Τις πρώτες μέρες ήταν δύσκολα όμως γενικότερα ήταν ήπια τα συμπτώματα. Παγιδεύτηκα, όπως και πολλοί άλλοι συνάδελφοι, στη γενική αντίληψη που επικράτησε στο πρώτο κύμα ότι απειλούνται κυρίως οι ηλικιωμένοι και εγώ λόγω ηλικίας δεν ανήκω σ αυτή την ηλικιακή ομάδα.
Γρήγορα όμως διαψεύστηκα και βρέθηκα στο νοσοκομείο. Αρκετοί, που δεν προσέφυγαν σε γιατρούς, λόγω φόβου που επικρατούσε στις δομές υγείας του ΕΣΥ άργησαν και δεν τα κατάφεραν.
Υπήρχε μια άρνηση γενικότερη για τα νοσοκομεία.
Νοσηλεύτηκα σε απλή μονάδα κορονοϊού.
Λόγω της φύσης της νόσου δεν μπορούσαν να γίνουν πολλά αλλά υπήρχε το δίχτυ ασφαλείας της ΜΕΘ σε περίπτωση επιδείνωσης.
Δεν πίστευα ότι μια τέτοια ίωση θα μπορούσε να μου δημιουργήσει τόσο σοβαρά προβλήματα. Ευτυχώς ανταποκρίθηκε ο οργανισμός μου και χρειάστηκα ένα μήνα για να επανέλθω στο αρχικό στάδιο.
Αισθανόμουν τρομερή κόπωση, δεν μπορούσα να προχωρήσω δύο μέτρα Την εποχή εκείνη πολλοί συνάδελφοι και φίλοι – ακόμη και νεότεροι από εμένα – πέθαιναν…
Ως γιατρός πέρασα πολύ δύσκολα διότι καταλάβαινα άμεσα την κατάσταση και την εξέλιξη της υγείας μου. Μάλιστα μάζεψα τα προσωπικά μου αντικείμενα με τη βοήθεια νοσηλεύτριας και τα έστειλα στο σπίτι μου διότι περίμενα να πεθάνω.
Τότε είχαν βγει και οι πρώτες μελέτες της Ιταλίας για τη νόσο και τις επιπτώσεις της. Με την οικογένεια μιλούσα λίγα λεπτά στο τηλέφωνο διότι κουραζόμουν πάρα πολύ…
Εμβολιάστηκα μετά από τρεις μήνες της νοσησης, διότι δεν υπήρχαν οι μελέτες των έξι μηνών. Δυστυχώς για τη χώρα μας δεν είναι καλά τα ποσοστά εμβολιασμού και βλέπω να υποτροπιάζουν τα πράγματα.
Έβλεπα ένα πολιτικό θέμα καραντίνα, επιδόματα κλπ και ένα ιατρικό θέμα εμβόλια .
Παραδόξως και οι δύο αυτές πλευρές ανταποκρίθηκαν και τελικά δεν ανταποκρίθηκε η κοινωνία
Όσο για τους εμβολιασμούς και των παιδιων ακολουθήστε το δικό μας παράδειγμα, το παράδειγμα των γιατρών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου