Ελατε να κανουμε λίγο φροντιστήριο Ανακαλωντας στη μνημη την καταληκτικη φράση του Ιωαννου Γρατσια,
Τέλος να μην ξεχνάμε τον παράγοντα ψυχή που δεν περιγράφεται με νούμερα αναλύσεων, και που στην πράξη αποδεικνύεται πως οι εν θεώ ζήσαντες,είχαν την χαρά να βιώσουν κατά μέσο όρο 4-5 επιπλέον χρόνια βιολογικής ζωής..¨
Η αιμοσφαιρίνη είναι μια πρωτεΐνη που περιέχουν τα ερυθρά αιμοσφαίρια του αίματος,και η οποία δεσμεύει το οξυγόνο που εισπνέουμε και το μεταφέρει στους ιστούς.
Η αιμοσφαιρίνη είναι ένα σχετικά μεγάλο μόριο παράγεται στο μυελό των οστών από δύο συστατικά: την αίμη ουσία που περιέχει σίδηρο και μία σφαιρίνη εξ' ου και το όνομα αιμοσφαιρίνη.
Η ¨σύνδεση¨ του οξυγόνου με την αιμοσφαιρίνη γίνεται στους πνεύμονες.
Ο σίδηρος, ως μέρος της αιμοσφαιρίνης,συμβάλλει στο¨παντρεμα¨του οξυγόνου στο μόριο της αιμοσφαιρίνης.
Τελικά, στους πνεύμονες, 1 γραμμάριο αιμοσφαιρίνης συνδέεται εύκολα με 1,36 κυβικά εκατοστά οξυγόνου,σε μια διαδικασία που λέγεται οξυγόνωση μετά την οξυγογόνωση,η αιμοσφαιρίνη αποκαλείται οξυαιμοσφαιρίνη.
Το αίμα που έχει κορεστεί από οξυγόνο γίνεται ζωηρό κόκκινο και λέγεται αρτηριακό αίμα.
Καθώς το αρτηριακό αίμα φτάνει στα λεπτά τριχοειδή αγγεία,το οξυγόνο αποδεσμεύεται από την αιμοσφαιρίνη και διεισδύει στους ιστούς.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το αίμα να αλλάζει χρώμα και από κόκκινο να γίνεται σκούρο (φλεβικό αίμα).Το διοξείδιο του άνθρακα, που παράγεται ως άχρηστο προϊόν στην πορεία των χημικών αντιδράσεων,μεταφέρεται από την αιμοσφαιρίνη στους πνεύμονες και αποβάλλεται με την εκπνοή.
Η αιμοσφαιρινη παίζει λοιπόν σημαντικό ρόλο στο σώμα και γι' αυτό καλο είναι να την αποστηθισουμε .
Η ποσότητα της στο αίμα ,μετριέται σε γραμμάρια ανά 100 κυβικά εκατοστά αίματος.
Οι ιδανικες τις λένε κακώς και..φυσιολογικές
τιμές της αιμοσφαιρίνηςστο αίμα εξαρτώνται από την ηλικία και το φύλο.
Το ποσό της στο αίμα κυμαίνεται από 12 μέχρι 16 γραμμάριαανά 100 ml στις γυναίκες, από 14 μέχρι 18 γραμμάρια ανά 100 ml στους άνδρες και κατά κάτι λιγότερο στα παιδιά.
Το μέσο ερυθροκύτταρο περιέχει.. 350 εκατομμύρια μόρια αιμοσφαιρίνης, καθένα από τα οποία μπορεί να μεταφέρει 4 μόρια οξυγόνου.
Αν η ποσότητα της αιμοσφαιρίνης μειωθεί,
διαταράσσεται η προσφορά οξυγόνου στους ιστούς.
Τιμές αιμοσφαιρίνης κάτω από 12 g/dL για τις μη εγκυμονούσες γυναίκες και κάτω από το 13 g/dLγια τους άντρες σημαίνει ότι εχουμε αναιμια ...
Τα κύρια συμπτώματα της αναιμίας Είναι Γρήγορη Κούραση, Δύσπνοια, Ταχυκαρδία, Πονοκέφαλος,
Εμβοές Στα Αυτιά, Ανορεξία, Εντερικές Διαταραχές,Ωχρό Δέρμα (Κιτρινίζει), Ζαλάδα Που ΜπορείΝα Φτάσει Στην Λιποθυμία, Ξηρότητα Στο Στόμα Και Στο Λαιμό, Πληγές Στη Γλώσσα,Τριχόπτωση Και Νύχια Που Σπάνε Εύκολα.Εκτός από το να μειωθεί η ποσότητά της, η αιμοσφαιρίνημπορεί να υποστεί κάποια αλλοίωση η οποία επίσης έχειως συνέπεια την αναιμία.
Ετσι. στη δρεπανοκυτταρική αναιμία, η αιμοσφαιρίνη έχει ανώμαλο σχήμα οφείλεται σε κάποια μετάλλαξηΤο ανθρώπινο σώμα έχει ισχυρούς προστατευτικούςμηχανισμούς έναντι των δυσμενών αποτελεσμάτων της πτώσης της αιμοσφαιρίνης γι' αυτό και αν η αιμοσφαιρίνη
πέσει λίγο, ή αν πέφτει σταδιακά,δεν εμφανίζεται αναιμία.
Όταν, ωστόσο, η πτώση της αιμοσφαιρίνης είναι σημαντική πέφτει ο αιματοκρίτης,και αυτό υποδηλώνει αναιμία.
Υπάρχουν πολλές παθήσεις που προκαλούν ελάττωση των ερυθρών αιμοσφαιρίων ή ελάττωση της φυσιολογικήςσυγκέντρωσης της αιμοσφαιρίνης.
Για παράδειγμα η χρόνια νεφρική ανεπάρκεια προκαλεί μείωση της παραγωγής της ερυθροποιητίνης, μιας ορμόνης που βοηθά στο να παραχθούν ερυθρά αιμοσφαίρια.
Χρόνια νοσήματα,που προκαλούν βλάβη στο μυελό των οστών,όπου παράγονται τα ερυθρά αιμοσφαίρια έχουν ως αποτέλεσμα χαμηλή αιμοσφαιρίνη π.χ. καρκινώματα, χρόνιες φλεγμονές, λευχαιμίες.
Τέλος, η έλλειψη σιδήρου είναι η πιο συχνή αιτία που προκαλεί μειωμένη παραγωγή αιμοσφαιρίνης και μπορεί να προκαλέσει σιδηροπενική αναιμία.
Όταν το σώμα δεν έχει αρκετό σίδηρο, τα ερυθροκύτταρα που παράγονται είναι μικρά και έχουν ελαττωμένη ικανότητα μεταφοράς οξυγόνου.
Να σημειωθεί ότι έχουν ανακαλυφθεί εκατοντάδες διαφορετικοί τύποι αιμοσφαιρίνης.
Η δομή των σφαιρινών μπορεί να ποικίλλει με αποτέλεσμα την ύπαρξη διαφόρων φυσιολογικών αλλά και παθολογικών μορφών αιμοσφαιρίνης.
Η αιμοσφαιρίνη F, για παράδειγμα, αποτελεί τη φυσιολογική μορφή στη διάρκεια της εμβρυικής και της βρεφικής ηλικίας.
Αργότερα αντικαθίσταται από την αιμοσφαιρίνη Α και αιμοσφαιρίνη Α2, που αποτελούν τις φυσιολογικές μορφές αιμοσφαιρίνης στους ενήλικες.
Η αιμοσφαιρίνη Α αποτελεί το 97%της συνολικής αιμοσφαιρίνης στους ενήλικες ενώ το υπόλοιπο 3% αποτελείται κατά κύριο λόγο
από την αιμοσφαιρίνη Α2.
Η ανάγκη πρόσληψης οξυγόνου
δεν αρχίζει με τη γέννησή μας:το αναπτυσσόμενο έμβρυο προσλαμβάνει οξυγόνο από την αιματική κυκλοφορία της μητέρας
Προκειμένου το έμβρυο να προσλάβει όσο οξυγόνο του χρειάζεται για να εξασφαλίσει τη γρήγορη ανάπτυξή του,θα πρέπει να είναι σε θέση να αποσπάσει όσο το δυνατόν περισσότερο οξυγόνο από τη μητέρα του.
Πράγματι, τα έμβρυα διαθέτουν μια μορφή αιμοσφαιρίνηςη οποία έχει μεγαλύτερη συγγένεια με το οξυγόνο.Με άλλα λόγια, αν η μητρική και η εμβρυϊκή αιμοσφαιρίνηδιαγωνίζονταν για το ποια θα μπορούσε να δεσμεύσει περισσότερο οξυγόνο, η εμβρυϊκή αιμοσφαιρίνη θα ήταν νικήτρια.
Σταδιακά, μετά τη γέννησή μας,ο οργανισμός μειώνει την εμβρυϊκή αιμοσφαιρίνη και αυξάνειτην αιμοσφαιρίνη των ενηλίκων.
Στον παραπάνω κανόνα υπάρχουν και εξαιρέσεις:
κάποιοι άνθρωποι διατηρούν τα αυξημένα επίπεδα εμβρυϊκής αιμοσφαιρίνης σε όλη τη ζωή τους χωρίς αυτό να τους δημιουργεί κανένα πρόβλημα υγείας.
Αιμοσφαιρινοπάθειες
Η ποσότητα της αιμοσφαιρίνης στο αίμα, αποτελεί σημαντική διαγνωστική μέθοδο για την ιατρική, καθώς μπορεί να δώσει ενδείξεις για ένα ευρύ φάσμα παθήσεων.
Η αιμοσφαιρίνη είναι υπεύθυνη για ασθένειες
οι οποίες σχετίζονται με μεταλλάξεις στα γονίδια που την κωδικοποιούν.
Έχουν εντοπιστεί πάνω από 300 παθήσεις σχετικέςμε αυτές τις μεταλλάξεις (η πιο γνωστή είναι η δρεπανοκυτταρική αναιμία).
Αυτές οι γενετικές διαταραχές διακρίνονται σε σφάλματα της σύνθεσης της αίμης, γνωστές ως πορφυρίες, και σε σφάλματα της παραγωγής της σφαιρίνης, που ονομάζονται γενικά αιμοσφαιρινοπάθειες.
Οι μεταλλάξεις αυτές αποτελούν πρότυπο μελέτης για το πώς τα γονίδια σχετίζονται με ασθένειες.
Οι αιμοσφαιρινοπάθειες προκαλούν αναιμία και χρόνιες νόσους σε εκατομμύρια κατοίκων της Ασίας, της Αφρικής, της Καραϊβικής, σε πολλούς μαύρους και ισπανικής καταγωγής Αμερικανούς και σε κατοίκους της λεκάνης της Μεσογείου.
Γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη
Η λειτουργία της αιμοσφαιρίνης μπορεί να εμποδιστεί από τη γλυκόζη, του αίματος.
Αυτός είναι ο λόγος που οι διαβητικοί έχουν μειωμένες αντοχές.
Η γλυκόζη κολλάει στην αιμοσφαιρίνη η οποία πλέον δεν μπορεί να μεταφέρει αρκετό οξυγόνο στους ιστούς.
Γενικότερα, η γλυκόζη προσκολλάται σε όλες
τις πρωτεΐνες του αίματος,ένα φαινόμενο που ονομάζεται γλυκοζυλίωση.
Μ' αυτόν τον τρόπο δημιουργούνται δομές που μπορεί να βλάψουν την λειτουργία των κυττάρων και να επιταχύνουν τη γήρανση.
Όσο περισσότερη γλυκόζη κυκλοφορεί στο αίμα
κι αυτό συμβαίνει όταν τρώμε πολλούς απλούς υδατάνθρακες, τόσο μεγαλύτερη είναι η γλυκοζυλίωση.
Ακόμα χειρότερα, η φρουκτόζη προκαλεί
10 φορές μεγαλύτερη γλυκοζυλίωση από τη γλυκόζη.
Η γλυκοζυλίωση συνεισφέρει σημαντικά στην ακαμψία και στην απώλεια της ελαστικότητας του σώματος, κάτι που παρατηρείται σε γερασμένους ιστούς.Για παράδειγμα, το κολλαγόνο, η πιο άφθονη πρωτεΐνη του σώματος που κρατάει τα κύτταρα ενωμένα είναι μία από τις πρώτες πρωτεΐνες που επηρεάζονται.
Καθώς καταστρέφεται η ελαστικότητα του κολλαγόνου,το δέρμα σακουλιάζει και τα διάφορα όργανα του σώματος γίνονται πιο άκαμπτα.
Υπάρχουν τρεις τύποι κολλαγόνου που συμβάλλουν στην υγεία του δέρματος.
Η γλυκοζυλίωση στοχεύει στο κολλαγόνο τύπου ΙΙΙ,το οποίο διαρκεί περισσότερο και είναι πιο σταθερό μετατρέποντάς το στον πιο εύθραυστο τύπο Ι του κολλαγόνου.
Οι αρτηρίες που επίσης περιέχουν κολλαγόνο δέχονται ισχυρό πλήγμα από τη γλυκόζη και τη φρουκτόζη, κάτι που εξηγεί εν μέρει τη σύνδεση μεταξύ διαβήτη τύπου 2 και καρδιακών παθήσεων.
Συμπερασματικά ..
η γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη
είναι ένας τρόπος για να εξακριβωθεί ποιός είναι
(προ)-διαβητικός τύπου ΙΙ και ποιός όχι
Ο φίλος, και πολύ προσεκτικός, Ι.Γρατσίας ως έμπειρος λειτουργός στο χωρο της διάγνωσης κανει μια πολύ σωστή παρατηρηση.
Η Γλυκοζυλιωμένη Αιμοσφαιρίνη (Hba1c) σαν εξέταση αίματος χρησιμοποιείται σε διαγνωσμένους διαβητικούς για την μέτρηση των μέσων επιπέδων σακχάρου χονδρικά το τελευταίο 2-μηνο, και επομένως την αξιολόγηση της επιτυχίας της εφαρμοζόμενης θεραπείας τους και σε Ύποπτους Μη Διαγνωσμένους Για Διαβήτη Υποψηφίους,ώστε να πιστοποιηθεί η διάγνωση του διαβητικού ή μη.
Δεν συνιστάται όμως στον προσυμπτωματικό αιματολογικό έλεγχο (check up) στον γενικό πληθυσμό.
Ο λόγος είναι ότι στην πρόληψη απαιτούμε την μέγιστη προγνωστική αξία στις εξετάσεις.
Η εξεταση της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης ενώ αποκαλύπτει τον διαβήτη,(δηλαδή το αρύθμιστο υψηλό σάκχαρο,)
Δεν αποκαλύπτει και την προδιαβητική κατάσταση (στον διαβήτη ΙΙ).
Στην προδιαβητική κατάσταση, ο οργανισμός φαίνεται ρυθμισμένος στο σάκχαρο και με φυσιολογική γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη
αλλά σε 2-5 χρόνια θα εξελιχθεί ο διαβήτης,με όλα τα δυσάρεστα επακόλουθα, μεταξύ και αυτών και της επίδρασης των αυξημένων πλέον επιπέδων της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης.
Με γνώμονα την πρόληψη, στο check up είναι προτιμότερο σαν εξέταση να ζητάτε το σάκχαρο διώρου.
Για την μέτρηση του,αρκεί ένα μεγάλο και πλούσιο σε υδατάνθρακες - σάκχαρα πρωϊνό,και δύο ώρες μετά να μετρήσετε (σαν αιματολογική εξέταση ) το απλό σάκχαρο.
Σαν απλή εξέταση προσομοιάζει με την καμπύλη σακχάρου.Η μέτρηση θα αποκαλύψει την ικανότητα του οργανισμού να καταναλώνει το διατροφικό σάκχαρο γρήγορα και αποτελεσματικά, καθώς και το πιθανό προδιαβητικό στάδιο.
Η σημασία της πρώιμης διάγνωσης είναι εξαιρετικά σημαντική,αφού η άμεση λήψη προφυλακτικών μέτρων και ενδεχομένως
προφυλακτικής ήπιας αγωγής, μπορεί να αποτρέψει την εμφάνιση του διαβήτη για δεκαετίες..
.
Ξαναδιαβαστε το κειμενο.
Συγκρατειστε τις εννοιες
αιμοσφαρινη ..Γλυκοζυλιωμενη αιμοσφαιρινη
και συζητείστε την εκτενως με τον γιατρό σας, την επομένη φορά.
Αν σας κουνησει το κεφάλι.Αλλαξτε τον .
Χαιρετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου