ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ ΨΥΧΑΣΘΕΝΕΙΣ

 

Σεροτονίνη. 

Αυτή η μαγική λέξη στην οποία  έχει επαναπαυθει η ψυχική υγεία

Ενα χημικό βαρόμετρο που ερχεται να αποδείξει πόσο ευτυχισμένοι  υπηρξαμε. 

Πίσω από κάθε είδους θεραπεία  και ψυχιατρική αντιμετώπιση  η χημεία είχε την απάντηση της μέσω αυτης  της ορμόνης : 

Αν τα επίπεδα της στον εγκέφαλό είναι επαρκή, τοτε είμαστε χαρούμενοι. 

Αν ξεφυγουν ολισθαινουμε  στη σχιζοφρένεια. 

Και αν πεσουν χαμηλά, τότε έχουμε κατάθλιψη.

Ερευνα με τίτλο 

The serotonin theory of depression: a systematic umbrella review of the evidence 

 Η θεωρία της σεροτονίνης στην κατάθλιψη: μια συστηματική αξιολόγηση στοιχείων

που ειδαμε τον Ιούλιο του 2022  στο Molecular Psychiatry και που εξέτασε προηγούμενες έρευνες με δείγμα χιλιάδων ανθρώπων, έφτασε στο συμπέρασμα πως τα επίπεδα σεροτονίνης από μόνα τους 

δεν είναι αρκετά για να οδηγήσουν στο συμπέρασμα πως κάποιος πάσχει από κατάθλιψη. 

Αμφισβητώντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο της χημικής ισορροπίας στην ψυχική υγεία, αμφισβητείται συγχρόνως και 

η πανάκεια των αντικαταθλιπτικών που χαίρουν δημοφιλίας τις τελευταίες δεκαετίες. 

Μπορεί κανείς να αμφισβητήσει πως για κάποιους τα αντικαταθλιπτικά λειτουργούν.. Οχι. 

Μπορεί να υποστηρίξει ότι για άλλους δουλεύουν και για άλλους όχι Πως η ψυχική υγεία είναι ένα κομμάτι εξαιρετικά σύνθετο για να αντιμετωπιστεί με απόλυτους και μονόπλευρους όρους. 

Η ψυχική υγεία δεν είναι μόνο ζήτημα εγκεφάλου ή μόνο ζήτημα σώματός ,οπως δεν είναι πάντα σίγουρο πως το ψυχικο προηγείται του σωματικού και ότι, όπως η εμπειρία του καθενός είναι απολύτως εξατομικευμένη, ομοίως και ο εγκέφαλός και η ψυχική υγεία είναι ένα ψηφιδωτό επιμέρους στοιχείων που με τη σειρά τους οφείλουν να εξεταστούν και να αντιμετωπιστούν ανά περίπτωση. 

Πράγματι τα αντικαταθλιπτικά είναι η λύση για κάποιους. 

Αν σας λέγαμε, όμως, πως για άλλους, αυτό που μπορεί να βοηθήσει είναι οι λεγόμενες  ψυχεδελικές ουσίες όπως  η ψιλοκυβίνη που συναντάται στα ψυχοτρόπα μανιτάρια; 

Η κατάθλιψη μπορεί να οδηγήσει σε χρόνιους σωματικούς πόνους,  αντίστοιχα, κάθε είδους  φλεγμονή  μπορεί να επηρεάσει τη διάθεσή μας. 

Η ψυχοθεραπεία βοηθάει φυσικά στο να αντιμετωπιστούν τραύματα, να αναγνωριστούν μοτίβα συμπεριφοράς και να βάλουν τον θεραπευόμενο σε έναν νέο τρόπο σκέψης. 

Μπορεί, για παράδειγμα η γνωστική  συμπεριφορική θεραπεία να ξεκλειδώσει κάθε εγκέφαλο ή η κάθε ψυχοθεραπευτική μέθοδος προϋποθέτει και έναν ταιριαστό σ αυτή τρόπο σκέψης; 

Και έπειτα, είναι ένα σωρό πράγματα της καθημερινότητας που δύνανται να επηρεάσουν το πώς αισθανόμαστε: 

Απ το τι τρώμε, μέχρι το αν γυμναζόμαστε, αν κοιμόμαστε καλά, αν γελάμε. 

Μπορεί ακόμα και να αφήσουμε την επιστήμη να διεγείρει τον εγκέφαλό μας μέσω του ηλεκτρισμού για να καταπολεμήσει την κατάθλιψη.

Εχουμε ξαναδεί πολλές από τις παραπάνω θεωρίες να προτείνονται μεμονωμένα ως αντίδοτο στην κατάθλιψη ή ως κάστρα προστασίας της ψυχικής υγείας, 

Μπορείς  να ανατρέψεις έτσι εύκολα τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα πράγματα εδώ και δεκαετίες; 

Μέσα στα επόμενα δέκα ή είκοσι χρόνια είναι πολύ πιθανό να δούμε εξατομικευμένες θεραπευτικές αγωγές στην ψυχική υγεία, που εν μέρει θα χρησιμοποιηθούν προκειμένου να προβλέψουν ποιο είδος θεραπείας είναι κατάλληλο για κάθε άτομο.

Οπως σε κάθε τέτοια σταδιακή αλλαγή δεν λείπουν και τα εμπόδια που μπορεί να προκύψουν, με πρώτο και κύριο το κόστος που μπορεί να συνεπάγεται κάτι τέτοιο, αλλά και την ανάγκη επισταμένων ερευνών πάνω στη σύγκριση των επιμέρους μεθόδων. 

Μέχρι σήμερα, οι περισσότερες έρευνες συγκρίνουν μόνον έναν μικρό αριθμό θεραπειών που ανήκουν στο ίδιο είδος – για παράδειγμα, μια φαρμακευτική θεραπεία έναντι μιας άλλης. 

Είναι  σπάνιο να δούμε μια έρευνα να συγκρίνει, ας πούμε, μια φαρμακευτική με μια ψυχολογική θεραπεία, όμως αυτού του είδους τα πειράματα είναι απαραίτητα προκειμένου να αναπτυχθεί η εξατομικευμένη προσέγγιση της ψυχικής υγείας στο μέλλον. 

Η ίδια στην ανάλυσή της δίνει ιδιαίτερη έμφαση και στην ανάγκη που υπάρχει στο να συνυπάρξουν

Τα παραπάνω, φυσικά, προϋποθέτουν και επιστημονικές κοινότητες που δείχνουν διάθεση για εξωστρέφεια και συνεργασία. 

Μπορεί να μην έχουμε φτάσει ακόμα στην κατάργηση των ορίων μεταξύ ψυχιατρικής και νευροεπιστήμης, που θα βοηθούσε εν προκειμένω. 

Από τη μία μπορεί να δείχνει η πιο «ασταθής»: κάθε θεραπευόμενος είναι διαφορετικός, ομοίως και κάθε θεραπευτής. 

Επομένως, ακόμα και αν δύο εξυπηρετούμενοι ακολουθούν την ίδια θεραπευτική μέθοδο, στην πράξη δεν θα είναι ποτέ ίδια. 

Αυτή η ρευστότητα, όμως, είναι που μπορεί να κάνει την ψυχοθεραπεία και πιο προσαρμοστική,

Ισως αυτή η μεταβλητότητα βοηθάει να γίνει μία πιο κατά παραγγελία θεραπεία, που κάνει την ψυχοθεραπεια πιο εξατομικευμένη από άλλες θεραπείες. 

Γιατί οι διαστάσεις της μεθόδου συχνά τροποποιούνται ώστε να εξυπηρετούν τα προβλήματα του κάθε ασθενή.