ΑΝΑΠΝΟΗ....Ή ΜΗΠΩΣ ΕΚΠΝΟΗ

 

Συνηθως μιλαμε για την αναπνοη Λιγο ή καθολου για την εκπνοη. Κι ομως ειναι μια εξοχως σημαντικη λειτουργια που αγνοουμε κατα κρατος.

Παμε να δουμε καποια σημαντικα σημεια της εκπνοης.

Όταν εκπνέουμε πλήρως, κανουμε μιαν αντανακλαστική εισπνοή. 

Αν αφήσουμε ελεύθερα τα πλευρά μας και βγάλουμε όλον τον αέρα από τους πνεύμονες, ενεργοποιούμε έναν μηχανισμό παρόμοιο με αυτό ενός ελατηρίου. 

Δίνουμε έτσι τη δυνατότητα στο θώρακά μας να ανοίξει  και να δημιουργήσει ένα μερικό κενό, μέσα στο οποίο ο αέρας εισέρχεται σαν αντανακλαστικό του νευρικού συστήματος. 

Τα οφέλη της σωστής αναπνοής

Η σωστή εισπνοή-εκπνοή ενεργοποιεί πλήρως τον θώρακα, συμβάλλοντας σημαντικά στη βέλτιστη ευελιξία και ελαστικότητα της σπονδυλικής στήλης, 

του κεφαλιού, 

του λαιμού και της μέσης.

Όλο το σύστημα είναι ένα μικρό εργαστήριο που μετρά συνεχώς την πυκνότητα του διοξειδίου του άνθρακα στο αίμα, Όποτε χρειάζεται, αυξομειώνει τον αριθμό των αναπνευστικών κινήσεων, ανάλογα με τις ανάγκες του οργανισμού. 

Ο  αριθμός των αναπνευστικών κινήσεων σε κατάσταση ηρεμίας είναι 16 - 20 ανά λεπτό. 

Δεν είναι σταθερός, γιατί: 

Ορισμένες λειτουργίες οπως η πέψη η οποιαδήποτε προσπάθεια  η μυϊκή άσκηση αλλά και κάποιες ψυχικές καταστάσεις οπως η αγωνία η χαρα αυξάνουν τον αναπνευστικό ρυθμό.

Η αναπνοή δεν είναι απόλυτα αυτόματη , μπορούμε δηλαδή να την ελέγξουμε ως έναν βαθμό 

Τι συμβαίνει όταν δεν εκπνέουμε;

Όταν δεν γίνεται πλήρης εκπνοή, μέρος του διοξειδίου του άνθρακα  επιβαρυντικου παράγοντα για το νευρικό σύστημα μπορεί να παραμείνει στους πνεύμονες. 

Ο οργανισμός παίρνει μήνυμα ότι υπάρχει πολύ διοξείδιο του άνθρακα και ότι το οξυγόνο δεν επαρκεί. 

Έτσι, κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλά: ζητά περισσότερο οξυγόνο, προκαλώντας άλλη μία εισπνοή. 

Ενεργοποιείται ένας άλλος κύκλος και ο οργανισμός συνεχίζει να εισπνέει για την πρόσληψη περισσότερου οξυγόνου, που όμως δεν μπορεί να πάρει γιατί οι πνεύμονες δεν έχουν αδειάσει ικανοποιητικά. 

Αυτή η κακή συνήθεια μπορεί να οδηγήσει σε ρηχή αναπνοή και στο να κρατάμε την αναπνοή μας.

Με τον καιρό η ρηχή αναπνοή περιορίζει το εύρος κίνησης του διαφράγματος και τη χωρητικότητα των πνευμόνων, και μπορεί να οδηγήσει σε εκείνη τη στάση του σώματος με τους ανυψωμένους ώμους, το προτεταμένο στήθος και την υπερέκταση του αυχένα που παρατηρείται συχνά σε άτομα με εμφύσημα, άσθμα και άλλα αναπνευστικά προβλήματα 

Τη δεκαετία του 1980 οι ερευνητές του Framingham Heart Study, ενός ερευνητικού προγράμματος που διήρκεσε 70 χρόνια και είχε ως αντικείμενο τις καρδιοπάθειες, διαπίστωσαν ότι ο βασικότερος δείκτης διάρκειας της ζωής δεν σχετιζόταν με γενετικούς παράγοντες, διατροφή ή άσκηση. Σχετιζόταν με τη χωρητικότητα των πνευμόνων. 

Ο μέσος ενήλικας αξιοποιεί μόλις το 10% του εύρους της κίνησης του διαφράγματος όταν αναπνέει, πράγμα που 

επιβαρύνει την καρδιά, 

αυξάνει την αρτηριακή πίεση και προκαλεί πολλά κυκλοφοριακά προβλήματα. 

Αν η αναπνοή επεκταθεί τόσο ώστε να αξιοποιείται το 50-70% του εύρους κίνησης του διαφράγματος, 

το καρδιαγγειακό σύστημα θα δέχεται λιγότερη πίεση και 

το σώμα θα λειτουργεί πιο σωστά. 

Γι’ αυτόν τον λόγο το διάφραγμα ορισμένες φορές αποκαλείται δεύτερη καρδιά . 

O Carl Stough, ένας διευθυντής χορωδίας που έκανε καριέρα ως ειδικός αναπνοής βοηθώντας πολλούς ασθενείς τις δεκαετίες 1950-1960 στις ΗΠΑ, ήταν από τους πρώτους που μίλησαν για τη σημασία της εκπνοής στον δυτικό κόσμο.

Το μυστικό για τη σωστή αναπνοή και τη διεύρυνση των πνευμόνων, που οδηγεί στη μακροζωία, κρύβεται στο άλλο σκέλος της αναπνοής στη μεταμορφωτική δύναμη 

της πλήρους εκπνοής, 

Ήταν εκείνος που συνέδεσε το εμφύσημα με την εκπνοή. 

Οι ασθενείς δεν υποφέρουν επειδή δεν μπορούν να προσλάβουν καθαρό αέρα, αλλά επειδή δεν μπορούν να αποβάλουν τον στάσιμο αέρα, είχε πει. 

Γιατί ξεχνάμε να εκπνεύσουμε;

Οι περισσότεροι άνθρωποι εστιάζουν στην εισπνοή και δεν δίνουν σημασία στη διαδικασία της εκπνοής. 

Η επιταγή άλλωστε σε κάθε δύσκολη στιγμή είναι: 

Πάρε μια βαθιά ανάσα. 

Κανείς δεν λέει: 

Βγάλε όλον τον αέρα από μέσα σου. 

Όταν νιώθουμε εκτεθειμένοι μπροστά σε μια απειλή, συμβαίνει να παγώνουμε. 

Ίσως επειδή ενεργοποιείται η αρχέγονη, ενστικτώδης αντίδραση που έχει το σώμα μας μπροστά σε έναν κίνδυνο: 

Να παλέψει, να τρέξει μακριά ή να παγώσει και να περάσει απαρατήρητο στον εχθρό. Κάποιοι κρατάμε την αναπνοή μας και κοκκαλώνουμε. 

Το ερώτημα παραμένει: 

Είναι πράγματι τόσες πολλές οι απειλητικές στιγμές μέσα στη ζωή μας; 

Ή μήπως ζούμε με κινδύνους μέσα στο κεφάλι μας; 

Τι μπορούμε να κάνουμε;

Όταν πιάνω τον εαυτό μου κοκκαλωμένο και συμβαίνει συχνά, φέρνω το μυαλό μου στην αναπνοή μου. 

Το πρώτο που κάνω τότε είναι να εκπνεύσω εντελώς. 

Να βγάλω από τη μύτη μου όλο τον αέρα που έχω κρατήσει, να ξεφουσκώσω. 

Όπως είδαμε, η αναπνοή δεν είναι απόλυτα αυτόματη λειτουργία, μπορούμε να την ελέγξουμε ως έναν βαθμό.

Αν θυμόμαστε να αναπνέουμε πλήρως, όσες φορές κι αν το καταφέρουμε αυτό μέσα στην ημέρα, θα έχουμε κάνει ένα πρώτο βήμα. 

Μαθετε να εκπνεετε. 

Χαιρετε