέλει να προβάλλεται ως Ορθοδοξία...

Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Μεταλληνού 
Ομοτίμου Καθηγητού Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΣΗΜΕΙΩΣΗ: 

π. Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου, Ρωμαίοι η Ρωμηοί Πατέρες της Εκκλη­σίας, Θεσσαλονίκη 1984. Του Ιδιου. Η Θρησκεία ειίναι νευροβιολογική ασθένεια, η δε Ορθοδοξία η θε­ραπεία της, στον τόμο: Ορθοδοξία. Ελληνισμός... "Εκδ. Ιεράς Μονής Κουτλουμουσίου, Β' Τόμος, 1996, σ. 67-87. Του Ίδιου. Church Synods and Civilisation, στη ΘΕΟΛΟΠΑ,τ. 63 (1992) 421-450 και Ελληνικά, τ. 66 (1995) 646-680. π. Ιερόθεου Βλάχου (τώρα μη-τροπ. Ναυπάκτου), Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία, "Εδεσσα 1986. Του Ίδιου. Μικρά Είσοδος στην Ορθόδοξη Πνευματικότητα, Αθήνα 1992. Του Ίδιου, Υπαρξια­κή Ψυχολογία και Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία. Λεβαδειά 1995. Του Ιδίου, Η Ιατρική εν Πνεύματι Επι­στήμη, Λεβαδειά 2009. Ακόμη, οι μελέτες: Γ.Α. Μεταλληνού, Ορθόδοξη θεώρηση της Κοινωνίας, Αθή­να 1986. Θεολογική μαρτυρία της εκκλησιαστικής λα­τρείας, Αθήνα 1996 κ.ά.