ΠΕΡΠΑΤΗΜΑ ..ΠΡΩΤΟ ΚΑΙ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ

Θεωρείται η τέλεια άσκηση, ενώ σύμφωνα με τους ερευνητές του Χάρβαρντ υπάρχουν πέντε οφέλη υγείας του περπατήματος 

που ελάχιστοι γνωρίζουν.

Είναι η κίνηση που κάνουμε σχεδόν από το πρώτο έτος της ζωής μας και αποτελεί ένα 

«θαυματουργό φάρμακο» 

για την υγεία μας. 

Το περπάτημα σύμφωνα με τους ειδικούς από την Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ αποτελεί ενδεχομένως την πιο τέλεια άσκηση βοηθώντας 

στην απώλεια βάρους, 

ρίχνοντας την πίεση και τη χοληστερόλη, 

ενισχύοντας τη μνήμη και 

μειώνοντας τον κίνδυνο για καρδιαγγειακές παθήσεις, διαβήτη καρκίνο .

Όλα αυτά όμως είναι ήδη γνωστά, 

Ας δούμε πέντε οφέλη που προσφέρει το περπάτημα τα οποία είναι πιθανό να σας εκπλήξουν:

1) Αντιμετωπίζει τα γονίδια που προκαλούν αύξηση βάρους. Οι ερευνητές του Χάρβαρντ εξέτασαν 32 γονίδια που προκαλούν παχυσαρκία σε περισσότερους από 12.000 ανθρώπους για να καθορίσουν πόσα από αυτά τα γονίδια παίζουν ρόλο στο σωματικό βάρος. Ακολούθως ανακάλυψαν ότι ανάμεσα στους συμμετέχοντες που περπατούσαν γρήγορα για περίπου μία ώρα τη μέρα, οι επιδράσεις αυτών των γονιδίων είχαν μειωθεί κατά 50%.

2) Μελέτες από το Πανεπιστήμιο του Έξετερ έδειξε ότι το περπάτημα για 15 λεπτά μπορεί να περιορίσει την επιθυμία για σοκολάτα και να μειώσει την ποσότητα σοκολάτας που τρώμε όταν είμαστε υπό πίεση. Τελευταία έρευνα μάλιστα επιβεβαίωσε ότι το περπάτημα μπορεί να μειώσει την επιθυμία για πρόσληψη αρκετών γλυκών σνακ.

3) Μειώνει τον κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου του μαστού. Οι ερευνητές ήδη γνώριζαν πως κάθε είδους σωματική δραστηριότητα μειώνει τον κίνδυνο καρκίνου του μαστού, αλλά μία μελέτη της Αμερικανικής Αντικαρκινικής Εταιρίας έδειξε πως οι γυναίκες που περπατούσαν επτά οι περισσότερες ώρες εβδομαδιαίως είχαν 14% χαμηλότερο κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου του μαστού, συγκριτικά με τις γυναίκες που περπατούσαν τρεις, ή λιγότερες ώρες την εβδομάδα.

4) Μειώνει τον πόνο στις αρθρώσεις. Αρκετές μελέτες έχουν διαπιστώσει ότι το περπάτημα μειώνει τον πόνο που σχετίζεται με τις αρθρώσεις. Εκτιμάται δε ότι το περπάτημα περίπου οκτώ χιλιομέτρων την εβδομάδα μπορεί να προστατέψει από την αρθρίτιδα. Το περπάτημα προστατεύει τις αρθρώσεις, ειδικά στα γόνατα και τα ισχία που είναι πιο επιρρεπή στην οστεοαρθρίτιδα, διασφαλίζοντας την λειτουργία της άρθρωσης και ενισχύοντας τους μύες που τις υποστηρίζουν.

5) Ενισχύει τη λειτουργία του ανοσοποιητικού. Το περπάτημα μπορεί να θωρακίσει την άμυνα του οργανισμού από την εισβολή των ιών του αναπνευστικού συστήματος σύμφωνα με μελέτη 1.000 ανδρών και γυναικών που περπατούσαν τουλάχιστον 20 λεπτά την ημέρα τουλάχιστον πέντε φορές την εβδομάδα.

Οι συμμετέχοντες είχαν 43% λιγότερες μέρες ασθενείας συγκριτικά με εκείνους που ασκούνταν μία φορά την εβδομάδα ή και λιγότερο, ενώ η διάρκεια της ασθενείας τους διήρκεσε λιγότερο και τα συμπτώματα του κρυολογήματος αλλά και της γρίπης ήταν ηπιότερα.

ΠΗΓΗ: ygeiamou.gr

ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ

 

Η ζωή μου ήταν στρωμένη, ήταν όμορφα φτιαγμένη. 

Με τη δουλειά μου ως καθηγητής, με τη γυναίκα μου και την κόρη μας. Παντρεμένοι για περισσότερα από 23 χρόνια, δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα ο πόθος, το έντονο καρδιοχτύπι του έρωτα από όταν γνωριστήκαμε.

Η κόρη μας όμως μας θυμίζει ότι καλό φέραμε σε αυτόν τον κόσμο. Κοιμόμαστε μαζί, ο καθένας πηγαίνει στη δουλεία του και η ζωή συνεχίζεται. Έχουμε όλο το μέλλον μπροστά μας. Τώρα που βάλαμε τη ζωή μας σε μια τάξη.

Η τάξη για μένα είναι κάτι πολύ σημαντικό. Ως καθηγητής, αγαπώ τη τάξη. Όπως αγαπώ κάθε χρόνο και τους μαθητές της τάξης μου. Διαφορετικά πρόσωπα, διαφορετικά μυαλά, διαφορετική προσέγγιση προς τον κάθε μαθητή. Αγαπώ τη δουλεία μου, θεωρώ μάλιστα ότι είμαι και πολύ καλός σε αυτό που κάνω. Όχι απλά διεκπεραιωτικός ή να ακολουθήσω το καθήκον. Μπαίνω στη φύση του μαθήματος και στα βαθύτερα ένστικτα των μαθητών μου.

Κάπου εκεί ήρθε η αταξία στη ζωή μου. Μια επίσκεψη στο γιατρό μου που μου ανέτρεψε τα πάντα. 

Καρκίνος στους πνεύμονες, 4ο στάδιο. 

Δηλαδή ο καρκίνος είναι σε προχωρημένο στάδιο, έχει εξαπλωθεί σε άλλα όργανα και σημεία του σώματος μου. 

Δεν υπάρχει επιστροφή. 

Αν ακολουθήσω κάποια θεραπεία θα ζήσω περίπου ένα χρόνο. 

Αν όχι μου απομένουν 6 μήνες ζωής.

Το δίλημμα της θεραπείας.

Όταν ζεις την καθημερινότητα σου πιστεύοντας πως έχει άπλετο χρόνο μπροστά σου, δεν σκέφτεσαι την ανατροπή. 

Δεν σκέφτεσαι το θάνατο. 

Λες συνέχεια: έχω χρόνο να κάνω και αυτό και εκείνο. Να πάω σε εκείνο το μέρος για διακοπές, να επισκεφτώ ξανά εκείνο τον αγαπημένο προορισμό. 

Να δω ξανά αγαπημένα πρόσωπα και φίλους. 

Έχω χρόνο.

Και ξαφνικά, δεν έχει πολύ χρόνο στη διάθεση σου. 

Αναρωτιέσαι πως έγινε αυτό. Γιατί συνέβη σε μένα. Βρίζεις, φωνάζεις, αντιδράς. Δεν είσαι ο εαυτός σου, γίνεσαι ένας άλλος. Αυτός που έχασε χρόνο, νομίζοντας πως έχει χρόνο. Τραγική ειρωνεία, ο κύκλος της ζωής μας, που δεν τον ορίζουμε εμείς. Όμως ζούμε καθημερινά σα να έχουμε τον έλεγχο.

Όταν δεν έχεις χρόνο, σκέφτεσαι τι είναι καλύτερο να κάνεις. 

Και εγώ επέλεξα να μην κάνω καμία θεραπεία. 

Όχι γιατί ξέρω κάποιο κρυμμένο μυστικό για τις θεραπείες και τις απέφυγα. 

Όμως δεν ήθελα να χάσω χρόνο, προσπαθώντας να κερδίσω μια άνιση μάχη με το χρόνο! 

Όπως σας είπα, επιστροφή δεν υπάρχει. 

Γιατί λοιπόν να σπαταλήσω ώρες ατέλειωτες με χημειοθεραπείες; Γιατί να μην αξιοποιήσω τον χρόνο που μου απομένει, για να κάνω ότι θέλω εγώ; 

Για πρώτη φορά να κάνω πραγματικά ότι θέλω με τη ζωή μου. 

Με ότι έστω απομένει από αυτή.

Δεν κάπνισα ποτέ!

Είναι σημαντικό να αναφέρω ότι δεν είμαι καπνιστής, δεν ήμουν ποτέ καπνιστής. 

Ούτε η σύζυγος μου ή κάποιος άλλος στο σπίτι καπνίζει. Στο κολλέγιο και γενικά στο εργασιακό μου περιβάλλον ελάχιστες φορές έχω υπάρξει παθητικός καπνιστής. 

Όμως έχω καρκίνο στους πνεύμονες και το κατάλαβα όταν ένιωσα πόνους στην πλάτη και στο στήθος.

Όπως έμαθα αργότερα, ο καρκίνος στου πνεύμονες μπορεί να προκληθεί από επικίνδυνες ουσίες όπως 

ο αμίαντος, το αρσενικό, τα φυτοφάρμακα, τη σκόνη και τις αναθυμιάσεις. 

Από την ατμοσφαιρική ρύπανση, την έκθεση σε ραδόνιο και σαφώς από το παθητικό κάπνισμα. 

Λιγότερες οι πιθανότητες για έναν μη καπνιστή, όμως ο κίνδυνος παραμονεύει! 

Η έκθεση στην ακτινοβολία, οι πνευμονοπάθειες και οι λοιμώξεις μπορούν επίσης να τον πυροδοτήσουν.

Το ότι δεν κάπνισα ποτέ, ήταν και ένας από τους λόγους που δεν δέχτηκα να κάνω κάποια θεραπεία. Αν ως μη καπνιστής δεν κατάφερα να τη γλιτώσω από τον καρκίνο στους πνεύμονες, τι να το κάνω να κερδίσω λίγους μήνες ακόμα; 

Προτιμώ να έρθει το τέλος φυσικά…και με πολύ πόνο.

Μου ήταν δύσκολο να μιλήσω στους άλλους.

Πώς να πεις σε όλους ότι πεθαίνεις; Πώς να αποκαλύψεις ότι έχεις μόνο 6 μήνες ζωής; Πώς να ανατρέψω τη ζωή της γυναίκας μου και της κόρης μου; 

Που να βρω το θάρρος, που είχα παγώσει από την ημέρα της διάγνωσης; 

Μετά από λίγες μέρες, το αποκάλυψα μόνο στον κολλητό μου. 

Έκλαψε περισσότερο από ότι εγώ. Τελικά αυτοί που αφήνουμε πίσω μας, πονάνε περισσότερο.

Αποφάσισα να τελειώσω με τη δουλειά μου και τη τάξη μου κανονικά. Άλλωστε μόνο δυο μήνες έμειναν. Και να φροντίσω η τελευταία μου τάξη να προχωρήσει μπροστά, να φτιάξει ένα καλύτερο αύριο για όλους όσους αφήνω πίσω μου. 

Τους πίεσα από πλευράς μαθήματος, τους έβγαλα τον καλύτερο τους εαυτό και μετά τους άφησα να πετάξουν ελεύθεροι, χωρίς να γνωρίζουν τίποτα για την κατάσταση μου.

Κάπνισα το πρώτο και τελευταίο τσιγάρο μου, με έναν μαθητή μου. 

Το πέταξα αμέσως μετά την πρώτη τζούρα. Θα πεθάνω και δεν θα καταλάβω, τι είδους απόλαυση βρίσκει κάποιος στο τσιγάρο. 

Κέρδισα όμως μια πολύ προσωπική στιγμή με τον μαθητή μου, που άδραξε την ευκαιρία να μου μιλήσει για ένα πολύ προσωπικό του θέμα. Κάτι καλό βγήκε από αυτή τη μια και μοναδική εισπνοή καπνού.

Το τέλος.

Ξέρω ότι είναι κοντά. Το νιώθω όταν ξυπνάω και νιώθω το στήθος μου βαρύ. 

Όταν δεν μπορώ να κοιμηθώ από το άγχος και τη δυσκολία να αναπνεύσω. Όταν κάνω μπάνιο και το ζεστό νερό και οι ατμοί με πνίγουν. 

Όταν για να οδηγήσω χρειάζομαι υπεράνθρωπες προσπάθειες για να φτάσω στον προορισμό μου. 

Για αυτό και όταν το ανακοίνωσα στην οικογένεια μου, σταμάτησα να οδηγώ. Δεν μου φταίει κανείς άλλος, σε περίπτωση τρακαρίσματος, να φύγει νωρίτερα και από εμένα.

Έκλεισα τις υποθέσεις μου, ζήτησα άδεια, θέλω να περάσω όσο περισσότερο χρόνο μπορώ με τους δικούς μου ανθρώπους. 

Χωρίς όμως να τους πιέσω, χωρίς να είναι η κάθε μέρα ένα μνημόσυνο. Όχι, θέλω να χαμογελάω και να κρατήσω αναμνήσεις, αν φυσικά υπάρχει μνήμη για το μετά. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι υπάρχει, όμως ποτέ δεν ξέρεις.

Στη σύζυγο μου της είπα να ψάξει να βρει την ευτυχία, να συνεχίσει τη ζωή της. Να κάνει αυτό που θέλει, να προστατέψει την κόρη μας όσο μπορεί και να χαμογελά. Στην κόρη μου της είπα πόσο περήφανος είμαι για αυτήν και όσα έχει καταφέρει. Πως ένα μου κομμάτι, θα ζει πάντα μέσα από αυτήν. Πως είναι τόσο δυνατή που η ζωή που είναι μπροστά της, περιμένει να την αρπάξει και την ρουφήξει. Πως την αγαπώ.

Σε εσάς θα πω να μην έχετε τίποτα ως δεδομένο. Ούτε τους ανθρώπους γύρω σας, ούτε τη ζωή. 

Μην περιμένετε την ανατροπή για να ζήσετε. 

Να κάνετε αυτό που σας γεμίζει, να είστε με θετικούς ανθρώπους γύρω σας που μόνο καλό έχουν να σας προσφέρουν.

Να κυνηγάτε τα όνειρα σας, μικρά και μεγάλα. 

Να αφήσετε κάτι όμορφο πίσω σας. Να σέβεστε τους άλλους και ας μην σας αρέσει. 

Είναι η δική τους ζωή, όχι η δική σας. Εσείς αφοσιωθείτε στη δική σας, γιατί κανείς δεν ξέρει πότε θα τελειώσει το δικό του νήμα. 

Μέχρι τότε όμως, κάντε το να αξίζει!

Βογιατζής Ηλίας

ΝΤΟΠΑΜΙΝΗ..Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΕΞΑΛΕΙΨΗ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ

 

Οι κίνδυνοι έρχονται, και παρέρχονται, 

κι όταν έρχονται, 

ο εγκέφαλος παραγει ένα σήμα 

«όλα είναι καθαρά» 

που τον διδάσκει να σβήσει τον φόβο του. 

Μελέτη σε ποντίκια απ το MIT δείχνει ότι το σήμα είναι 

 απελευθέρωση ντοπαμίνης 

κατά μήκος ενός συγκεκριμένου διαπεριφερειακού εγκεφαλικού κυκλώματος. 

Η έρευνα, εντοπίζει έναν δυνητικά κρίσιμο μηχανισμό ψυχικής υγείας, ο οποίος αποκαθιστά την ηρεμία όταν λειτουργεί, 

αλλά παρατείνει το άγχος ή ακόμα και τη διαταραχή μετατραυματικού στρες όταν δεν λειτουργεί.

«Η ντοπαμίνη είναι απαραίτητη για την έναρξη της εξάλειψης του φόβου»

Το 2020,  το εργαστήριο του Tonegawa έδειξε  ότι η εκμάθηση του φόβου, και στη συνέχεια η εκμάθηση όταν αυτό δεν είναι πλέον απαραίτητο, προκύπτει από έναν ανταγωνισμό μεταξύ πληθυσμών κυττάρων στην περιοχή της αμυγδαλής . 

Όταν ένα ποντίκι μαθαίνει ότι ένα μέρος είναι «επικίνδυνο» 

(επειδή εκεί παθαίνει ένα μικρό τράνταγμα στο πόδι), 

η μνήμη φόβου κωδικοποιείται από νευρώνες στο πρόσθιο μέρος της βασοπλάγιας αμυγδαλής (aBLA) που εκφράζουν το γονίδιο Rspo2. 

Όταν το ποντίκι μαθαίνει στη συνέχεια ότι ένα μέρος δεν συνδέεται πλέον με κίνδυνο 

(επειδή περιμένει εκεί και το χτύπημα δεν επαναλαμβάνεται), 

οι νευρώνες στην οπίσθια βασοπλάγια αμυγδαλή (pBLA) που εκφράζουν το γονίδιο Ppp1r1b κωδικοποιούν μια νέα μνήμη εξαφάνισης φόβου που 

υπερνικά τον αρχικό φόβο. 

Συγκεκριμένα, αυτοί οι ίδιοι νευρώνες κωδικοποιούν συναισθήματα ανταμοιβής, βοηθώντας να εξηγηθεί γιατί νιώθουμε τόσο καλά όταν συνειδητοποιούμε ότι ένας αναμενόμενος κίνδυνος έχει μειωθεί.

Νέα μελέτη,  προσπάθησε να προσδιορίσει τι ωθεί αυτούς τους νευρώνες της αμυγδαλής να κωδικοποιούν αυτές τις αναμνήσεις. Το αυστηρό σύνολο πειραμάτων   δείχνει ότι πρόκειται για 

ντοπαμίνη που αποστέλλεται στους διαφορετικούς πληθυσμούς αμυγδαλής από διακριτές ομάδες νευρώνων στην κοιλιακή καλυπτρική περιοχή (VTA).

Η μελέτη αποκαλύπτει έναν ακριβή μηχανισμό με τον οποίο η ντοπαμίνη βοηθά τον εγκέφαλο να ξεμάθει τον φόβο, 

Η ντοπαμίνη ενεργοποιεί συγκεκριμένους νευρώνες της αμυγδαλής που συνδέονται με την ανταμοιβή, οι οποίοι με τη σειρά τους οδηγούν στην εξαφάνιση του φόβου. Τώρα βλέπουμε ότι η απομακρυνση του φόβου δεν αφορά μόνο την καταστολή του - είναι μια θετική διαδικασία μάθησης που τροφοδοτείται από τον μηχανισμό ανταμοιβής του εγκεφάλου. 

Αυτό ανοίγει νέους δρόμους για την κατανόηση και ενδεχομένως τη θεραπεία διαταραχών που σχετίζονται με τον φόβο, όπως η διαταραχή μετατραυματικού στρες».

Ξεχνώντας τον φόβο

Το VTA ήταν ο κύριος ύποπτος του εργαστηρίου ότι ήταν η πηγή του σήματος, επειδή η περιοχή είναι γνωστή για την κωδικοποίηση απροσδόκητων εμπειριών και την καθοδήγηση του εγκεφάλου, με ντοπαμίνη, να μαθαίνει από αυτές. 

Το πρώτο σύνολο πειραμάτων στην εργασία χρησιμοποίησε πολλαπλές μεθόδους για την ανίχνευση νευρωνικών κυκλωμάτων για να διαπιστωθεί εάν και πώς συνδέονται τα κύτταρα στο VTA και την αμυγδαλή. Βρήκαν ένα σαφές μοτίβο: 

Οι νευρώνες Rspo2 στοχεύονταν από ντοπαμινεργικούς νευρώνες στην πρόσθια, αριστερή και δεξιά πλευρά του VTA. 

Οι νευρώνες Ppp1r1b λάμβαναν ντοπαμινεργική είσοδο από νευρώνες στο κεντρικό και οπίσθιο τμήμα του VTA. 

Η πυκνότητα των συνδέσεων ήταν μεγαλύτερη στους νευρώνες Ppp1r1b από ό,τι στους νευρώνες Rspo2.

Η ανίχνευση κυκλωμάτων έδειξε ότι η ντοπαμίνη είναι διαθέσιμη στους νευρώνες της αμυγδαλής που κωδικοποιούν τον φόβο και την εξαφάνισή του, αλλά νοιάζονται αυτοί οι νευρώνες για την ντοπαμίνη; 

Η ομάδα έδειξε ότι πράγματι εκφράζουν υποδοχείς «D1» για τον νευροδιαμορφωτή. 

Ανάλογα με τον βαθμό συνδεσιμότητας της ντοπαμίνης, τα κύτταρα Ppp1r1b είχαν περισσότερους υποδοχείς από τους νευρώνες Rspo2.

Η ντοπαμίνη κάνει πολλά πράγματα, οπότε το επόμενο ερώτημα ήταν αν η δραστηριότητά της στην αμυγδαλή συσχετιζόταν πράγματι με την κωδικοποίηση και την εξαφάνιση του φόβου. 

Χρησιμοποιώντας μια μέθοδο για την παρακολούθηση και την απεικόνισή της στον εγκέφαλο, η ομάδα παρακολούθησε την ντοπαμίνη στην αμυγδαλή καθώς τα ποντίκια υποβάλλονταν σε ένα τριήμερο πείραμα. 

Την πρώτη ημέρα πήγαν σε ένα περίβλημα όπου βίωσαν τρία μικρά χτυπήματα στα πόδια. 

Τη δεύτερη ημέρα επέστρεψαν στο περίβλημα για 45 λεπτά όπου δεν βίωσαν κανένα νέο σοκ - αρχικά τα ποντίκια πάγωσαν από φόβο, αλλά στη συνέχεια χαλάρωσαν μετά από περίπου 15 λεπτά. 

Την 3η ημέρα επέστρεψαν ξανά για να ελέγξουν αν είχαν πράγματι σβήσει τον φόβο που έδειξαν στην αρχή της 2ης ημέρας.

Η παρακολούθηση της δραστηριότητας της ντοπαμίνης αποκάλυψε ότι κατά τη διάρκεια των κραδασμών την 1η ημέρα, οι νευρώνες Rspo2 είχαν τη μεγαλύτερη απόκριση στην ντοπαμίνη, αλλά στις πρώτες στιγμές της 2ης ημέρας, όταν τα αναμενόμενα κραδασμοί δεν ήρθαν και τα ποντίκια χαλάρωσαν το πάγωμα από τον φόβο, οι νευρώνες Ppp1r1b εμφάνισαν ισχυρότερη δραστηριότητα ντοπαμίνης. 

Πιο εντυπωσιακό είναι ότι τα ποντίκια που έμαθαν να σβήνουν τον φόβο τους πιο έντονα εμφάνισαν επίσης το μεγαλύτερο σήμα ντοπαμίνης σε αυτούς τους νευρώνες.

Αιτιώδεις συνδέσεις

Τα τελικά σετ πειραμάτων επεδίωξαν να δείξουν ότι η ντοπαμίνη δεν είναι μόνο διαθέσιμη και σχετίζεται με την κωδικοποίηση και την εξαφάνιση του φόβου, αλλά και στην πραγματικότητα τα προκαλεί. Σε ένα σετ, στράφηκαν στην οπτογενετική, μια τεχνολογία που επιτρέπει στους επιστήμονες να ενεργοποιούν ή να ηρεμούν νευρώνες με διαφορετικά χρώματα φωτός. Πράγματι, όταν ησύχασαν τις ντοπαμινεργικές εισόδους VTA στο pBLA, μειώνοντας έτσι την εξαφάνιση του φόβου. Όταν ενεργοποίησαν αυτές τις εισόδους, επιτάχυναν την εξαφάνιση του φόβου. 

Οι ερευνητές εξεπλάγησαν που όταν ενεργοποίησαν τις ντοπαμινεργικές εισόδους VTA στο aBLA, μπορούσαν να αποκαταστήσουν τον φόβο ακόμη και χωρίς νέα χτυπήματα στα πόδια, μειώνοντας την εξαφάνιση του φόβου.

Ο άλλος τρόπος με τον οποίο επιβεβαίωσαν τον αιτιώδη ρόλο της ντοπαμίνης στην κωδικοποίηση και την εξαφάνιση του φόβου ήταν ο χειρισμός των υποδοχέων ντοπαμίνης των νευρώνων της αμυγδαλής. 

Στους νευρώνες Ppp1r1b, η υπερέκφραση υποδοχέων ντοπαμίνης επηρέασε την ανάκληση του φόβου και προώθησε την εξαφάνιση, ενώ η μείωση των υποδοχέων επηρέασε την εξαφάνιση του φόβου. 

Εν τω μεταξύ, στα κύτταρα Rspo2, η μείωση των υποδοχέων μείωσε τη συμπεριφορά παγώματος.

«Δείξαμε ότι η εξάλειψη του φόβου απαιτεί ντοπαμινεργική δραστηριότητα VTA στους νευρώνες pBLA Ppp1r1b χρησιμοποιώντας οπτογενετική αναστολή των τερματικών VTA και καταστολή των υποδοχέων D1 σε αυτούς τους νευρώνες, ειδικά για τον κυτταρικό τύπο», έγραψαν οι συγγραφείς.

Οι επιστήμονες είναι προσεκτικοί στη μελέτη τους ώστε να σημειώσουν ότι, ενώ έχουν εντοπίσει το «διδακτικό σήμα» για τη μάθηση μέσω της εξαφάνισης του φόβου, το ευρύτερο φαινόμενο της εξαφάνισης του φόβου εμφανίζεται σε ολόκληρο τον εγκέφαλο και όχι μόνο σε αυτό το μεμονωμένο κύκλωμα.

Ωστόσο, το κύκλωμα φαίνεται να είναι ένας βασικός κόμβος που πρέπει να ληφθεί υπόψη, καθώς οι κατασκευαστές φαρμάκων και οι ψυχίατροι εργάζονται για την καταπολέμηση του άγχους και της διαταραχής μετατραυματικού στρες, δήλωσε ο Pignatelli di Spinazzola.

«Η μάθηση φόβου και η εξάλειψη του φόβου παρέχουν ένα ισχυρό πλαίσιο για τη μελέτη του γενικευμένου άγχους και της διαταραχής μετατραυματικού στρες», είπε. 

«Η μελέτη μας διερευνά τους υποκείμενους μηχανισμούς που υποδηλώνουν πολλαπλούς στόχους για μια μεταφραστική προσέγγιση όπως το pBLA και η χρήση ντοπαμινεργικής διαμόρφωσης».

Αναφορά:  Zhang X, Flick K, Rizzo M, Pignatelli M, Tonegawa S. 

ΞΗΡΟΦΘΑΛΜΙΑ..

Η ξηροφθαλμία εμφανίζεται όταν τα μάτια δεν παράγουν αρκετά δάκρυα . 

 Εχουμε κνησμό, ή τσούξιμο , κόκκινα μάτια, ευαισθησία στο φως και θολή όραση.

Παράγοντες για την ξηροφθαλμία, ειναι το άγχος και η χρήση φακών επαφής. 

Στην ηλικιακή δε ομάδα των 18-25 ετών, ένας σημαντικός παράγοντας κινδύνου είναι η χρήση οθονων.

Η μελέτη έδειξε ότι το 56% των συμμετεχόντων είχε ξηροφθαλμία, ενώ το 90% είχε τουλάχιστον ένα σύμπτωμα . 

Οι μισοί από τους συμμετέχοντες  είχαν χάσει το 25% του μεϊβομιανου του αδένα. 

Οι  μεϊβομιανοι αδένες παράγουν το λιπιδικό στρώμα της δακρυϊκής μεμβράνης του ματιού, το οποίο είναι υπεύθυνο για την αποτροπή της εξάτμισης των δακρύων και επομένως διατηρεί την δακρυϊκή μεμβράνη σταθερή και το μάτι υγρό. 

Πώς  αντιμετωπίζεται η ξηροφθαλμία

Η εξέλιξη και η ανάπτυξη της ξηροφθαλμίας μπορεί να επιβραδυνθεί . Οι απλούστεροι τρόποι είναι τα τακτικά διαλείμματα από τις οθόνες, να  ανοιγοκλείνετε τα μάτια για να εξασφαλίσετε την απελευθέρωση των ελαίων από τους μεϊβομιανούς αδένες και να διατηρείτε την ενυδάτωση. 

Μια , ισορροπημένη διατροφή, που περιλαμβάνει ωμέγα-3 λιπαρα οξέα,  λιπαρά ψάρια, είναι  σημαντική, όπως και ο τακτικός ύπνος.

Τα άτομα που φορούν φακούς επαφής πρέπει να διασφαλίζουν ότι υποβάλλονται σε τακτικές εξετάσεις για τη βέλτιστη προσαρμογή τους και ότι τηρούν 

το πρόγραμμα αντικατάστασης, 

το χρονοδιάγραμμα χρήσης, 

τους κανόνες καθαρισμού και 

τις συμβουλές ασφαλείας, όπως 

το να μην κοιμούνται, να μην κάνουν ντους ή να μην κολυμπούν με φακούς επαφής.

ΠΗΓΗ: www.iatropedia.gr

ΑΝΑΚΟΠΗ...ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΙΡΑΙΑ

Σχεδόν τα δύο τρίτα των καρδιακών ανακοπών θα μπορούσαν να προληφθούν με αλλαγες του τρόπου ζωής.

Η αντιμετώπιση  καθημερινών παραγόντων κινδύνου για αιφνίδια καρδιακή ανακοπή, θα μπορούσε να αποτρέψει έως και το 63% των περιπτώσεων.

«Μας εξέπληξε το μεγάλο ποσοστό (40%–63%) των περιπτώσεων αιφνίδιας καρδιακής ανακοπής που θα μπορούσαν να προληφθούν με τη βελτίωση των κακών προφίλ», δήλωσε ο ανώτερος ερευνητής Renjie Chen, καθηγητής στη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου Fudan στη Σαγκάη.

Για να διερευνήσουν τον κίνδυνο καρδιακής ανακοπής, οι ερευνητές ανέλυσαν δεδομένα από 502.000 εγγεγραμμένους στη UK Biobank.

Από τους συμμετέχοντες, 3.147 υπέστησαν αιφνίδια καρδιακή ανακοπή κατά τη διάρκεια μιας μέσης παρακολούθησης σχεδόν 14 ετών.

Οι ερευνητές συνέκριναν τα θύματα καρδιακής ανακοπής με τους υγιείς ανθρώπους χρησιμοποιώντας ένα σύνολο 125 δυνητικά τροποποιήσιμων παραγόντων κινδύνου, που περιλάμβαναν 

τη διατροφή και την άσκηση, 

το κάπνισμα και το αλκοόλ, 

την κατάθλιψη και τη μοναξιά, 

την έκθεση στη ρύπανση, 

την απασχόληση και τα οικονομικά,  το υπερβολικό βάρος και 

την αρτηριακή πίεση.

Η ανάλυση αποκάλυψε 56 παράγοντες κινδύνου που συνδέονταν στενά με την αιφνίδια καρδιακή ανακοπή, 

Αυτοί περιλάμβαναν 

το κάπνισμα, την άσκηση, 

τον χρόνο μπροστά στην τηλεόραση, την παχυσαρκία, τον ύπνο, 

τα αναπνευστικά προβλήματα, 

τη δύναμη της χειρολαβής και 

το επίπεδο εκπαίδευσης.

«Από ό,τι γνωρίζουμε, αυτή είναι η πρώτη μελέτη που διερεύνησε διεξοδικά τις συσχετίσεις μεταξύ μη κλινικών τροποποιήσιμων παραγόντων κινδύνου και της συχνότητας εμφάνισης αιφνίδιας καρδιακής ανακοπής», δήλωσε ο Chen.

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι 

οι συνήθειες του τρόπου ζωής είχαν τη μεγαλύτερη επίδραση στον κίνδυνο καρδιακής ανακοπής, 

με πιθανή μείωση των περιπτώσεων έως και 18% εάν τα άτομα αντιμετώπιζαν προβλήματα όπως η σωστή διατροφή, η άσκηση, το κάπνισμα και η κατανάλωση αλκοόλ.

«Η μελέτη διαπίστωσε σημαντικές συσχετίσεις μεταξύ διαφόρων τροποποιήσιμων παραγόντων και αιφνίδιας καρδιακής ανακοπής, με τις αλλαγές στον τρόπο ζωής να έχουν τη μεγαλύτερη επίδραση στην πρόληψη», δήλωσαν οι ερευνητές από τη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου Fudan.

Οι περιπτώσεις καρδιακής ανακοπής θα μπορούσαν να μειωθούν κατά 40% έως 63% 

εάν οι άνθρωποι αντιμετώπιζαν ή εξάλειφαν πλήρως τους πιο ισχυρούς παράγοντες κινδύνου

Δήλωσαν ωστόσο ότι τους προκάλεσε έκπληξη το γεγονός ότι 

ο χρόνος που περνούσαν οι άνθρωποι μπροστά στον υπολογιστή -μια καθιστική δραστηριότητα- φαινόταν να έχει προστατευτική επίδραση.

Η μελέτη ανέφερε ότι αυτό μπορεί να οφείλεται στο υψηλότερο επίπεδο εκπαίδευσης των χρηστών υπολογιστών και όχι σε άμεση προστατευτική επίδραση.

Η ομάδα εντόπισε επίσης  παράγοντες που θα μπορούσαν να μειώσουν τον κίνδυνο καρδιακής ανακοπής, όπως 

η  διατήρηση θετικής διάθεσης, η απώλεια βάρους, ο έλεγχος της αρτηριακής πίεσης και η καλύτερη εκπαίδευση

Τα ευρήματα δημοσιεύτηκαν στην επιστημονική επιθεώρηση Canadian Journal of Cardiology.

ΠΗΓΗ: www.onmed.gr