ΠΑΡΚΙΝΣΟΝ..ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΝΕΥΡΙΚΩΝ ΚΥΤΤΑΡΩΝ

 

Στην Πάρκινσον έχουμε μιαν εξελισσόμενη 

καταστροφή – εκφύλιση νευρικών κυττάρων που παράγουν ντοπαμίνη στα βασικά γάγγλια, μια περιοχή του εγκεφάλου υπεύθυνη για το συντονισμό των κινήσεων. 

Εκδηλώνεται μόνο μετά απ τη καταστροφη του  80% κυττάρων που παράγουν ντοπαμίνη. 

Κατά την εκφυλιστική αυτή διαδικασία οι ασθενείς περνούν  από διάφορα στάδια, αλλοτε  πιο αργά και αλλοτε  πιο γρήγορα. 

Ο στόχος της αγωγής είναι η επιβράδυνση της εξέλιξης και βελτίωση της ποιότητας ζωής του ασθενούς.

 

Τα συμπτώματα είναι κυρίως κινητικά :

Ακαμψία μυών: κυρίως έλλειψη ευλιγισίας στα άκρα, στον κορμό και στον αυχένα

Βραδυκινησία:  γράψιμο, κούμπωμα πουκαμίσου, εξαιρετικά αργά.

Τρόμος ηρεμίας: Το τρέμουλο των άκρων εμφανίζεται κυρίως σε καταστάσεις ηρεμίας .

Αδυναμία ισορροπίας: Το άτομο δεν μπορεί να ισορροπήσει με ευκολία και συχνά κάνει μικρά και γρήγορα βήματα.

Ακομα εχουμε και μια σειρά από συμπτώματα εκτός των κινητικών διαταραχών.

νευροψυχιατρικά, είτε άλλης μορφής

Για παράδειγμα,

κατάθλιψη, παραισθήσεις, διαταραχές ύπνου Επίσης,  απώλεια βάρους, γαστρεντερικά προβλήματα, ξηροστομία- ξηροφθαλμία .

Τα στάδια εξέλιξης έχουν οριστεί κυρίως για να καθορίσουν το βαθμό αναπηρίας:

Στάδιο 0: Προστάδιο, όπου δεν έχουν εμφανιστεί ακόμη τα κλασικά συμπτώματα. Ωστόσο για χρόνια πριν την εμφάνιση των πρώτων συμπτωμάτων παραπονιούνται ασθενείς για ανοσμία ή υποσμία. Κάποια ανέφεραν αυξημένη κινητικότητα των ποδιών ή γενικά απότομες κινήσεις του σώματος ή πτώσεις από το κρεβάτι, ως αποτέλεσμα διαταραχών ύπνου τύπου REM. 

Επίσης λίγο πριν την εκδήλωση της νόσου και αρχικά μπορεί κάποιοι να παρουσιάζουν πόνους στους ώμους που δεν εξηγούνται από τους ορθοπεδικούς.

Στάδιο1: 

Εγκατάσταση των συμπτωμάτων. Χαρακτηριστικά τρέμουλο στην ηρεμία. Μικρές αλλαγές στην έκφραση του προσώπου (υπομιμία) και στη στάση του σώματος μπορεί να είναι ορατές. 

Μάλιστα χαρακτηριστική είναι η μονόπλευρη εκδήλωση, δηλαδή τρέμουλο στο ένα χέρι.

Στάδιο 2: 

Παρά την αρχική μονόπλευρη εκδήλωση στην πορεία επηρεάζεται και η άλλη πλευρά. Τα βήματα γίνονται πιο συρόμενα, η ομιλία πιο μονότονη και χαμηλής έντασης.

Στάδιο 3: 

Εδώ έχουμε περαιτέρω επιβράδυνση των κινήσεων και κάποιες δυσκολίες διατήρησης όρθιας στάσης του κορμού κατά την κίνηση, ιδίως στις στροφές.

Στάδιο 4: 

Έχουμε επιπλέον επιδείνωση στην κίνηση. Οι ασθενείς ακόμα μπορούν να στέκουν και να περπατάνε με το πι, αλλά υπάρχει σημαντικός βαθμός αναπηρίας. 

Η ακαμψία στις αρθρώσεις μεγαλώνει ενώ η δραστικότητα των φαρμάκων που αυξάνουν τη ντοπαμίνη μειώνεται. 

Έτσι, ενώ αυξάνονται οι δοσολογίες σημαντικά, άλλες φορές νιώθουν οι ασθενείς πάγωμα στην κίνηση (freezing), άλλες φορές υπερβολικές κινήσεις που δύσκολα χειρίζονται (υπερκινήσεις).

Στάδιο 5: 

Είμαστε στο τελικό στάδιο, όπου οι ασθενείς χρειάζονται πλέον συνεχή παρακολούθηση και φροντίδα. 

Η κίνηση γίνεται πάντα με κάποιο βοήθημα, π.χ. αναπηρικό αμαξίδιο, ενώ κάποιες φορές δεν αποκλείεται η κατάκλιση στο κρεβάτι.

 

Υπάρχουν παράγοντες που συμβάλλουν στη θετική εξέλιξη της νόσου;

Ο διαχωρισμός που προαναφέρθηκε δίνει μια αδρή κατεύθυνση για την πορεία της νόσου, ωστόσο δεν είναι δεσμευτικές. 

Η..έγκαιρη..διάγνωση και θεραπεία  παίζει σημαντικό ρόλο. Πολλοί ασθενείς για παράδειγμα έχουν χάσει πολύτιμο χρόνο πηγαίνοντας σε γιατρούς άλλων ειδικοτήτων, π.χ. ορθοπεδικούς, για ανεξήγητους πόνους σε ώμο ή μέση ή προβλήματα κινητικότητας. 

Πέραν από τη φαρμακευτική αγωγή σημαντικό ρόλο παίζει η φυσικοθεραπεία και η γενικότερη ενεργοποίηση του ασθενούς στο κοινωνικό του περιβάλλον. 

Επίσης, η καλή σχέση και συνεργασία με το θεράποντα νευρολόγο είναι κρίσιμη για την πληροφόρηση του ασθενούς και για νέες θεραπείες, ιδίως στα προχωρημένα στάδια.