ΔΙΑΒΗΤΗΣ..ΙΝΣΟΥΛΙΝΗ..ΥΠΟΓΛΥΚΑΙΜΙΑ..ΣΟΚ..ΘΑΝΑΤΟΣ

 

Ο εγκεφαλος μας χρησιμοποιει γλυκόζη .

Εάν δεν υπάρχει σε επάρκεια, απλα δυσλειτουργει, και ειναι δυστυχης. 

Σε κατάσταση υπογλυκαιμίας,  αναστέλλει  τη λειτουργια του.

Αυτό σημαίνει ότι εχουμε αδυναμία συγκέντρωσης, σύγχυση, ζάλη, κεφαλαλγία, διαταραχές όρασης, μουδιάσματα, και γενικα αλλαγή στη συμπεριφορά. 

Εάν δεν χορηγηθει γλυκόζη, τότε ο ασθενής χάνει τις αισθήσεις του και  βυθιζεται σε κώμα, που το λεμε υπογλυκαιμικό.

Υπογλυκαιμία σε άτομο με διαβήτη συμβαίνει μόνον, όταν λαμβάνει αγωγή με δεύτερης γενεάς σουλφονυλουριες, οπως γλιβενκλαμίδη, γλικλαζίδη και γλιπιζίδη, και ινσουλινη. 

Σπάνια τα άλλα αντιδιαβητικά φάρμακα μπορεί να οδηγήσουν σε υπογλυκαιμία και σχεδόν ποτέ σε υπογλυκαιμικό σοκ. 

Ο διαβητης Ι που ειναι  ινσουλινο εξαρτώμενος ως μόνη θεραπευτική επιλογή έχει την ινσουλινη και, μάλιστα, για την άριστη ρύθμισή του απαιτούνται πολλαπλές ενέσεις ημερησίως.

Επομένως ο καλά ρυθμισμένος διαβητικός, όπως απαιτείται για την πρόληψη των επιπλοκών του διαβήτη, βρίσκεται πάντοτε σε αυξημένο κίνδυνο υπογλυκαιμιών, γιατί τα σάκχαρά του θα είναι αναγκαστικά πάντα σε οριακά επίπεδα. 

Για τον λόγο αυτό κάθε διαβητικός τύπου Ι, αλλά και κάθε διαβητικός που βρίσκεται σε εντατικοποιημένο σχήμα ινσουλινοθεραπείας, οφείλει να παρακολουθεί συνεχώς τα σάκχαρά του, για να προλαμβάνει την έλευση της υπογλυκαιμίας.

Η υπογλυκαιμία δινει συμπτώματα, λόγω της δυσλειτουργίας των νευρικών κυττάρων εγκεφαλικών και μη, αλλά παράλληλα πυροδοτείται και έκρηξη ορμονικών εκκρίσεων, με στόχο την αντιρροπιστική αύξηση των επιπέδων γλυκόζης. 

Έτσι εκκρίνονται,  κορτιζόνη,  γλυκαγόνη και  κατεχολαμίνες, που βοηθούν, μεν, στην αύξηση των επιπέδων γλυκόζης , αλλά έχουν  παρενέργειες οπως  ταχυκαρδίες, εφιδρώσεις, αύξηση της σωματικης θερμοκρασίας και ευερεθιστότητα .

Στις μεγαλύτερες ηλικίες, που είναι  συχνή η συνύπαρξη καρδιαγγειακών , η τυχόν υπογλυκαιμία επιδεινώνει και τη λειτουργικότητα των αγγείων. Έτσι, έχουν παρατηρηθεί ηυξημένοι θάνατοι διαβητικων καρδιοπαθων λόγω υπογλυκαιμίας και γι αυτον τον λόγο δίνεται ιδιαίτερη προσοχή σε εμφραγματικούς ασθενείς, που νοσηλεύονται σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, να διατηρούν σάκχαρα φυσιολογικά μεν, αλλά με ασφαλείς διακυμάνσεις.

Ποια είναι τα συμπτώματα της υπογλυκαιμίας ;

Δυσκολία συγκέντρωσης, σύγχυση, κεφαλαλγία, ζάλη, αιμωδίες στο πρόσωπο και στο σώμα, δυσκολία  αντίληψης και εκφοράς λόγου, διαταραχές  στην όραση, υπνηλία, αλλαγή συμπεριφοράς, σπασμοί και απώλεια αισθήσεων 

Αλλα και  άγχος, νευρικότητα, ταχυκαρδίες, τρόμος,  κρύοι ιδρώτες, ναυτία,  αίσθημα καυσου, πόνος στο στήθος, ωχρότητα 

και ...έντονη πείνα.

Τι μπορούμε να κάνουμε εκείνη τη στιγμή;

Κάθε άτομο με διαβήτη πρέπει να παρακολουθεί τα επίπεδα σακχάρου αίματος είτε με αυτομετρήσεις είτε με τη βοήθεια των συνεχών καταγραφέων γλυκόζης, που του δίνει, μάλιστα, το δικαίωμα να παρακολουθεί τα σάκχαρά του από το κινητό του τηλέφωνο. 

Όταν ο διαβητικός διαπιστώσει ότι τα σάκχαρά του έχουν πτωτική πορεία, οφείλει, για την πρόληψη της υπογλυκαιμίας, να λάβει γεύμα. 

Αν κατέλθουν στην επικίνδυνη ζώνη, θα πρέπει να λάβει άμεσα ποσότητα απλών υδατανθράκων, όπως είναι 

η ζάχαρη, η γλυκόζη και το μέλι είτε με τη μορφή γλυκού είτε, αν δεν μπορεί να μασήσει, με σακχαρούχο ρόφημα, όπως τα αναψυκτικά. 

Θα πρέπει τα μέλη της οικογένειας κάθε διαβητικού να έχουν εκπαιδευτεί στην ορθή αντιμετώπιση του υπογλυκαιμικού επεισοδίου, να αναγνωρίζουν έγκαιρα ότι έχει υπογλυκαιμία και να του παρέχουν με ασφάλεια υδατάνθρακες. 

Σε πλήρη απώλεια των αισθήσεων να του χορηγήσουν ενδομυϊκά γλυκαγόνη.

Τι είναι το διαβητικό κώμα;

Θα συμβεί , είτε επειδή τα επίπεδα γλυκόζης  είναι χαμηλά και τότε έχουμε το υπογλυκαιμικό κώμα, είτε επειδή είναι πολύ ψηλά σε υπεργλυκαιμικό κώμα ή έχει μετρίως, μεν, αυξημένα επίπεδα σακχάρου, αλλά υψηλά επίπεδα κετονών στο αίμα, όταν έχουμε τη λεγόμενη διαβητική κετοξέωση.

Υπογλυκαιμία εχουμε με ζαχαρο 65mg/dl. 

Ενα υπεργλυκαιμικό κώμα συνήθως συμβαίνει σε τύπου ΙΙ διαβητικούς μεγάλης ηλικίας, που δεν μπορούν από μόνοι τους να αντιμετωπίσουν επαρκώς τον διαβήτη τους κι έτσι τα σάκχαρά τους μπορεί να φτάσουν και να ξεπεράσουν τα 600 mg/dl.

Το διαβητικό κετοξεικό κώμα, όπου έχουμε υψηλά επίπεδα κετονών στο αίμα και στα ούρα, αναπτύσσεται σε παντελή έλλειψη ινσουλίνης στον οργανισμό. 

Εμφανίζεται σχεδόν αποκλειστικά σε τύπου Ι διαβητικούς, με επίπεδα σακχάρου συνήθως 200-300 mg/dl, που δεν έχουν, όμως, λάβει την ινσουλίνη τους ή επειδή αυξήθηκαν ξαφνικά οι ινσουλινικές τους ανάγκες λόγω λοίμωξης ή κατά τη διάγνωση του διαβήτη τους.

Στον διαβήτη τύπου Ι ο ασθενής παίρνει χάπια ή κάνει ενέσεις;

Ο τύπου Ι ινσουλινοεξαρτώμενος διαβήτης θεραπεύεται αποκλειστικά με σκευάσματα ινσουλινών, τα οποία χωρίζονται σε εκείνα που λαμβάνονται για να αντιμετωπίσουν την άνοδο του σακχάρου λόγω των γευμάτων και στα ανάλογα βασικής ινσουλίνης, που καλύπτουν τις ινσουλινικές ανάγκες του βασικού μεταβολισμού.

Επομένως κάθε διαβητικός, σε συνεργασία με τον γιατρό του, λαμβάνει ένα συνδυασμό σκευασμάτων με διαφορετικού χρόνους δράσης σκευασμάτων ινσουλίνης, ενώ τα δισκία δεν έχουν θέση στην θεραπεία τους. 

Η ινσουλινοθεραπεία μπορεί να γίνει και με τη χρήση αντλίας συνεχούς χορήγησης ινσουλίνης, που παρέχει συνεχώς σε ρυθμό που επιλέγουμε, αλλά κατ’ εντολή, μονάδες ινσουλίνης, για να καλύψει τις ανάγκες.