Στην πραγματική του ζωή ,
ο ανθρωπος είναι παρών την καθε
στιγμή.
Στην εικονική απασχολείται με χίλια
δυο άλλα πράγματα, όπως :
γιατί φέρθηκε έτσι στον Α, γιατί του
μίλησε άσχημα ο γείτονας του.
Ακριβαίνει η ζωή και τον πνίγει
η αγωνία αν θα τα καταφέρει.
Μου παραπονειται ο καλος φιλος
για τον εφηβο γυιο του, οτι αργεί
το βράδυ, και τον τρώει η έννοια
αν έχει μπλέξει και χίλια δυο άλλα
πράγματα, που δεν αφορούν το
παρόν, αλλά σημεία στο παρελθόν
ή το μέλλον.
Ομως μ αυτό τον τρόπο γινόμαστε
δέσμιοι του χτές και του αύριο ετσι
το σημερινό άγχος μας δεν
αντιμετωπίζεται, ούτε μερικώς.
Αν σ αυτό το άγχος βάλουμε και
το περίφημο υπαρξιακό τότε
βυθιζόμαστε σ αυτό που σήμερα
φοριέται όλο και περισσότερο,
την κατάθλιψη.
Και εδώ αντλούμε απο την τεράστια
πηγή του Ευαγγελίου, και τα λόγια
του Χριστού, ο οποίος είπε οτι:
στον κόσμο θα έχουμε πολλή θλίψη,
όμως θα πρέπει να έχουμε θάρρος
γιατί Εκείνος νίκησε τον κοσμο για
λογαριασμό μας.
Θα πρέπει λοιπόν να προσπαθούμε ,
με κάθε τρόπο να είμαστε παρόντες
στην κάθε στιγμή της ζωής μας,
έτσι ώστε να εμποδίζουμε τα
διάφορα γεγονότα, να μας αποσπούν
απ το κατάδικό μας παρόν.
Κλείσαμε τη κουβέντα μας με το
φίλο για τους γυιούς μας,
συμφωνώντας οτι το μόνο που
μπορούμε να κάνουμε είναι να
παρακαλούμε ώστε τα παιδιά μας
να καταλάβουν όσο πιο νωρίς
γίνεται τί είναι το καλό και σωστό γι
αυτούς, και να αλλάξουν τρόπο ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου