Aν και γιατρός, έπιασα τον εαυτό μου να… κλέβει στην οξυμετρία
Ο αντιπρόεδρος του ΙΣΘ Νικόλαος Μπάτζιος, ΩΡΛ, μιλάει για τη νόσηση του και τη διακομιδή του στο νοσοκομείο.
Στην αρχή το αντιμετώπισα σχετικά καλά ως και πολύ καλά σκεπτόμενος ότι με τη νόσηση μου θα αποκτήσω ανοσία.
Γενικά η κατάσταση μου ήταν ομαλή με δύο πυρετικά κύματα τη μέρα. Τα χρειάστηκα όταν εξαντλήθηκαν όλα τα θεραπευτικά πρωτόκολλα πήρα και ρεμδεσιβίρη και άρχισαν να μιλάνε για διασωλήνωση στον ασθενή δίπλα μου.
Δεν φανταζόμουν πόσο πολύ θα μπορούσαν να χαραχτούν γεγονότα στο υποσυνείδητο μου… Επειδή ο συνασθενής μου είχε τηλεόραση απέναντι του έβλεπε πολύ ΕΡΤ.
Σας πληροφορώ ότι ακόμη και σήμερα, ύστερα από ένα χρόνο, όταν ακούω τα σήματα του συγκεκριμένου τηλεοπτικού σταθμού ανεβάζω σφυγμούς.
Επίσης αν και γιατρός, έπιασα τον εαυτό μου να… κλέβω στην οξυμετρία. Έπαιρνα μεγάλες ανάσες για περισσότερο οξυγόνο ώστε να μην καταγραφεί χαμηλός κορεσμός και χρειαστώ διασωλήνωση.
Γενικά τις πρώτες ημέρες το παράδοξο ήταν ότι ήμουν αρκετά καλά για να πάω νοσοκομείο αλλά αρκετά άσχημα για να μείνω στο σπίτι…
Δεν τελείωσε, έχει ακόμη…
Μετά τη θεραπεία πήγα στο σπίτι και συνεχίζω εκεί την υποστηρικτική αγωγή…
Κι εδώ θα πρέπει να τονίσω ότι δεν είναι μόνο η νοσηλεία αλλά και ό,τι αυτή συνεπάγεται.
Μιλούσα με ασθενείς μου στο τηλέφωνο και μου έλεγαν να σταματήσω γιατί με άκουγαν που δυσκολευόμουν απίστευτα.
Πέρασαν τρεις μήνες για να πλησιάσω τους ρυθμούς πριν τη νόσηση μου.
Έκανα λιγότερες ώρες στο ιατρείο μου.
Εκείνο που με άγχωσε περισσότερο δεν ήταν η δική μου νόσηση αλλά και ότι ολόκληρη η οικογένεια μου, η σύζυγος και τα τέσσερα μας παιδιά κόλλησαν και θα έπρεπε να βρω ποιος θα μπορούσε να βοηθήσει σε περίπτωση επιδείνωσης τόσο δική μου όσο και της γυναίκας μου.
Η ζωή μου έχει αλλάξει…
Σκέπτομαι ότι πολλά από όσα κυνηγάμε είναι ματαιόδοξα. Είχα αρκετό χρόνο να τα σκεφτώ και να αναθεωρήσω τη στάση μου απέναντι στη ζωή. Μέτρησα επίσης τους φίλους που μου στάθηκαν πχ συναδέλφους που έβλεπαν τους ασθενείς μου γεγονός που με απασχολούσε πολύ σε μια κρίσιμη καμπή στη ζωή μου όταν κόλλησα κι εγώ και η οικογένεια μου…
Νομίζω ότι ποτέ δεν έγινα το ίδιο καλά όπως ήμουν πριν τη νόσηση.
Ακόμη και τώρα δυσκολεύομαι όταν κουράζομαι πχ όταν περπατάω πολύ.
Στις τελευταίες αξονικές μου φαίνονται κάποια υπολείμματα και ίσως στο μέλλον θα φανούν οι επιπτώσεις πιο ξεκάθαρα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου