Τον περισσότερο χρόνο της ζωής μας τον περνούμε καταστρωνοντας σχεδια σαν να πρόκειται να ζήσουμε μίαν άλλη ζωή σε έναν μεταγενέστερο χρόνο.
Δεν ζούμε με τρόπο αποφασιστικό, αλλά σαν να προετοιμαζόμαστε για τη μέρα που πραγματικά θ' αρχίσουμε να ζούμε.
Μοιάζουμε με εκείνους τους ανθρώπους που φτιάχνουν ένα πρόχειρο περίγραμμα με την πρόθεση να το ολοκληρώσουν αργότερα.
Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι πώς αυτή η τελική εκδοχή δεν έρχεται ποτέ.
Ο θάνατος μας προλαβαίνει πρίν βρούμε τον χρόνο, ή ακόμα και πρίν να οριστικοποιήσουμε την επιθυμία μας με μία πιο συγκεκριμένη μορφή.
Μεταθέτουμε συνεχώς την απόφασή μας για την επαύριο κι άς γνωρίζουμε καλά ότι αυτό το αύριο δεν έρχεται ποτέ.
Εάν αντιλαμβανόμαστε την σπουδαιότητα κάθε στιγμής ως τελευταίας, ολόκληρη η ζωή μας θα άλλαζε ριζικά ο αργός λόγος που το ευαγγέλιο επικρίνει όλες εκείνες οι επιλογές και ενέργειες που στερούνται νοήματος και αποβαίνουν κάποτε καταστροφικές, θα είχαν αποφευχθεί.
Θα ζυγίζαμε τους λόγους και τις πράξεις μας ώστε να οδηγούν τη ζωή προς μια κορύφωση και να εκφράζουν την τελειότητα της σχέσης -τίποτε λιγότερο.
Μόνον η σκέψη του θανάτου μπορεί να δώσει στη ζωή αυτή τη νήψη και το βάθος, να ενεργοποιήσει την ίδια τη ζωή.
Μόνον ο θάνατος μπορεί να κάνει τη ζωή τόσο έντονη ώστε κάθε στιγμή του παρόντος να περικλείει ολόκληρη τη ζωή.
Αυτός είναι στην πραγματικότητα ο τρόπος με τον οποίο οι ασκητές και ερημίτες πολέμησαν ενάντια στην ακηδία, την αργία και την αμέλεια, ενάντια δηλαδή σε όλες τις συμπεριφορές που μας κλέβουν την εύκαιρη στιγμή και μας εκτρέπουν σε αδιαφορία.
Ενα από τα βασικά πράγματα που καλούμαστε να μάθουμε είναι η εγρηγορση, τόσο απέναντι στον εαυτό μας όσο και απέναντι στην κατάσταση του άλλου.
Αυτή είναι η στάση που θα αντέξει τη δοκιμασία τόσο της ζωής όσο και του θανάτου.
Ολόκληρη η ζωή σε κάθε στιγμή είναι μία έσχατη πράξη.
Γνωρίζουμε από την προσωπική μας εμπειρία αλλά και από μαρτυρίες άλλων, ότι απέναντι στον θάνατο αισθανόμαστε φόβο και ανασφάλεια.
Αυτό που πιο πολύ μας φοβίζει είναι η διαδικασία..του θανάτου παρά το ίδιο το γεγονός.
Η πλειοψηφία των ανθρώπων θα αποδεχόταν τον θάνατο εάν είχαν την βεβαιότητα ότι θα έρθει όπως ο ύπνος, χωρίς να μεσολαβήσει κάποιο διάστημα φόβου ή αβεβαιότητας
Η αλήθεια είναι ότι συχνά ο θάνατος περικλείεται από ένα είδος γοητείας
Πολλοί είναι εκείνοι που εύχονται να είχαν πεθάνει.Αυτό που πραγματικά επιθυμούν είναι ν' απαλλαγούν από κάθε ευθύνη απέναντι στον εαυτό τους, τον θεό, ή τον πλησίον τους και Να επιστρέψουν στην βρεφική ηλικία του ανέμελου παιχνιδιού.
Πολλοί από μας, θα προτιμούσαν να βλέπουν τη ζωή σαν παιχνίδι παρά να ζούν με υπευθυνότητα.
Συνεπώς, ο θάνατος λογίζεται σαν τον τρόπο απελευθέρωσης από τις δεσμεύσεις και τις υποχρεώσεις της ζωής.
Οταν κάποιος ισχυρίζεται ότι δεν φοβάται τον θάνατο θα πρέπει να τον καλέσουμε να αναρωτηθεί μήπως η αποδοχή ή ακόμα και η προσδοκία του θανάτου εκ μέρους του, κρύβει μέσα της τον φόβο για τη ζωή.
Η στάση μας απέναντι στον θάνατο άς μήν είναι ρομαντική.Εάν κοιτάξουμε το βίο των αγίων θα ανακαλύψουμε μία διαφορετική αντιμετώπιση του θανάτου.
Η αγάπη τους για τον θάνατο δεν θεμελιώνεται στον φόβο τους για τη ζωή. Οταν ο απόστολος Παύλος γράφει
εμοί γαρ το ζήν χριστός και το αποθανείν κέρδος
εκφράζει την απόλυτη καταλλαγή του με τον θάνατο.
Ο θάνατος εμφανίζεται στον Απόστολο εν είδει θύρας που θα τον οδηγήσει στην αιωνιότητα και θα του δείξει τον δρόμο για την πρόσωπο προς πρόσωπο συνάντηση με τον Κύριο που αγαπά.
Αλλά αυτό δεν επιτυγχάνεται με ελπιδοφόρες σκέψεις και ευχολόγια.
Για να λαχταρά κανείς τον θάνατο μ αυτόν τον συγκεκριμένο τρόπο και για να μπορεί να τον βλέπει ως το επιστέγσμα της ζωής του θα πρέπει να βιώνει την αιωνιότητα από τούτη τη ζωή.
Δεν θα πρέπει να σκεφτόμαστε την αιωνιότητα σαν κάτι που θα έλθει μεταγενέστερα, σαν ένα είδος μελλοντικής ευτυχίας ή μελλοντικής εξασφάλισης.
Οι απόστολοι έγιναν άφοβοι μόνον όταν οι ίδιοιαπ' αυτή τη ζωή έγιναν μέτοχοι της αιώνιας ζωής.
Οσο ακόμα δεν είχαν γίνει μάρτυρες της ανάστασης του Χριστού και παρέμεναν άγευστοι του πνεύματος, ήταν αγκιστρωμένοι στον φόβο της εφήμερης ζωής τους.
Αλλά τη στιγμή που έζησαν την εμπειρία του μέλλοντος αιώνος,ο φόβος της απώλειας της επίγειας ζωής τους εξαφανίστηκε.
Θα μαθαίναμε περισσότερα για τον θάνατο εάν μπαίναμε στον κόπο να εξετάσουμε την προσωπική μας εμπειρία.
Ο θάνατος μας είναι πολύ πιο οικείος απ' όσο φανταζόμαστε και όλοι είμαστε σε θέση να μιλήσουμε για κάποια εμπειρία θανάτου που όμως πολύ απέχει από οποιαδήποτε αίσθηση φόβου.
Κατά μία πρακτική έννοια, πεθαίνω σημαίνει χάνω την αυτοσυνειδησία μου και περιπίπτω σε μία κατάσταση λήθης.
Αυτή η προοπτική προξενεί σε πολλούς ανθρώπους φόβο.κι όμως, ο καθένας από μας παραδίδεται στον ύπνο κάθε βράδυ,βυθίζεται ολοκληρωτικά στη λήθη, χωρίς κανέναν φόβο Διότι αισθανόμαστε βέβαιοι σε μεγάλο βαθμό αδικαιολόγητα βέβαιοι πώς το επόμενο πρωί θα ξυπνήσουμε.
Ελπίζουμε ότι το επόμενο πρωί θα ξημερώσει και για μας κι ότι ο ύπνος δεν είναι παρά μία προσωρινή εμπειρία.
Ας παραβάλλουμε αυτή τη διαδικασία με εκείνη του θανάτου και της αφύπνισης στην αιωνιότητα.
Στην πραγματικότητα παίρνει κανείς μεγάλο ρίσκο όταν κλείνει τα μάτια και αποκοιμιέται δεν υπάρχει πιο επικίνδυνος τόπος απ το κρεβάτι μας.
Αντικρύζουμε τον θάνατο κάθε βράδυ, με εμπιστοσύνη και σιγουριά.
Κι όταν αυτού του είδους ο προσωρινός θάνατος δεν έρχεται τόσο εύκολα, καταφεύγουμε στα υπνωτικα, για να τον συναντήσουμε.
Δεν είναι περίεργο που δεν βγάζουμε συμπεράσματα από τα πιο απλά πράγματα στη ζωή;
Πολλοί γονείς έχουν παρόμοια εμπειρία:
Λαχταρούν για το παιδί τους να παραμείνει μικρό αγόρι και στο βάθος ενοχλούνται από τη θέα του νέου ενήλικα που απεκδύεται τη νεότητά του.
Η διαδικασία του θανάτου μέσα στη ζωή μας ακολουθεί κάθε στιγμή.
Αυτό οφείλουμε να το συνειδητοποιήσουμε και να το αποδεχτούμε πιο ενεργά. έτσι, ώστε να φοβόμαστε λιγότερο τον θάνατο ως τελεσίδικη απώλεια.
Θα μάθουμε μάλλον να τον θεωρούμε ως αναπόφευκτο μέρος της διαδικασίας εκείνης με την οποία ωριμάζουμε προς την πληροτητα της ζωης.
Ο Χριστός μας καλεί να απωλέσουμε τον εαυτό μας.
Πρόκειται για φράση διφορούμενη όπως κάθε τι που λέγεται για τον θάνατο. Μήπως σημαίνει την αυτοκαταστροφή
Πολλοί είναι εκείνοι που δέχονται αυτή την ερμηνεία και επιχειρούν να την εφαρμόσουν.
Συνήθως ευτυχώς αποτυγχάνουν,
αλλά τους απομένει η πληγή της τρομακτικής τους απόπειρας.
Ο λόγος του Κυρίου σημαίνει στην πραγματικότητα την αποδοχή εκείνης της διαδικασίας απέκδυσης έως ότου φτάσουμε στο σημείο να βρούμε ότι μέσα μας υπάρχει ένας αληθινός και βαθύς εαυτός που ανήκει στην αιωνιότητα κι ένα άλλο ρηχό εγώ που πρέπει ν' αποβάλλουμε.
Χρειάζεται να απωλέσουμε αυτόν τον εξωτερικό εαυτό προκειμένου να ζήσουμε με πληρότητα.
Πολλοί νομίζουν oτι αποκτούν τη συνείδηση της ύπαρξής τους μέσα από την αυτοεπιβεβαίωση και γι' αυτό απαιτούν αναγνώριση από τους άλλους.Και οι άλλοι βέβαια αντιδρούν, προσπαθώντας να υπερασπιστούν τον εαυτό τους απέναντι σ' αυτού του είδους την επίθεση.
Ενας τρόπος υπάρχει για να αποδεχτούμε τη μη αυτο-δικαίωση και να σταματήσουμε να υπογραμμίζουμε την ύπαρξή μας απέναντι στους τρίτους:
Μόνον εάν πιστέψουμε -με τη δύναμη της εμπειρίας-ότι οι άλλοι πράγματι δέχονται την ύπαρξή μας και μας αγαπούν.
Δεν μας αρκεί ότι ο θεός μας γνωρίζει και μας αγαπά.
Εχουμε ανάγκη την επιβεβαίωση του πλησίον, έστω ενός ανθρώπου, που θα μας πεί είσαι μοναδικός για μένα.
Ο gabriel marcel επιμένει σ' ένα από τα βιβλία του ότι το να πεί κάποιος σ' ένα πρόσωπο σ' αγαπώ είναι σαν να του λέει δεν θα πεθάνεις ποτέ ή αλλιώς είσαι τόσο πολύτιμος για μένα που θα σε αναγνωρίσω ενώπιον του θεού, έστω κι αν κανείς άλλος δεν το κάνει, εκτός από τον θεό και μένα.
Θα πετυχαίναμε πολλά εάν είμασταν πρόθυμοι να αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλον, έστω κι αν η άλλη ύπαρξη αποτελεί για μας μία πρόκληση, ενίοτε και μία αντιπαλότητα, και μας φέρνει φόβο.
Ο άνθρωπος δεν δημιουργήθηκε για να πεθάνει.
Η κλήση του είναι για την αιώνια ζωή.
Ο θάνατος είναι το αποτέλεσμα της αμαρτίας, με την έννοια της απομάκρυνσης από τον θεό, της διάστασης από τον πλησίον, του διχασμού του από τον αληθινό και βαθύτερο εαυτό του.με αυτή την έννοια,
έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος
(α΄ κορ. 15:26).
Παρόλο όμως που είναι τόσο τρομερός εχθρός, το γεγονός ότι σ' αυτόν παραδίδεται ακόμα κι ο Χριστός που είναι τέλειος θεός και άνθρωπος,φανερώνει ότι ο θάνατος δεν υπάρχει χωρίς νόημα.
Ο θάνατος μπορεί να είναι συνέπεια της αμαρτίαςαλλά δεν υπάρχει κάτι κακό καθαυτό μέσα στον ίδιο τον θάνατο που να βεβηλώνει το πρόσωπο του αποθανόντος.
Ο χριστός πέθανε πάνω στον σταυρό και κατήλθε στον άδη,αλλα δεν αμαυρωθηκε απο την κοινωνια του με το μυστηριο του θανατου.
Ετσι υπάρχει εδώ μία αντίφαση.
Από τη μια μεριά ο θάνατος ως συνέπεια του κακού δεν θα έπρεπε να υπάρχει, κι οφείλουμε να τον νικήσουμε.
Από την άλλη μεριά μόνον ο θάνατος μας δίνει τη δυνατότητα να σπάσουμε τον αέναο κύκλο του διηνεκούςκαι το διηνεκές είναι κάτι πολύ διαφορετικό από την αιωνιότητα.
Εάν δεν υπήρχε θάνατος σ αυτόν τον κόσμο της αμαρτίας, του κακού και της φθοράς,σιγά-σιγά θα καταλήγαμε στον μαρασμό και την αποσύνθεση χωρίς να είμαστε σε θέση να ξεφύγουμε από τον τρόμο μιας τέτοιας καταστροφής.
Μπορεί να πρέπει να υποστούμε έναν θάνατο προσωρινό, αλλά ο απόστολος Παύλος τον περιγράφει ως κοιμηση.
Δεν υπάρχει πλέον εκείνος ο θάνατος που ήταν ο τρόμος του ανθρώπου, ο οριστικός χωρισμός από τον θεό.
Κατ αυτή την έννοια, πράγματι ο θάνατος έχει νικηθεί από τον θάνατο.
Εάν ο θεός δεν είναι ο θεός των νεκρών αλλά των ζώντων τότε όλοι όσοι έφυγαν από τούτη τη γή,ειναι ζωνταντοι εν Χριστω.
Κι εμείς μπορούμε να στραφούμε προς αυτούς για συγχώρεση και μεσιτεία.
Δεν είναι ποτέ αργά εάν αληθινά πιστεύουμε τον θεό ως θεό των ζώντων.
Και ποτέ δεν θα πρέπει να μιλούμε για την αγάπη μας σε χρόνο παρελθόντα.
Ο θάνατος του σώματος δεν διασπά την σχέση, αφού αυτή ήταν, είναι και θα παραμείνει ζωντανή ανάμεσα σε ανθρώπους που συναντήθηκαν και αγαπήθηκαν σε τούτη τη ζωή.
Ο θανατος δεν ειναι ποτε το τελος.
Συνεχίζουμε να ζούμε όταν πεθαίνουμε, ακόμα και σε τούτη τη γή, αφού κληρονομούμε τους καρπούς της επίγειας ζωής και ύπαρξής μας σε όσους ακολουθούν.
Χαιρετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου