Ο Χριστός Μας Καλεί Να Απωλέσουμε
Τον Εαυτό Μας.
Πρόκειται για φράση διφορούμενη, όπως κάθε τι που λέγεται για τον θάνατο.
Μήπως σημαίνει την αυτοκαταστροφή;
Πολλοί είναι εκείνοι που δέχονται αυτή την ερμηνεία και επιχειρούν να την εφαρμόσουν.
Συνήθως ευτυχώς αποτυγχάνουν, αλλά τους απομένει η πληγή της τρομακτικής τους απόπειρας.
Ο λόγος Του σημαίνει στην πραγματικότητα την αποδοχή της διαδικασίας απέκδυσης έως ότου φτάσουμε στο σημείο:
Να βρούμε ότι μέσα μας υπάρχει ένας αληθινός και Βαθύς Εαυτός Που Ανήκει
Στην Αιωνιότητα
Κι ένα άλλο ρηχό εγώ που πρέπει ν'αποβάλλουμε.
Χρειάζεται να απωλέσουμε τον εξωτερικό εαυτό προκειμένου να ζήσουμε με πληρότητα.
Πολλοί νομίζουν oτι αποκτούν τη συνείδηση της ύπαρξής τους μέσα από την Αυτο-επιβεβαίωση και γι' αυτό
Απαιτούν Αναγνώριση Από Τους Άλλους.
Και οι άλλοι βέβαια αντιδρούν, προσπαθώντας να υπερασπιστούν τον εαυτό τους απέναντι σ' αυτού του είδους την επίθεση.
Ενας τρόπος υπάρχει για να αποδεχτούμε
Τη Μη Αυτο-Δικαίωση
Και να σταματησουμε να υπογραμμιζουμε την υπαρξη μας απεναντι στους τριτους:
Μόνον εάν πιστέψουμε
-με τη δύναμη της εμπειρίας-
ότι οι άλλοι πράγματι δέχονται την ύπαρξή μας και μας αγαπούν.
Δεν μας αρκεί ότι ο Θεός μας γνωρίζει και μας αγαπά.
Έχουμε ανάγκη Την Επιβεβαίωση Του Πλησίον έστω ενός ανθρώπου, που θα μας πεί
είσαι μοναδικός για μένα.
Εκείνον Δή Αυξάνειν, Εμέ Δε Ελαττούσθαι
Κι όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.
Είναι αλήθεια ότι, όπως λέγει ο απ. Παύλος, η ζωή είναι Χριστός και ο θάνατος είναι κέρδος.
Είναι αλήθεια ότι θάνατος δεν είναι:
Η αποχώρηση από την εφήμερη ζωή, αλλά
Η ένδυση της αιωνιότητας.
Αλλά υπάρχει κι ένα άλλο σημείο που
υπογραμμίζεται από τον απ. Παύλο, κι από
το σύνολο των Γραφών.
Ο άνθρωπος δεν δημιουργήθηκε για να πεθάνει.
Ο θανατος Ειναι Ο Εχθρος, Τοσο Του Θεου
Οσο Και Δικος Μας.
Πράγματι, είναι εχθρός του Θεού κατά τον πιο οδυνηρό και δραματικό τρόπο,αφού εκτείνεται ακόμα και πάνω στον ίδιο τον Χριστό.
Παρόλο όμως που είναι τόσο τρομερός εχθρός, το γεγονός ότι σ' αυτόν παραδίδεται ακόμα κι ο Χριστός που είναι τέλειος Θεός και άνθρωπος, φανερώνει ότι:
Ο Θάνατος Δεν Υπάρχει Χωρίς Νόημα.
Ο θάνατος μπορεί να είναι συνέπεια της αμαρτίας αλλά δεν υπάρχει κάτι κακό καθαυτό μέσα στον ίδιο τον θάνατο που να βεβηλώνει το πρόσωπο του αποθανόντος.
Ο Χριστός πέθανε στον Σταυρό και κατήλθε στον άδη, αλλά δεν αμαυρώθηκε από την κοινωνία του με το μυστήριο του θανάτου.
Έτσι υπάρχει εδώ μία αντίφαση.
Από τη μια μεριά ο θάνατος ως συνέπεια του κακού δεν θα έπρεπε να υπάρχει, κι οφείλουμε να τον νικήσουμε.
Από την άλλη μεριά, μόνον ο θάνατος μας δίνει τη δυνατότητα να σπάσουμε τον αέναο κύκλο του διηνεκούς και το διηνεκές είναι κάτι πολύ διαφορετικό από την αιωνιότητα.
Εάν δεν υπήρχε θάνατος σ' αυτόν τον κόσμο της αμαρτίας, του κακού και της φθοράς, σιγά-σιγά θα καταλήγαμε στον μαρασμό και την αποσύνθεση χωρίς να είμαστε σε θέση να ξεφύγουμε από τον τρόμο μιας τέτοιας καταστροφής.
Κάθε χρόνο το βράδυ της Ανάστασης και τις σαράντα μέρες που ακολουθούν ψάλλουμε
Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας.
Αλλά τι βλέπουμε;Τον θάνατο ελεύθερο και ενεργό,τους ανθρώπους να πεθαίνουν όπως πρίν.Δίνεται η εντύπωση ότι κηρύττουμε κάτι που γνωρίζουμε Ότι Είναι Αναληθές.
Ωστόσο, καλό είναι να έχουμε κατά νού ότι ο θάνατος Έχει Δύο Όψεις.
Εχουμε τον θάνατο που νοείται ως χωρισμός από τον Θεό, Ώς κάθοδος στον τόπο εκείνο όπου ο Θεός είναι απών, τον τόπο της οριστικής και ριζικής του απουσίας.
Ο Κύριος βίωσε και τις δύο όψεις του θανάτου.
Επέλεξε να συμμεριστεί μαζί μας όλες τις συνέπειες του κακού ακόμα και τον πλήρη χωρισμό του από τον Θεό.
Και παρόλο που ενσκήπτει στον τόπο όπου κατέρχονται όλοι όσοι έχουν απωλέσει τον Θεό,φέρει μαζί του την πληρότητα της θείας παρουσίας.
Ετσι, Δεν Υπαρχει Πλεον Τοπος Οπου Ο Θεος Ειναι Απων.
Δεν υπάρχει πλέον εκείνος ο θάνατος που ήταν ο τρόμος του ανθρώπου, ο οριστικός χωρισμός από τον Θεό.
Κατά αυτή την έννοια πράγματι ο θάνατος έχει νικηθεί από τον θάνατο.
Ακόμα και τώρα -έστω δισταχτικά και σε στάδιο εμβρυακό- γινόμαστε κληρονόμοι της αιωνιότητας.
Όταν ανακαλούμε το παρελθόν, συχνά θλιβόμαστε γιατί στερήσαμε από την αγάπη μας πρόσωπα που πλέον δεν βρίσκονται δίπλα μας να αγαπήσουμε.
Υιοθετούμε αυτή την εντύπωση γιατί απλά στρεφόμαστε προς λάθος κατεύθυνση.
Εάν ο Θεός δεν είναι ο Θεός των νεκρών αλλά των ζώντων τότε όλοι όσοι έφυγαν από τούτη τη γή,Ειναι Ζωνταντοι Εν Χριστω.
Κι εμείς μπορούμε να στραφούμε προς αυτούς για συγχώρεση και μεσιτεία. Δεν είναι ποτέ αργά εάν αληθινά πιστεύουμε τον Θεό ως Θεό των ζώντων.
Και ποτέ δεν θα πρέπει να μιλούμε για την αγάπη μας σε χρόνο παρελθόντα.
Ο θάνατος του σώματος, δεν διασπά την σχέση, αφού αυτή ήταν, είναι και θα παραμείνει ζωντανή ανάμεσα σε ανθρώπους, που συναντήθηκαν και αγαπήθηκαν σε τούτη τη ζωή.
Ο θανατος δεν ειναι ποτε το τελος.
Συνεχίζουμε να ζούμε όταν πεθαίνουμε, ακόμα και σε τούτη τη γή, αφού κληρονομούμε τους καρπούς της επίγειας ζωής και ύπαρξής μας σε όσους ακολουθούν. Και συνεχίζουμε να φέρουμε πάντοτε ευθύνη για την απήχηση της βιωτής μας
«Ουκ απέθανε αλλά καθεύδει»,
είπε ο Κύριος για τη νεκρή κόρη.
«Ο Λάζαρος ο φίλος ημών κεκοίμηται αλλά πορεύομαι ίνα εξυπνήσω αυτόν»
Ο ύπνος είναι μόνωση, ανάπαυση, ησυχία, «εν ή καθοράται Θεός» , εάν φυσικά ο άνθρωπος έζησε εν Θεώ και τον δέχθηκε ένοικο στην καρδιά του.
Ο Φυσικος Θανατος Αυτός ο ύπνος είναι φθορά και διάλυση του φυσικού ανθρώπου.
Ομως ο άνθρωπος δεν είναι μόνον αυτό που φαίνεται. Είναι ένα μυστήριο που δεν ορίζεται μόνον από τη φύση αλλά και από την Χάρη, την Χάρη που πηγάζει από το μοναδικό γεγονός της Σαρκώσεως του Θεού.
Η φύση φθείρεται και αποσυντίθεται γιατί δεν είναι μόνη της ικανή να επιβιώσει. Χώμα είναι και επιστρέφει στο χώμα.
Όμως αυτή η ίδια φύση βρίσκεται αναστημένη και άφθαρτη στον θρόνο του Θεού.Μέσα στο μνήμα ,ο άνθρωπος βρίσκεται πλέον «εν χειρί Θεού»,μέσα στην Ενέργεια και την Χάρη Του.
Οι αισθήσεις δεν υπάρχουν πια.
Οι Λογισμοι Εχουν Εξαφανισθει Μαζι Με Το Μυαλο Που Τους Παραγει.Κανένας θόρυβος του κόσμου δεν φθάνει εκεί κάτω.Καμιά φυσική επικοινωνία με τους ανθρώπους και τον κόσμο δεν είναι πια δυνατή.
Στο «Μνήμα» Επικρατεί ¨Απόλυτη Ησυχία¨. ¨
Ου δυνατόν τον νεκρόν αισθάνεσθαι των πραγμάτων των ζώντων¨
¨Εξελεύσεται Το Πνεύμα Αυτού η τελευταία του πνοή και επιστρέψει εις την γήν αυτού.. Εν εκείνη τη ημέρα απολούνται πάντες οι διαλογισμοί αυτού¨ (Ψαλμ. 145, 4).
Οι νεκροί ουκ εισί γινώσκοντες ουδέν .
Ότι ουκ έστι ποίημα και λογισμός και γνώσις και σοφία εν Αδη όπου σύ πορεύη εκεί.
Καμια Αναμνηση Του Κοσμου Δεν Υπαρχει Εκει Κατω. Ώσπερ Εξελθών Της Γαστρός, Των Εν Γαστρί Ου Μνημονεύεις,
Ούτω Και Του Σώματος Εξελθών, Ου Μνημονεύεις Των Εν Σώματι Δεν Υπάρχει Στιγμή Θανάτου. Το Σταματημα Της Αναπνοης Και Της Καρδιας Δεν Σημαινει Αναγκαστικα Θανατο.
Τα όργανα αυτά μπορεί να ξαναρχίσουν τη λειτουργία τους, και, αν δεν έχουν γίνει εν τω μεταξύ σοβαρές νευρικές βλάβες, ο άνθρωπος ξαναγυρίζει στη ζωή.
Οι Διαδικασιες Του Θανατου Απαιτουν Χρονο, Αλλοτε Περισσοτερο Και Αλλοτε Λιγοτερο.
Το μυστήριο του θανάτου το εικόνισε ο απόστολος Παύλος με τον σπόρο που φυτεύεται, σαπίζει και ανασταίνεται φυτό.
Μέσα στον σπόρο που σαπίζει βρίσκεται ολόκληρο το φυτό που θα φυτρώσει.
Αυτός ο γόνος είναι η εικόνα του Θεού πεταγμένη στο χώμα.
Την βλέπει η Εκκλησία και θρηνεί:
«Θρηνώ οδύρομαι, όταν εννοήσω τον θάνατον και ίδω εν τοις τάφοις κειμένην την κατ' εικόνα Θεού πλαθείσαν ημίν ωραιότητα, άμορφον, άδοξον, μη έχουσαν είδος»
Μ.Ευχολόγιον, νεκρ. ακολουθία).
H εικόνα του αναστάντος Χριστού όμως είναι που μας οδηγεί στην Ανάσταση.
Τα ζώα δεν είναι πρόσωπα.
Εμείς είμαστε,
Είμαστε πρόσωπα Κατ' Εικόνα της Υποστάσεως του Υιού και Λόγου του Θεού που πήρε επάνω της τη φύση μας.
Το προσωπο, Στον Ανθρωπο, Δεν Είναι Προϊόν Της Φύσεώς Του, Αλλά αυτής της Θειας Ενεργειας επάνω στη φύση του, Που όμως πηγάζει εκ των ένδον λόγω της Σαρκώσεως.
Και η Σάρκωση δεν είναι απλό ιστορικό γεγονός, Είναι Οντολογικό Γεγονός,και δεν αναφέρεται μόνο στην ανθρωπότητα ολόκληρη, αλλά είναι η προαιώνια Βουλή του Θεού, που αφορά σ' ολόκληρη τη Δημιουργία.
Η διαφορά μας από τα ζώα είναι Ελάχιστη ως προς τη φύση, Είναι όμως Αβυσσαλέα
Ως Προς Την Εικόνα, την εικόνα του Λόγου.
Είναι μάταια και παραπλανητική κάθε χωρίς Χριστό ανθρωπολογία.
Ο άνθρωπος ούτε Ερμηνεύεται,ούτε Κατανοείται χωρίς Χριστό Αναστάντα
Η Ελληνιστικη Ανθρωπολογια Ειναι Ξενη Προς Τον Χριστιανισμο Ειναι Ανθρωπινη Επινοηση.
Ο θάνατος Δεν Είναι απελευθέρωση από την ύλη,Αλλά καταστροφή της δημιουργίας του Θεού,της «καλής λίαν», και ύπνος του ανθρώπου μέσα στα χέρια του Θεού και την ελπίδα της αναστάσεως.
«Ύπνος εστί, λέγει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, εικών θανάτου αισθήσεων αργία»
Υπνο Ονόμασαν Τον θανατο Και Ο Κύριος, Και Οι Απόστολοι, Και Η Παλαιά Διαθήκη, Και Η Εκκλησία.
Είναι αργία των φυσικών αισθήσεων που μας συνδέουν με τον κόσμο, Έως ότου η Ανάσταση μας ξαναδώσει ένα «νεο » άφθαρτο σώμα, μέσα σ' ένα καινουργιο άφθαρτο κόσμο, σε «Καινή γή» και σε «Καινούς ουρανούς».
Νέο σώμα με την έννοια του ανανεωμένου γιατί πρόκειται Για Το Ίδιο Σώμα,τον ίδιο άνθρωπο
Αν Όμως Στο Θάνατο Δεν Υπάρχουν Πια Οι Φυσικές Αισθήσεις Αυτό Δεν Σημαίνει Πώς Δεν Υπάρχουν Και Οι Πνευματικές.
Αυτές όμως οι πνευματικές αισθήσεις που έχουν οι νεκροί δεν οφείλονται στη δική τους φύση,
Αλλά στη θεία Ενέργεια, στη Χάρη του Αγίου Πνεύματος που τους συνέχει.
Τόσο Ο Πνευματικός Θάνατος Όσο Και Η Αιώνια Ζωή Αρχίζουν Από Τούτο Τον Κόσμο.
«Ιδού ίσταμαι επί την θύραν και κρούω», λέγει ο Κύριος.Οποιος ανοίξει την πόρτα της καρδιάς του δέχεται τη Ζωή και συνδειπνεί μαζί της.
Μονο που ο Κοσμος και οι Αισθησεις Αποσπουν Τους Χριστιανους απο τη γευση της βασιλειας του θεου που ειναι «Εντος Ημων» .
Γι' αυτό έφευγαν οι Πατέρες στην έρημο και στην ησυχία,για ν' απολαύσουν αναπόσπαστα τον Κύριο Που Ζούσε Μέσα Τους.
Γι' αυτό σπεύδουν οι χριστιανοί στο κελί τους,
Και αποφεύγουν Τις Άκαρπες Και Περιττές Συναναστροφές,και προτιμούν τη νυκτερινή προσευχή στη σχετική ησυχία,και όλη τους τη ζωή αγωνίζονται για τη:
«φυλακή των πέντε αισθήσεων»,νοσταλγώντας την ημέρα που θα φύγουν από τούτο τον κόσμο και θα είναι «συν Χριστώ».
Αντίθετα, όσοι δεν άνοιξαν την πόρτα τους και δεν τον δέχθηκαν, Ξεγελούν τον εαυτό τους με τα υποκατάστατα που τους προσφέρουν σ' αυτή τη ζωή Ο Κόσμος Και Οι Αισθήσεις.
Όταν Όμως Πεθάνουν Όλη Η Σκηνοθεσία Του Ψεύδους Εξαφανίζεται.Ο άνθρωπος μένει γυμνός και χωρίς φως, χωρίς τη Ζωή.
Αυτό το σκοτάδι και η απόλυτη μοναξιά και πνευματική φτώχια είναι Η Πρόγευση Της Κολάσεως,μια πρόγευση Κενού Και Απουσίας Που Θα Ολοκληρωθεί Με Τραγική Ένταση Στην Ανάσταση όταν Στην «Καινή γή»,μέσα στο φως και τη θαλπωρή της αγάπης του Θεού προς όλους ,Αυτοί θα στέκονται σαν ξένοι και εχθροί, Έχοντας Αποκόψει Οι Ίδιοι τον εαυτό τους από τη χαρά και την ευφροσύνη ολόκληρης της Δημιουργίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου