Εχω Έναν Πόνο Στη Καρδιά, σαν βλέπω τους έλληνες, χιλιάδες κομμάτια, να χειροκροτούν τους διάφορους δήθεν αρχηγούς, που υποτίθεται πρόκειται να τους σώσουν απο την επικείμενη καταστροφή.
Θλίβομαι ν ακούω λογια απ τα αριστερα τεχνικά δομημένα χείλη της εκπροσώπου του ΚΚΕ, μέχρι το ψευτοειρωνικό, μειλίχιο υπομειδίαμα του φερομένου ως αυριανού νικητού των εκλογών.
Τί να περιμένεις απο λόγια χωρίς κανένα αντίκρυσμα, και εξώφθαλμα ψέμματα.
Σαν να πάς να αντιμετωπίσεις μιαν αρκούδα με σφεντόνα.
Κι όμως αν κάποιος είχε καρδιά και όραμα θα μπορούσε να τα βάλει μ όλον τον κόσμο, έστω κι αν κάτι τέτοιο φαίνονταν το λιγώτερο αστείο.
Αλήθεια ποιός απο σας που διαβάζετε τούτες τις νοτισμένες με πόνο αράδες, θυμάται κάποιον
Στέλιο Κυριακίδη που αν ζούσε σήμερα θάταν 100 χρόνων;
Σίγουρα κανείς.Την ιστορία μου τη θυμισε ο καλός μου φίλος και συμμαθητής απ το γυμνάσιο Θεοδωρος .Φ. Δεν κρατήθηκα να μην την αναδείξω, έτσι σαν ένα άτυπο, πλήν με πολύ αγάπη και χαρά μνημόσυνο στον απίθανο αυτόν Κύπριο που ήξερε
πρώτον να αγωνίζεται,
δεύτερον να μην το βάζει κάτω μπροστά στους μεγάλους. και
τρίτον να προσφέρει το στεφάνι της νίκης σ έναν λαό που με τον ένα ή τον άλλον τρόπο,
παραδέρνει εδώ και 100 χρόνια ανάμεσα στο μίσος για τον διπλανό του,και στο μεγαλειώδες φιλότιμο για τον παραδιπλανό.
Πόσοι από μας γνωρίζαμε
τον Στελιο Κυριακιδη;
 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου