ΕΝΑΣ ΣΠΑΝΙΟΣ ΚΑΡΚΙΝΟΣ..ΛΕΠΤΟ ΕΝΤΕΡΟ

 

Ο καρκίνος λεπτού εντέρου είναι μία σπάνια μορφή κακοήθους νεοπλασίας, που προκαλεί συμπτώματα σε προχωρημένα στάδια, όταν η αντιμετώπιση είναι πιο δύσκολη.

Το λεπτό έντερο βρίσκεται μεταξύ του στομάχου και του παχέος εντέρου. 

Αποτελεί το 70% του μήκους του πεπτικού σωλήνα (φτάνει τα 6 μέτρα) και το 90% της επιφάνειάς του.

Το μήκος και το βλεννογόνο του λεπτού εντέρου εξυπηρετούν τις βασικές λειτουργίες του:

Την παραγωγή ουσιών για την πέψη των τροφών και

Την απορρόφηση των θρεπτικών συστατικών που προκύπτουν από την πέψη

Το λεπτό έντερο αποτελείται από 

το δωδεκαδάκτυλο, 

τη νήστιδα και τον ειλεό. 

Η ανάπτυξη καρκίνου είναι σπάνια. 

Το λεπτό έντερο προστατεύεται λόγω:

Της ρευστότητας του περιεχομένου του 

(είναι λιγότερο ερεθιστικό για τον βλεννογόνο όπου αναπτύσσεται ο καρκίνος)

Της ταχύτητας διέλευσης του περιεχομένου του 

(είναι μεγάλη και μειώνει τον χρόνο επαφής του βλεννογόνου του με πιθανά καρκινογόνα συστατικά)

Της χαμηλής περιεκτικότητάς του σε βακτηριδια

Πρόσθετων χαρακτηριστικών 

(της μεγάλης ποσότητας λεμφικού ιστού στο λεπτό έντερο, αλκαλικού pH που χαρακτηρίζει τον αυλό του, της ύπαρξης ενζύμων υδροξυλάση του βενζοπυρενίου ).

Είδη καρκίνου

Παρόλο που, για όλους τους παραπάνω λόγους, τα νεοπλάσματα του λεπτού εντέρου είναι εξαιρετικά σπάνια, όταν εμφανίζονται είναι σε ποσοστό (95%) κακοήθη

Τα συνηθέστερα  είναι:

Τα αδενοκαρκινώματα 

(είναι συχνά στο δωδεκαδάκτυλο)

Τα καρκινοειδή και τα λεμφώματα 

( συχνά στη νήστιδα και τον ειλεό)

Τα σαρκώματα 

(σε όλο το λεπτό έντερο)

Τα μεταστατικά νεοπλάσματα του λεπτού εντέρου 

(από μετάσταση από άλλα όργανα)

Το γεγονός ότι τα αδενοκαρκινώματα εμφανίζονται στον δωδεκαδάκτυλο πιθανώς οφείλεται στην παρουσία εκεί του φύματος του Vater όπου η ανάπτυξη νεοπλασιών δεν είναι σπάνια 

(παραφατέρια νεοπλάσματα).

Οι πρωτοπαθείς όγκοι του λεπτού εντέρου είναι εξαιρετικώς ασυνήθεις και σπανίως διαγιγνώσκονται σε πρώιμα στάδια. 

Η νόσος γίνεται συνήθως κλινικώς εμφανής σε προχωρημένα στάδια, οπότε 

η οποιαδήποτε θεραπευτική αντιμετώπιση δίνει φτωχά αποτελέσματα.

Τα κυριότερα συμπτώματα που προκαλεί ο καρκίνος στο λεπτό έντερο είναι:

Διάχυτος κοιλιακός πόνος

Ψηλαφητή μάζα 

(παρατηρείται στο 25% των ασθενών)

Αιμορραγία από το ορθό 

( στο 3-76% των περιπτώσεων). 

Μπορεί να εκδηλωθεί

 ως μέλαινα κένωση 

 ως μαζική αιμορραγία ή αντιθέτως ως μικροσκοπική απώλεια αίματος με τα κόπρανα που οδηγεί σε αναιμία

Εμφάνιση  οξείας κοιλίας 

(οδηγεί στην ανακάλυψη του όγκου πριν προκληθούν μεταστάσεις)

Εμφάνιση ίκτερου 

(σε καρκινώματα  δωδεκαδακτύλου).

Η διάγνωση γίνεται με εντερόκλυση, δηλαδή με χορήγηση σκιαγραφικής ουσίας στο στομάχι και λήψη ακτινογραφιών. 

Η εξέταση επιτρέπει την ομοιόμορφη σκιαγράφηση ολοκλήρου του λεπτού εντέρου. 

Είναι η πλέον ενδεδειγμένη  μέθοδος για τη διάγνωση παθήσεων του λεπτού εντέρου.

Βοηθητική μπορεί να είναι η ενδοσκόπηση 

(γαστροσκόπηση, κολονοσκόπηση) 

ιδίως για τους όγκους λεπτού εντέρου που εντοπίζονται στα ακραία τμήματα:

Του δωδεκαδακτύλου ή της νήστιδας (μέσω γαστροσκόπησης)

Του τελικού ειλεού 

(μέσω κολονοσκόπησης)

Η χρήση ενδοσκοπικής κάψουλας 

μπορεί να φανεί βοηθητική.

 Η αξονική τομογραφία δίνει πληροφορίες για την τοπογραφία της νόσου και την επέκτασή της σε γειτονικά όργανα ή λεμφαδένες. 

Νεότερες απεικονιστικές μέθοδοι είναι οι εξής:

Μαγνητική εντερόκλυση PET-CT 

(για εντοπισμό και χαρακτηρισμό ως καλοηθών ή μη τυχόν ογκόμορφων εξεργασιών)

Διαγνωστική λαπαροσκόπηση 

(για ια σταδιοποίηση των καρκίνων του πεπτικού συστήματος με πιθανή εμπλοκή του λεπτού εντέρου, καθώς παρέχει δυνατότητα λήψης βιοψιών).

Τι προκαλεί καρκίνο στο λεπτό έντερο

Ο καρκίνος στο λεπτό έντερο έχει συσχέτιση με:

Τη νόσο Crohn

Την κοιλιοκάκη 

(δυσανεξία στη γλουτένη)

Το σύνδρομο της οικογενούς πολυποδίασης

Προδιαθεσικοί παράγοντες 

Αλκοόλ, παστα τροφιμα, καπνος , ζάχαρη και, 

ειδικά σε ασθενείς με AIDS, η ανοσοκαταστολή.

Θεραπευτική αντιμετώπιση

Η χειρουργική εκτομή είναι μονόδρομος  

Αφαιρείται το τμήμα του εντέρου που φέρει τον όγκο και γειτονικές δομές, σε περίπτωση που διηθούνται.

Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στα νεοπλάσματα του 12δακτύλου. 

Για την θεραπεία τους πρέπει να γίνει εκτομή των ανατομικά σχετιζόμενων γειτονικών δομών (παγκρεατο-δωδεκα-δακτυλεκτομή κατά Whipple), 

ήτοι

Της κεφαλής του παγκρέατος και

Του χοληδόχου πόρου

Αναλόγως με το αποτέλεσμα της ιστολογικής εξέτασης (βιοψία) μπορεί να παρασχεθεί συμπληρωματική θεραπεία 

(χημειο ή και ακτινο-θεραπεία).

Η επιβίωση  είναι  

(5ετής για πάνω από το 50% ). 

Καλύτερη πρόγνωση έχουν τα καρκινοειδή και 

πτωχότερη το αδενοκαρκίνωμα.

ΠΗΓΗ – www.iatropedia.gr