Ο Παυλος , ενας συνομήλικος , καλος Νομικος, ειδικευμενος στο Διεθνες Δικαιο, μου τηλεφωνησε λιγο φοβισμενος, γιατι εδώ κι αρκετο καιρο, ειχε έναν συνεχη πονο στη μεση του, που δεν δικαιολογείτο, ουτε απ τον καιρο, την υγρασια, και τις υπολοιπες αιτιες που βρισκουμε για ξεφυγουμε απ τον πανικο της αρρωστιας.
Ο γιατρος που τον ειδε, του εδωσε ΜΣΑΦ, και τουπε να περπατα.Μεχρις εδώ καλα ελα ντε που ο πονος δεν περνουσε.
Ξαφνικα μουρθε στο νου ένα περιστατικο που ειχα διαβασει στα ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ (http://www.isth.gr/?page=2693), ένα 3μηνιαιο περιοδικο του Ιατρικου Συλλογου Θεσσαλονικης, που επιμελειται , ο φιλος, Αντωνης Παπαγιαννης, Πνευμονολογος , της Συμπρωτεύουσας.
Ξαφνικα μουρθε στο νου ένα περιστατικο που ειχα διαβασει στα ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ (http://www.isth.gr/?page=2693), ένα 3μηνιαιο περιοδικο του Ιατρικου Συλλογου Θεσσαλονικης, που επιμελειται , ο φιλος, Αντωνης Παπαγιαννης, Πνευμονολογος , της Συμπρωτεύουσας.
Το περιστατικο, υπογραφει ο Αντωνης Παπαγιαννης, κι αναφερεται σ έναν ¨πονο μεσης¨. Χωρις να σκεφθω πολύ, τον εστειλα στο μεγαλο Ιδιωτικο Θεραπευτηριο, που ηξερα ότι εχει μια καλη ιδιωτικη ασφαλεια Υγειας, με την προτροπη να δει τον Πνευμονολογο, που θα του τηλεφωνουσα σχετικα. Ετσι κι εγινε.Μετα από 3 ημερες, ειχα τηλεφωνημα απ τον φιλο γιατρο, που μου δηλωσε ότι ¨τον φιλο σου προλαβαμε στο νημα¨
Αντιγραφω, απ τα Ιατρικα Θεματα, το αφηγημα του Αντ. Παπαγιαννη.
«Και ποιος σας έστειλε σε μένα;»
Συνηθισμένη ερώτηση, στα πλαίσια της κοινωνικής γνωριμίας με τον άρρωστο πριν αρχίσουμε την καθαρά ιατρική συζήτηση.Δεν κρύβει κάποια υστερόβουλη σκοπιμότητα: α- ποτελεί απλώς μια άτυπη, πρόχειρη σφυγμο- μέτρηση των ανθρώπων που περνούν από το ιατρείο, δίνει μια εικόνα για το πώς γίνεται γνω- στό το όνομα του γιατρού, κρύβει καμιά φορά απρόσμενες εκπλήξεις. Μια σύσταση από κάποιον ασθενή που είδες όλο κι όλο μια φορά πριν 10 και πλέον χρόνια, ή από έναν συνάδελφο που δεν τον γνωρίζεις ούτε κατ' όνομα, αποτελεί ένα είδος θετικού feedback, μια ένδειξη ότι κάποιος κάποτε σχημάτισε αρκετά καλή εντύπωση για την ιατρική σου εργασία ώστε να σε προτείνει και σε άλλους.Ο κύριος που καθόταν απέναντί μου δεν ανήκε σε καμιά από τις κατηγορίες αυτές. Είχε χτυπήσει το κουδούνι χωρίς προηγούμενη συνεννόηση, σε ώρα που έτυχε να είμαι ελεύθερος.«Σας βρήκα στον Χρυσό Οδηγό», μου απάντησε. «Έχω δύσπνοια από καιρό, είμαι πολλά χρόνια καπνιστής και είπα να επισκεφθώ έναν πνευμονολόγο».Είναι περίεργοι οι τρόποι με τους οποίους μας γνωρίζουν οι άνθρωποι. Γιατί άραγε να προτιμήσει εμένα και όχι κάποιον άλλο συνάδελφο; Αλλά βέβαια τέτοιες ερωτήσεις δεν γίνονται. Όπως και να είχε το πράγμα, το ιστορικό, η κλινική εξέταση και η σπιρομέτρησή του δεν έδειξαν κάτι πιο απειλητικό από μια μέτρια αποφρακτική διαταραχή, για την οποία του έδωσα την πρέπουσα φαρμακευτική αγωγή (και τις ακόμη πιο πρέπουσες οδηγίες για τη διακοπή του καπνίσματος), με πρόγραμμα να τον ξαναδώ για επανέλεγχο. Ωστόσο, θέλεις η ανήσυχη επιμονή του να λέει ότι «Καπνίζω πάρα πολύ», θέλεις αυτό που ονομάζουμε αυ- τάρεσκα «κλινική διαίσθηση» ή λίγο πιο ταπεινά «Θεία φώτιση», με ώθησαν να τον στείλω να βγάλει και μια ακτινογραφία θώρακος, έστω και χωρίς κάποια πιο ισχυρή ένδειξη. Μισή ώρα αργότερα, η εικόνα της μάζας στην κορυφή του αριστερού πνεύμονα ήρθε σαν «κεραυνός εν αιθρία», ένα αναπάντεχο σοκ και για τους δυο μας. Από τη μια στιγμή στην άλλη το «τυφλό ρα- ντεβού» με τον πνευμονολόγο μεταβλήθηκε σε μια τραγική σχέση ζωής και θανάτου: εγώ, ένας γιατρός που τον έβλεπε για πρώτη φορά, διαλεγμένος στην τύχη «από τον Χρυσό Οδη- γό», έπρεπε να γίνω ο «άγγελος κακών» και να ανακοινώσω σ' αυτόν τον μέχρι τώρα άγνωστό μου ότι ο χρονικός του ορίζοντας είχε ήδη στενέψει σε κρίσιμο βαθμό. Ο πληθυντικός της ευγενείας σχεδόν αμέσως αντικαταστάθηκε από το μικρό του όνομα. Έπρεπε μέσα σε λίγα λεπτά να τον πιάσω από το χέρι σαν ανήλικο παιδί, να μάθω αν είχε οικογένεια να τον στηρίξει (ζούσε μόνος), να τον ξεριζώσω από τη χώρα των κατά τεκμήριο υγιών ανθρώπων και να τον μεταθέσω αμετάκλητα στον «τροπικό του καρκίνου». Να τον οδηγήσω μέσα από τον ιατρικό λαβύρινθο, όπου οι αξονικές τομογραφίες, η βρογχοσκόπηση και οι διάφορες εξετάσεις αίματος φώλιαζαν σαν ύπουλα στοιχειά, απειλώντας το καθένα να στερήσει από τον άρρωστο την ελπίδα της ίασης.Και όλα αυτά χωρίς να χαθεί χρόνος πολύτιμος για την αντιμετώπιση της νόσου. Ευτυχώς ο ασθενής μου έδειξε το ανάλογο ψυχικό σθένος και πέρασε τον λαβύρινθο χωρίς δυσκολία (τουλάχιστον έτσι φάνηκε - η ψυχή του το ξέρει). Έκοψε αμέσως το κάπνισμα και μέσα σε δεκαπέντε μέρες βελτίωσε σημαντικά την αναπνευστική του λειτουργία, κάτι που τον οδήγησε πιο εύκολα σε μια επέμβαση με ριζικό σκοπό, μια και ο λοιπός έλεγχος ήταν αρνητικός. Όταν τον είδα ξανά μετά από δυο μήνες ήταν σε καλή γενική κατάσταση, χωρίς κανένα ενόχλημα, και οι χειρουργικές του βιοψίες έδιναν ενθαρρυντικές ενδείξεις για το μέλλον.Η ψυχολογία του ήταν ακόμη θετική: συνέχιζε την αναπνευστική του αγωγή, και σε λίγες μέρες θα πήγαινε για επανέλεγχο ρουτίνας στο δημόσιο νοσοκομείο όπου είχε χειρουργηθεί. Του ευχήθηκα τα καλύτερα, με όλη μου την καρδιά.
Δυστυχώς όμως ο καρκίνος του πνεύμονα είναι άτιμη φάρα. Μετά τρεις εβδομάδες μου έφερε τη νέα αξονική από το νοσοκομείο: διάσπαρτες μεταστατικές εστίες σε όλο το σώμα.Χωρίς πανικό, χωρίς υστερία, με μια αποδοχή στωική, ίσως υπό το κράτος του «μουδιάσματος» που προκαλεί η νέα δυσάρεστη είδηση. Και πάλι έπρεπε να παίξω τον πικρό ρόλο του «κακού αγγέλου». Ξανακάναμε την αρχική μας συζήτηση για το πώς αντιμετωπίζεται γενικά ο καρκίνος του πνεύμονα, μόνο που τώρα το χειρουργείο είχε φυσικά διαγραφεί από τις επιλογές μας. Από πείρα ο μονόδρομος της χημειοθεραπείας φάνταζε πρακτικά αδιέξοδος, «τυφλός», κάτι που βέβαια δεν μπορούσα να πω στον ασθενή μου. Στο νοσοκομείο του είχαν ήδη κλείσει ραντεβού για να αρχίσει την αγωγή. Δεν είχα ξανά νέα του.
Κάθε φορά που έβλεπα τον φάκελό του προσπαθούσα να φανταστώ πώς τα πήγαινε με τη θεραπεία. Οι πιέσεις του χρόνου, οι καλοκαιρινές απουσίες, κάποιοι επώδυνοι θάνατοι άλλων ασθενών, η εσωτερική απροθυμία να ανασκαλέψω ακόμη μια ψυχικά φορτισμένη κατάσταση, μ' έκαναν να διστάζω να τον αναζητήσω στο τηλέφωνο. Τέλος, κάποια μέρα επικοινώνησα με το νοσο- κομείο για άλλον ασθενή, και ρώτησα τον γνωστό μου ογκολόγο και για τη δική του περίπτωση. Δεν ήξερε κάτι ο ίδιος, αλλά καθώς επανέλαβε το όνομα του αρρώστου για επιβεβαίωση άκουσα μέσα από τη γραμμή κάποιον να λέει δίπλα του: «Ο τάδε κατέληξε στις 8 Σεπτεμβρίου».Ο άρρωστός μου εκοιμήθη λίγο πριν κλείσει τα εξήντα του χρόνια, ακριβώς έξι μήνες από την ημέρα της διάγνωσης. Την ημέρα που ο ίδιος διάλεξε για το «τυφλό ραντεβού» μ' έναν άγνωστό του γιατρό, στον οποίο άθελά του παραχώρησε το θλιβερό προνόμιο να προγνωρίσει την αιτία του θανάτου του και να του αποκαλύψει, έμμεσα αλλά και μ' ένα παγερό σφίξιμο στην καρδιά, ότι η άμμος στην κλεψύδρα του κυλούσε γοργά προς το τέλος.
Κάθε φορά που έβλεπα τον φάκελό του προσπαθούσα να φανταστώ πώς τα πήγαινε με τη θεραπεία. Οι πιέσεις του χρόνου, οι καλοκαιρινές απουσίες, κάποιοι επώδυνοι θάνατοι άλλων ασθενών, η εσωτερική απροθυμία να ανασκαλέψω ακόμη μια ψυχικά φορτισμένη κατάσταση, μ' έκαναν να διστάζω να τον αναζητήσω στο τηλέφωνο. Τέλος, κάποια μέρα επικοινώνησα με το νοσο- κομείο για άλλον ασθενή, και ρώτησα τον γνωστό μου ογκολόγο και για τη δική του περίπτωση. Δεν ήξερε κάτι ο ίδιος, αλλά καθώς επανέλαβε το όνομα του αρρώστου για επιβεβαίωση άκουσα μέσα από τη γραμμή κάποιον να λέει δίπλα του: «Ο τάδε κατέληξε στις 8 Σεπτεμβρίου».Ο άρρωστός μου εκοιμήθη λίγο πριν κλείσει τα εξήντα του χρόνια, ακριβώς έξι μήνες από την ημέρα της διάγνωσης. Την ημέρα που ο ίδιος διάλεξε για το «τυφλό ραντεβού» μ' έναν άγνωστό του γιατρό, στον οποίο άθελά του παραχώρησε το θλιβερό προνόμιο να προγνωρίσει την αιτία του θανάτου του και να του αποκαλύψει, έμμεσα αλλά και μ' ένα παγερό σφίξιμο στην καρδιά, ότι η άμμος στην κλεψύδρα του κυλούσε γοργά προς το τέλος.
Ιατρικά θέματα 70 (σελ. 56-57 )Ραντεβού στα τυφλά Αντώνης Παπαγιάννης Πνευμονολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου