ΤΑ ΣΥΧΡΟΝΑ ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΑ..

 

Αρχές Δεκεμβρίου του ’22 κολλάμε πρώτη φορά κορονοϊό. 

Με τη συμμετοχή πνευμονολόγου στο σπίτι το ξεπερνάμε. 

Ο πατέρας μου ζούσε μόνος κι εγώ πήγαινα και βοηθούσα στα γυναικεία του σπιτιού πράγματα.

Παραμονές Χριστουγέννων με πράγματα για να έχει τις γιορτές  και αντικρίζω να έχει πάθει πρόπτωση του ορθού , κατι που το πάθαινε κάθε διετία, πήγαινε στο νοσοκομείο του βάζανε το έντερο μέσα ,κάναν τοπική συρραφή κι έφευγε. 

Είχε πάει αρκετές φορές μόνος του εγώ δεν το είχα δει. 

Καλώ ασθενοφόρο για να πάμε σε νοσοκομείο. 

Τρεις ώρες αναμονή μέχρι να έρθει. Ώρες οξυγόνο χωρίς φορείο.

Πάμε σ’ ένα από τα μεγαλύτερα και φροντισμένα νοσοκομεία της Αθήνας. 

Μετά από 12 ώρες αναμονή, Χριστούγεννα πλέον, μου λένε οι εξετάσεις του καλές τον παίρνετε. Και παθαίνω σοκ. 

Καταρχήν αντί να είμασταν στο χειρουργικό είμασταν στο παθολογικό. 

Έπειτα που να πάω χριστουγεννιάτικα έναν άνθρωπο με το έντερο έξω; 

Βλέπουν τον εγκέφαλο και του κάνουν αξονική. 

Ανακαλύπτουν ότι έχει πάθει πολλά μετωπο-βρεγματικά εγκεφαλικά και τελικά τον κρατάνε. 

Τον ρίχνουν σε covid πτέρυγα κι από εκεί και μετά αρχίζουν τα βάσανα. 

Μα μόλις είχε φύγει ο κορονοϊός γιατί εκεί; 

Δεν τους το ανέφερα. 

Μου είχε πει ο πνευμονολόγος μην το πεις άσε να δεις τι θα κάνουν. Μετά καταλαβαίνουν το λάθος. Μένει 4 μέρες και μετά από πολλούς καβγάδες τον βγάζουν (άκουγα και τι νοιάζεσαι δεν θα κολλήσει). 

Κατά ένα μαγικό τρόπο το έντερο είχε μπει μέσα, ώρες συρραφή.

Άρχισε να μου μιλά. 

Το μόνο που είχε ήτανε δυσκολία στο βάδην, δεν ήτανε και λίγο όλο αυτό που πέρασε. 

Θα τον πάρετε μου λένε, μια μαγνητική θα κάνουμε και φεύγετε. Έχει περάσει λοιπόν έναν κορονοϊό με μειωμένη όρεξη και είμαστε ήδη 2 εβδομάδες και δεν μας έχουνε δώσει τίποτα ουσιαστικό να φάει. Και εκεί που θα ξεκινάγαμε τη σίτιση, χωρίς να με ρωτήσουν, του κάνουν παρακέντηση στην πλάτη.

Τον πείραξε πάρα πολύ και πάω το απόγευμα να τον ταΐσω και μου λέει πιάνοντας μου το χέρι δεν μπορώ. 

Τόσα χρόνια μαζί να τον φροντίζω, είχε πάθει το 2012 δύο εγκεφαλικά, ποτέ δεν μου είχε πει κάτι τέτοιο. 

Και πάμε και του δίνουν το seroquel ένα χάπι για σχιζοφρένεια, που ο άνθρωπος είχε ελαφρύ Πάρκινσον, κάτι που τον δυσκολεύει ακόμα περισσότερο.

Το πρωί προγραμματισμένη μαγνητική και ο άνθρωπος δεν μπορεί. 

Θεωρούν σκόπιμο να του βάλουν μέθη για να την βγάλουν. 

Μέθη και εγκεφαλικά δεν γίνεται εκτός κι αν πεθαίνει ο ασθενής. 

Μα εμείς είμαστε για να βγούμε. 

Και παθαίνει ανακοπή. 

Τον επαναφέρουν αλλά αυτά τα 10 λεπτά χωρίς οξυγόνο τον κάνουν πλέον φυτό. 

Ούτε χέρια ούτε πόδια δεν κουνάει, μόνο μάτια. 

Ούτε κεφάλι δεν γυρίζει πλέον. 

Και μετά από αυτό ξεκινάει για μας ή αντίστροφη μέτρηση. 

Να σημειώσω ότι είχαμε καθετήρα όλο αυτό το διάστημα κι έχουμε πάει στις 12 Ιανουαρίου πεταλούδα οξυγόνο. 

Καθετήρα και πλέον φυτό να τους λέω εγώ ρε παιδιά έτσι σας τον έφερα; 

και να μου λένε και τι θα γίνει θα μας το λέτε συνέχεια.

Και ξεκινάνε οι λοιμώξεις. 

Ακόμα φαγητό δεν έχουμε δει έλα που τώρα δεν μπορούμε πλέον να φάμε. 

Πάω στους ΩΡΛ που φιλοξενούμασταν και δεν δέχονταν. Θέλανε πρόσκληση λένε από τους παθολόγους για να μπούνε. 

Με τους πολλούς καβγάδες, πάντα σε πολιτισμένο επίπεδο γιατί πρώτη φορά αισθανόσουνα ότι μιλάω και η φωνή μου γυρίζει πίσω, μπαίνει λεβαιν κι εκεί αρχίζει το τσάι.

Ένας άνθρωπος δύο μέτρα ετών 79 μόνο με τσάι τόσες μέρες και με τόσο ισχυρή αντιβίωση. 

Και να σου οι κατακλίσεις. 

Πλέον τι θα κάνουμε γιατρέ; Ανοίγει και βέβαια έχω πρόσκληση από τους πλαστικούς χειρουργούς να έρθουν να τον δουν και πέρναγαν οι μέρες.

Κάποια στιγμή μου λέει ξέρετε έχει κι αυτόν τον ενδονοσοκομειακό μύκητα. 

Αυτό ήτανε μετά κανένας δεν πλησίαζε και δεν τον άγγιζε ώσπου ο άνθρωπος μετά από 62 μέρες πέθανε από πολυοργανική ανεπάρκεια και σηψαιμία.

Καταταλαιπωρήθηκε. 

Κάθε βράδυ του δίνανε πλέον σε μόνιμη βάση seroquel οπότε κάθε μέρα που πήγαινα κοιμόταν και ήτανε φυσιολογικό με την μεγάλη ποσότητα που έπαιρνε. 

Ήτανε κυριολεκτικά και μεταφορικά φυτό 

Πολύς νέος κόσμος που μέσα από τον πατέρα μου πειραματίστηκε και όχι μόνο χωρίς πρόγραμμα σ’ ένα μόνιμο τρέξιμο που τελικά δεν ξέρουμε γιατί τρέχουμε. Νοσηλευτικό προσωπικό αρκετό λόγω ότι ήτανε πτέρυγα ΩΡΛ. 

Επ’ ουδενί δεν έφτιαχναν τις κατακλίσεις. 

Είμαστε για πιο απλά, αν θέλει ο γιατρός σας ας σας μεταφέρει στην παθολογική.

Όλα αυτά τα γράφω στη μνήμη του πολυαγαπημένου μου πατέρα. 

Άν ήξερα τι θα πέρναγε θα τον άφηνα στο σπίτι. 

Νοσοκομεία εν έτη 2023 εύχομαι από καρδιάς να μην χρειαστεί κάποιος να περάσει από το λεγόμενο σύγχρονο κολαστήριο.

https://mikropragmata.lifo.gr/zoi/imerologio-62-imeron/