ΑΘΑΝΑΣΙΑ..ΕΝΑΣ ΙΑΝΟΣ ΙΟΒΟΛΟΣ

Ελατε να πούμε ένα παραμύθι για τον πόνο και τη στενοχώρια των απανταχού ηλικιωμένων συνανθρώπων μας.

Περνούν τα χρόνια, και προστίθενται τα κιλά στη ζυγαριά μας, που όλο λέμε οτι χάλασε , και πρέπει να την αλλάξουμε , γιατί μας προσθέτει κιλά και όλο παρηγοριόμαστε οτι θα ξεκινήσουμε δίαιτα απ τη Δευτέρα.

Ομως τα γηρατειά δεν κάνουν αστεία.Ερχονται και εγκαθίστανται, και μας απογοητεύουν. Τώρα, ως φαίνεται απο μελέτες επιστημόνων που ψάχνουν, χρηματοδοτούμενες απο κολοσσιαίες  φαρμακοβιομηχανίες, να βρούν φάρμακα να παρατείνουν την νεότητα, οτι τα γηρατειά οφείλονται και  στον περιορισμό, με την πάροδο του χρόνου, της έκκρισης της αυξητικής ορμόνης,

Το ερώτημα είναι:

Η ανακάλυψη αυτή μας δείχνει το δρόμο Του Ελιξήριου Της Νεότητας ;

Δηλαδή πρόκειται για  την εξουδετέρωση  των συνεπειών του χρόνου; 

Οι ερευνητικές ομάδες , χρόνια τώρα, δεν μιλούν.Προφανώς κάτι δεν πήγε καλά, και πάγωσε τον πρώτο ενθουσιασμό. 

Μήπως οι γέροντες-παιδες, σε σύντομο διάστημα, μετέπιπταν σε..παλιν-παιδες, υπο την ψυχολογικήν έννοιαν του όρου; Και όλοι μας μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε το τραγικό του πράγματος..

 Αναφέρω ένα σχετικό ανέκδοτο.

Ενας κοτσονάτος γέρος 87 ετών, άκουσε οτι  ο χάρος δεν επισκεπτεται ποτέ τα νηπιαγωγεία, κι έτσι αποφάσισε και γράφτηκε σ ένα απ αυτά. Ολη τη μέρα ήταν καθιστός σε μια πολυθρόνα και χάζευε πανευτυχής που είχε κοροϊδέψει το χάρο.

Κάποια μέρα που έτρωγε το μεσημεριανό του λιτό-παιδικό φαγητό, είδε το χάρο απο απέναντι να του κάνει νοήματα, σα να ήθελε να τον πάρει μαζί του.Εκείνος τον κοίταξε και του έκανε Με τον τρόπο που μιλάνε τα νήπια¨ΜΑΜ¨τότε ο χάρος απο απέναντι του λέει:  ΜΑΜ ΚΑΙ ΑΤΑ.. 

Το πρόβλημα της γήρανσης όμως, πέρα του οποιουδήποτε αστείου,  έχει αλλού τις ρίζες του, τη σκοπιμότητα τη φιλοσοφία του.

Η γήρανση είναι συνέπεια της φθαρτότητας και θνητότητας, ενός software του Δημιουργού, που μας οδηγεί, μετά απο την εν τω κόσμω ΑΣΚΗΣΗ,  πίσω στον Παράδεισο.

Εχετε σκεφθεί τί σημαίνει αθανασία;

Και βέβαια θα μου πείτε.Δεν θα έχω πρόβλημα να φοβάμαι το θάνατο, την εξαφάνιση, το απόλυτο μηδέν. Μήπως όμως δεν είναι αυτό ο απόλυτος φόβος, αλλά κάτι άλλο πιό σοβαρό και πολύπλοκο, που χρειάζεται μελέτη, και σκέψη .

Μια ανούσια βαρετή, χωρίς νόημα αθανασία,γεμάτη αμαρτία και ΤΥΨΕΙΣ, και ενοχές και δυστυχία χωρίς τέλος, χωρίς εξιλέωση.

Σκεφτήκατε ποτέ τί σημαίνει να ξέρεις οτι η όποια κατάσταση σου θα είναι η ίδια πάντα χωρίς τέλος, χωρίς αλλαγή ενα μαγγανοπήγαδο , όπου θα γυρίζουμε αδιάκοπα χωρίς τέλος .