ΕΧΟΥΜΕ ΓΙΝΕΙ ¨ΜΑΖΑ¨ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΟΥΜΕ..

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς.. μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες. Μην την εξευτελίζεις πηγαίνοντάς την, γυρίζοντας συχνά κι εκθέτοντάς την στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία, ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική. 

 

Σε λιγότερες απο 60 λέξεις , έχουμε τρεις¨τροπικές¨μετοχες πηγαίνοντας, γυρίζοντας και εκθέτοντας που ζωγραφίζουν χαρακτηριστικά τον τρόπο με τον οποίο κλυδωνίζουμε την αξιοπρέπειά μας. Με το να τρέχουμε ακριτα σε κάθε κοινωνική εκδήλωση, με το να γυρίζουμε διαρκώς, από μέρος σε μέρος και με το να εκθέτουμε τον εαυτό μας, στην ¨ανοησία¨ που συνοδεύει τη καθημερινή συνύπαρξη ,με ανθρώπους που δεν έχουν να μας προσφέρουν κάτι το ουσιώδες, που μπορεί να κεφαλοποιηθεί στην προσωπικότητα μας.Η  διαρκής έκθεση μας, στις ανούσιες συναναστροφές,έχει σαν αποτέλεσμα την αλλοτρίωσή , που είναι ο,τι χειρότερο για το¨πρόσωπό¨μας, αφού μας απαξιώνει στα μύχια  της ψυχής μας  φτάνοντας στο σημείο να αποξενωθούμε απ τον εαυτό μας, και να βλέπουμε την ζωή την ζωή μας,  κουραστική και καταπιεστική.  Αλλοτρίωση ουσιαστικά σημαίνει ότι ο άνθρωπος έχει χάσει την ιδιαίτερη προσωπικότητά του, σε σημείο που έχει γίνει μάζα και δεν μπορεί να αναγνωρίσει τον εαυτο του. Αν, δηλαδή, αντί να φροντίζουμε για τον ¨κόσμο¨τον στολισμό, τον εμπλουτισμό της προσωπικότητάς μας, περνάμε το χρόνο μας ανώφελα με άλλους ανθρώπους, κοιτάζοντας πώς θα διασκεδάσουμε, τελικά συνειδητοποιούμε ότι έχουμε πετύχει λιγότερα απ' όσα θα θέλαμε, κι έχουμε γίνει κατώτεροι από τις προσδοκίες και τις όποιες δυνατότητές μας.Για να αποφύγουμε αυτόν τον κίνδυνο της διαβρωτικής αλλοτρίωσης, φροντίζουμε να ισχυροποιήσουμε τη  προσωπικότητά μας, επιλέγοντας προσεκτικά εκείνους  με τους οποίους συναναστρεφόμαστε.

Συμπερασματικά.

η καθημερινή σπατάλη του χρόνου μας με φίλους και γνωστούς, έχει αρνητικές συνέπειες, καθώς όσο περισσότερο προσπαθούμε να ενταχθούμε σε μια παρέα κι όσο περισσότερο χρόνο αφιερώνουμε στους άλλους, τόσο περισσότερο χάνουμε τον εαυτό μας. Βέβαια, ακόμα πιό τραγικό είναι , όταν αφιερώνουμε το χρόνο μας, σε εκδηλώσεις όπου οι άνθρωποι λειτουργούν σαν μια μάζα, σαν όχλος , και αφήνουν κατά μέρους τα ιδιαίτερα στοιχεία της προσωπικότητάς τους. Εκείνο δηλαδή που είναι περισσότερο επίφοβο είναι η ένταξη του ¨προσώπου¨ σε ομάδες που λειτουργούν διαβρωτικά ως προς την ψυχική ιδιαιτερότητα του και τελικά εξομοιώνουν, μαζοποιώντας, το μοναδικό πρόσωπο, σε κάτι άμορφο, κουραστικό, άχρωμο, χυδαίο, απαξιωτικό, και σε τελευταια ανάλυση τραγικό.Μακάρι να μαθαίναμε απ τα παθήματα και την ψυχική συνεισφορά των πεπειραμένων Χαίρετε..