Ο Φέρεντς Πούσκας Μπίρο
1 Απριλίου 1927 - 17 Νοεμβρίου 2006
ήταν Ούγγρος Ξεκίνησε την καριέρα του σε πολύ νεαρή ηλικία στην ουγγρική Κισπέστ-Χόνβεντ Βουδαπέστης όπου ο πατέρας του εργαζόταν ως προπονητής.
Το 1949, όταν την ομάδα του (Χόνβεντ) την ανέλαβε διοικητικά ο Ουγγρικός Στρατός, ο Πούσκας απέκτησε στρατιωτικό βαθμό και συγκεκριμένα τον βαθμό του Συνταγματάρχη. Από τότε έγινε γνωστός ως
"Ο Καλπάζων Συνταγματάρχης".
Επίσης ένα άλλο προσωνύμιο που απέκτησε αργότερα, από τη θητεία του στη Ρεάλ Μαδρίτης, ήταν το "Πάντσο".Το 2000 ¨διολισθησε¨ στο Αλτσχάιμερ. Διακομίστηκε σε νοσο-κομείο της Βουδαπέστης τον Σεπτέμβριο του 2006. οπου και πεθανε στις 17 Νοεμβρίου του 2006 από πνευμονία. Ο μεγαλυτερος, ισως, ποδοσφαιριστης των τε λευταιων χρονων, ειχε πει πως ενας ποδοσφαιριστης ειναι ¨ταλεντο¨μολις 10%..ΠΡΟΠΟΝΗΣΗ 40% κι οτι κατεβασει το κεφαλι του την ωρα που μπαινει στο γηπεδο 60%..
Ισως ειμαι απ τους λίγους που αδιαφορούν πλήρως για το ποδοσφαιρο όχι ότι κατι τέτοιο έχει καμμια σημασια,αλλα λέμε.
Απο πολύ ενωρίς δεκαετια του 60 καταλαβα πόση βρωμια έκρυβε, όχι το ιδιο σαν αθλημα,αλλα στα¨τρωκτικα¨που το διαφεντεύουν κι απλά, έπαψα να ασχολούμαι.
Ομως το σχόλιο του φίλου Αντωνη, (http://antonispapagiannis.blogspot.gr/
μου έδωσε την ευκαιρία να θυμηθώ ένα πολύ παλιο δημοσίευμα το¨Βηματος¨ αναφορικά με την¨αρρωστια του ποδοσφαίρου¨.
Σας τη θυμιζω.Πώς και γιατί το κλώτσημα μιας μπάλας εξελίχθηκε στο λαοφιλέστερο και συνάμα εμπορικότερο άθλημα του 20ού αιώνα
Η παγκόσμια «αρρώστια» του ποδοσφαίρου
Το Βημα: 28/03/1999 00:00
ΑΝ στις αρχες του αιώνα έλεγε κανείς ότι 100.000 άνθρωποι από την εξέδρα και δισεκατομμύρια από την τηλεόραση, θα παρακολουθούσαν 22 ¨παμπλουτους τρελούς¨να κυνηγούν μια μπάλα σε ένα πράσινο παραλληλ επίπεδο 110 Χ 75 μ.,και στρατοί θα έπαιρναν θέσεις στα χαρακώματα για ένα γκολ, σίγουρα θα τον περνούσαν για τρελλό.
Στο πέρασμα του χρόνου το ποδόσφαιρο κέρδισε το στοίχημα από τα άλλα αθλήματα.Εγινε μαζικό, θεαματικό, προσφέροντας συγκινήσεις, ¨σπάζοντας¨ καρδιές.
Ξεπήδησε από τις φτωχογειτονιές της Αγγλίας, τις αλάνες της Ιταλίας,τις αμμουδιές της Βραζιλίας.
Στις ημέρες μας παίζεται κυρίως από εκατομμυριούχους, μέσα και έξω από τα γήπεδα,αφού στο μεταξύ έγινε επάγγελμα εμπόρευμα, επιχείρηση,προσφέροντας δόξα, χρήμα, κοινωνική καταξίωση,αλλά και απογοητεύσεις.
Χωρίς το ποδόσφαιρο λοιπόν ο 20ός αιώνας μάλλον θα ήταν φτωχότερος .
σ.σ.όπως μπορει να εννοησει το φτωχοτερος κανεις.
Όταν ρωτησαν τον Αντρέι Βάιντα γιατί πηγαίνει στο γήπεδο και παρακολουθεί αγώνες ποδοσφαίρου.Απάντησε.
«Εκπλήσσομαι και ο ίδιος» «Εικοσι δύο άνθρωποι τρέχουν πάνω-κάτω στον αγωνιστικό χώρο κυνηγώντας μια μπάλα.Με ελαφρά τη καρδία, δεν είναι εξυπνότεροι από εμάς. Εχουν όμως το χάρισμα να κρατούν σε αγωνία 100.000 θεατές.
Γνωρίζετε μήπως κάποιον συγγραφέα ,ικανό να γράψει ένα σενάριο που θα κρατούσε σε αγωνία από την πρώτη ως την τελευταία σκηνή το θεατρικό κοινό;
Ή μήπως υπάρχει σκηνοθέτης να κάνει το σενάριο ταινία, ώστε μια αίθουσα 100.000 ατόμων να πλημμυρίσει αισθήματα, να «σπάσουν» καρδιές; Τη δύναμη αυτή έχει μόνο το ποδόσφαιρο».
σ.σ. Το ειχα σχολιασει παλιοτερα
Το ποδόσφαιρο ,ως φαινόμενο, είναι δημιούργημα των τελευταίων 100 χρόνων.Ο αρχικός προβληματισμός και οι φόβοι ότι είναι σκληρό άθλημα και επικίνδυνο για σοβαρούς τραυματισμούς ξεπεράστηκαν.Στις ημέρες μας κλωτσούν την μπάλα , με τον ένα ή άλλο τρόπο,εκα-τοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι.Οι πάντες αποδέχονται ότι καλλιεργεί την ανθεκτικότητα,την ευκινησία, την πλαστικότητα, την τόλμη.Δη-μιουργεί αυτό που λέμε χαρακτήρα.Και όμως, όλα αυτά τα θετικά στοιχεία δεν επαρκούν για να δοθείμια πειστική εξήγηση σε ένα φαινόμε-νο με παγκόσμιες διαστάσεις.Είναι κάτι σαν το ... μπαλέτο,που δεν είναι μόνο χορός,αλλά πάνω από όλα έμπνευση.Είναι όπως ο κινημα-τογράφος,που δεν είναι μόνο τεχνική αναπαραγωγή των κινήσεων του ανθρώπουστο εκράν, αλλά τέχνη.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει με το ποδόσφαιρο.
Δεν είναι ένα παιχνίδι όπως όλα τα άλλα.
Παρασύρει και συγκινεί τεράστιες μάζες. Εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι,αν και αδυνατούν να κάνουνμε την μπάλα στο χορτάρι τις μαγικές κινήσεις που ονειρεύονται, εν τούτοις ζουν με τέτοιο τρόπο το παιχνίδι,λες και αγωνίζονται οι ίδιοι.
Πολλοί παράγοντες συνέβαλαν προς αυτή την κατεύθυνση. Δίψα για δόξα, χρήματα, θέληση για διάκριση, κοινωνική καταξίωση.
Στην αρχή του αιώνα τίποτε δεν προδίκαζε ότι το ποδόσφαιρο θα είχε αυτή την εξέλιξη .Το ποδόσφαιρο είναι το άθλημα των φτωχών.
Οι πιτσιρικάδες από τις φτωχές οικογένειες ήταν εκείνοι που ακόνισαν την τεχνική του στις αλάνες, στις αυλές, στις πλαζ.
Μετρημένοι στα δάχτυλα είναι αυτοίπου έγιναν μεγάλοι ποδοσφαιριστές.
Με την πάροδο του χρόνου το ποδόσφαιρο έγινε το πιο δημοκρατικό παιχνίδι. Στους άλλους τομείς της κοινωνίας συνήθως οι φτωχοί διασκεδάζουν τους πλούσιους.
Στο ποδόσφαιρο συμβαίνει το αντίθετο. Στον αγωνιστικό χώρο οι εκατομμυριούχοι προσφέρουν χαρά και διασκέδαση στις φτωχές λαϊκές μά-ζες.
Το ποδόσφαιρο είναι άκρως δημοκρατικό άθλημα. Καθένας μπορεί να παίξει εφόσον φυσικά μπορεί να παίξει. Εδώ είναι ο αγωνι-στικός χώρος, να και η μπάλα, δείξε το ταλέντο σου και αύριο είσαι στη βασική ενδεκάδα και μάλιστα με ένα καλό συμβόλαιο.
Αν απουσιάζει το ταλέντο, συγγνώμη αλλά Δεν αρκεί να σουτάρεις δυνατά και να ανεβο κατεβαίνεις το γήπεδο.
Το ποδόσφαιρο, ναι μεν απατεί τεράστια αποθέματα φυσικών δυνάμεων, χρειάζεται όμως και υψηλή τεχνική κατάρτιση.
Είναι δυο πράγματα αδιαίρετα και ταυτόχρονα εκ διαμέτρου αντίθετα.
Οι ποδοσφαιριστές γεννιούνται, δεν γίνονται.
Η ζωή τους είναι σύνθετη μέχρι τρέλας.
Για να φθάσει κανείς στην κορυφή πρέπει από τα παιδικά χρόνια του να συμμετέχει καθημερινά σε εξαντλητικές προπονήσεις, να γυμνάζεται έξτρα,να μη χάνει το παιχνίδι της γειτονιάς και του σχολείου.
Στη συνέχεια καλείται να ξεπεράσει άλλα προβλήματα. Σπουδές, ταξίδια, αμφιβολίες, φόβοι, «θα παίξω ή θα μείνω εκτός ενδεκάδας;»,
τα μαθήματα παραμελούνται, οι γονείς φωνάζουν, το πλουσιοπάροχο συμβόλαιο δεν έρχεται και εν τω μεταξύ τα χρόνια περνούν και χάνονται.
Αν μπορούσε να δοθεί βραβείο Νομπέλ στο ποδόσφαιρο, αυτό θα γίνονταν για τη συμβολή του στο γκρέμισμα των τειχών και το άνοιγμα των συνόρων μεταξύ των κρατών.
Δημοκρατικά και αυταρχικά καθεστώτα υποχρεώθηκαν να αφήσουν κατά μέρος τις διαφορές και να συνομιλήσουν έστω και εντός του αγωνιστικού χώρου. Εκτός από δόξα και χρή-μα,το ποδόσφαιρο προσφέρει και κοινωνική καταξίωση.
Δίπλα στο ποδόσφαιρο είναι αδύνατο να σταθεί οποιοδήποτε άλλο άθλημα.Είναι πολύ πιο σύνθετο και απαιτεί περισσότερη σκέψη. Κάθε αγώνας είναι ανεπανάληπτος.Μερικές φορές το ποδόσφαιρο φαίνεται απίστευτα σκληρό.
Είναι όμως παράλληλα ανθρώπινο και θεαματικό. Οταν βλέπεις τον παίκτη να δίνει το χέρι στον αντίπαλο που βρίσκεται στο χορτάρι, αισθάνεσαι ότι δεν έχουν χαθεί τα πάντα σ αυτό τον κόσμο.
Οτι τα χρήματα δεν είναι το παν.
Πώς να εξηγήσεις, για παράδειγμα, ότι έπειτα από μια συγκλονιστική μάχη οι παίκτες των δυο ομάδων πηγαίνουν στα αποδυτήρια αλλάζοντας φανέλες;
Στο θέατρο, το άλλο μεγάλο φαινόμενο με προϊστορία χιλιάδων ετών, ο θεατής σε μεγάλο βαθμό γνωρίζει εκ των προτέρων την παράσταση.
Στο ποδόσφαιρο όμως ποτέ δεν είναι τίποτε γνωστό. Ο αδύνατος που βγήκε στον αγωνιστικό χώρο ως πρόβατο επί σφαγή, μπορεί να φύγει από τον χώρο της θυσίας νικητής.
Στο απρόβλεπτο της υπόθεσης βρίσκεται η μεγάλη ελκυστικότητά του.
Το μόνο που γνωρίζει κανείς εκ των προτέρων είναι ότι 22 «τρελοί»θα κυνηγούν μια μπάλα στο πράσινο γκαζόν.
Χωρίς αυτούς τους παθιασμένους ωραίους τρελούς ο 20ός αιώνας θα ήταν πολύ φτωχότερος.
Χαίρετε.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου