Θεμιστοκλής Τουφεκτσής
αγγειοχειρουργος
αφηγείται
Τέλη Οκτωβρίου με πιάνει ρίγος με πυρετό.
Ε το ψιλιάστηκα, δεν ήθελε και πολύ.
Δε γνωρίζω πως κόλλησα, δεν κατάλαβα.
Στο ιατρείο κρατούσα όλα τα μέτρα προφύλαξης.
Επειδή έχω και χειρουργική ιδιότητα, φοβόμουν για τους ασθενείς.
Δηλαδή δεν είχα το δικαίωμα να αμελώ 5 στοιχειώδεις κανόνες οπότε,
όντως δεν κατάλαβα πως και γιατί.
Μένω σπίτι για 7 περίπου ημέρες, ένας πυρετός. Είχα κάποια δύσπνοια αλλά δεν επιδεινώθηκε. Περίπου στην εβδομάδα πάνω, είδα ότι άρχισε να πέφτει ο κορεσμός.
Εντάξει, εγώ ήμουνα και καπνιστής, δεν είχα ποτέ υψηλούς κορεσμούς. Και μετά από ένα σημείο, που είχα κατεβεί κάτω από το 90, με όριο το 93 υποτίθεται, λέω καλύτερα να μην το ρισκάρω άλλο.
Η επιδείνωση μου στην κλινική ήταν ραγδαία. Δηλαδή με το ζόρι κατάφερνα να μιλήσω με το οικείο μου περιβάλλον για 3-4 λεπτά την ημέρα. Εχω δε ομιχλώδεις αναμνήσεις
πριν τη διασωλήνωση.
Γιατρός και ασθενής σε… έναν
Θυμάμαι όταν ήρθε η ώρα δε μπορούσα, με σέρνανε να με πάνε στον αξονικό τομογράφο, δε μπορούσα καν να σταθώ να καθίσω σε αμαξίδιο…
Είχα φοβερή δύσπνοια, παρόλο που έπαιρνα οξυγόνο.
Την τελευταία μέρα πριν τη διασωλήνωση θυμάμαι που πήρα τη γυναίκα μου και της το είπα για να μην της το ανακοινώσει άλλος.
Έχω υποτίθεται κάποιες αναμνήσεις αλλά θεωρώ ότι είναι από τα φάρμακα...
Είχα εξαντληθεί. Με ισοπέδωσε η νόσος.
Σιγά σιγά, με δύσπνοια, φουλ δόσεις οξυγόνου και υποστήριξη αναπνευστική δε μπορούσα να κινηθώ.
Είχαν αδυνατίσει όλοι μου οι μυς, δε μπορούσα να σταθώ σε όρθια θέση.
Εκανα περίπου μία βδομάδα για να καταφέρω να είμαι σε καθιστή θέση στο κρεβάτι, τέτοια ήταν η μυϊκή αδυναμία.
Για να καταφέρω να πάω τουαλέτα, δύο βήματα, έκανα 14 μέρες.
Ναι ήταν αγώνας. Δεν πήγα σε κέντρο αποκατάστασης, δεν άντεχα.
Η μοναξιά της νόσου
Επί δύο μήνες δεν είδα μία ανθρώπινη φυσιογνωμία, δεν είδα ανθρώπινα μάτια. Έβλεπες μόνο στολές, γυαλιά, σαν μία επιστημονικής φαντασία ταινία, το οποίο αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να αντιληφθείς γιατί πράγμα μιλάμε.
Είναι κρύο και σε μία κατάσταση γενικότερης θολούρας. Θυμάμαι καθόμουν στο κρεβάτι κι έβλεπα μόνο το οστό από την άρθρωση του γόνατος, δεν έβλεπα που ήταν οι μύς, είχανε λιώσει τα πάντα, δεν έβλεπα τίποτα, δεν έβλεπα τη γάμπα μου, δε μπορούσα να τη δω, είχανε λιώσει τα πάντα, και δεν ήμουνα αδύνατος άνθρωπος.
Είχανε ατροφήσει πλήρως, είχα χάσει μεγάλη μυϊκή μάζα και μεγάλο βάρος, δηλαδή πάνω από 20 κιλά.
Οι μακροχρόνιες επιπτώσεις…
Μερικά δεν μου έχουνε φύγει ακόμη δηλαδή θα έχω αρθραλγίες που και που, θα έχω μυαλγίες έντονες, θα με πιάσει καμία δύσπνοια χωρίς κανέναν ιδιαίτερο λόγο.
Οι αντοχές βελτιώνονται αλλά δεν είμαι όπως ήμουνα και δε ξέρω αν θα φθάσω και ποτέ.
Έχω μόνιμες βλάβες από τη νόσο, μου το έχουνε πει οι πνευμονολόγοι και οι εντατικολόγοι όταν ήμουνα εκεί.
Κάποιες περιοχές στον πνεύμονα να το πούμε έτσι απλά έχουν καταστραφεί.
Ότι θα έχω, θα έχω μόνιμες βλάβες, κανείς δε ξέρει αυτές τις επιπτώσεις θα έχουν στη δική μου καθημερινότητα.
Αυτό θα το βλέπω μέρα με τη μέρα.
Πέρασα πρόσφατα ένα απλό κρυολόγημα, ας το πούμε έτσι, που το μόνο που με προβλημάτισε είναι ότι με το παραμικρό ένιωσα δύσπνοια, κατευθείαν, που ίσως να είναι και ενδεικτικό των πνευμόνων μου και της λειτουργίας τους. Κοιτάξτε, πριν έκανα κάτι καταχρήσεις, κάτι ηλεκτρονικά τσιγάρα, κάτι τέτοια.
Τώρα δε τολμάω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου