Το νευρικό σύστημα , διαβάζει και ερμηνεύει το περιβάλλον,ελέγχει το αίμα , και ρυθμιζει αναλογα τον εμπλουτισμο του .
Αλλαζοντας τις σκεψεις μας, κανοντας τις θετικες, κατά το δυνατον , μπορουμε να αλλαξουμε και τη μοιρα των κυτταρων μας κυριολεκτικά.
Αλλάζοντας τις διαφορες θεσεις μας απεναντι στη καθημερινοτητα που ζουμε ο νους μας μπορεί να δημιουργήσει δεκαδες χιλιαδες ποικιλίες προϊόντων από κάθε γονίδιο.
Το¨software¨ των γονιδίων βρίσκεται στον πυρήνα των κυττάρων, αλλάζοντας απλα τη χημεία του αίματος, επαναπρογραμματιζουμε το software των γονιδίων μας.
Eχουμε πει ποσο σοβαρο είναι το αιμα μας, άλλο αν εμεις δεν το πολυκαταλαβαινουμε.
Αλλαζοντας τον τρόπο που σκεπτόμαστε, αν θέλουμε να θεραπεύουμε τις αρρωστιες μας
Δεν ευκολο. Ο ρόλος του μυαλού μας εγκειται στο να προσπαθει να δημιουργησει έναν συνδεσμο ανάμεσα σ αυτά που πιστευουμε και στην πραγματικότητα που βιώνουμε.
Δυσκολο μια και προσπαθουμε να προσαρμοσουμε τη βιολογία και συμπεριφορά του σώματος, με τετοιο τροπο, ώστε να ταιριάζει με τις πεποιθήσεις μας.
Κλασσικο το παραδειγμα.
Αν πουν σε καποιον ,που εχει ηδη καποιες ενδειξεις, ότι μπορει πεθάνει σε έξι μήνες και το το πιστέψει,το πιθανότερο είναι ότι θα πεθάνει σε έξι μήνες.
Αυτο είναι το αποτέλεσμα της αρνητικής σκέψης,που αποκαλείται ¨nocebo¨, η άλλη οψη του placebo, της θετικής σκέψης.
Αυτή η δυναμική οδηγεί σε ένα σύστημα που έχει τρεις εποψεις.
α) Τον συνειδητό νου που δεν θέλει να πεθάνει.
β) Το κομμάτι του νου μας, που πεισθηκε από τη αδιασειστη γνωμάτευση του γιατρού, ότι θα πεθάνει και που είναι ο υποσυνείδητος νους, και φυσικα
γ) Τις χημικές αντιδράσεις ,που παράγονται στο σώμα ,μέσω της χημείας του εγκεφάλου, έτσι ώστε το σώμα να συμμορφωθεί με την πεποίθηση που έχει κυριαρχήσει,ότι δηλαδή θα πεθάνει.
Εδώ βλέπουμε ότι οι χημικές αντιδράσεις υπακούουν στα κελεύσματα του υποσυνείδητου νου.
Ερώτημα:
Τι γίνεται με το μέρος του εαυτού μας, που αρνείται να πεθάνει,τον συνειδητό νου;
Δεν μπορει να επηρεάσει καθόλου τη συγκεκριμμενη χημεία του σώματος μας;
Η απάντηση είναι ένα βαρυγδουπο κι απολυτο όχι.
Η εντυπωσιακη στις μερες μας πλεον νευροεπιστήμη έχει (από) δείξει ότι το υποσυνείδητο ή ο υποσυνειδητος νους μας είναι πιο ισχυρός από τον συνειδητό νου ελέγχοντας το 95%της καθημερινοτητας μας μιζερης ή όχι Αρα στο υποσυνείδητο μας βρίσκονται οι βαθύτερες και πιο στέρεες πεποιθήσεις μας.
Aυτές που ρίχνουν την καθοριστική ψήφο στην ευημερια ή τη δυστυχια μας
Το υποσυνείδητο έχει δύναμη
Μοιαζει με το μαυρο κουτι και εκεί καταγράφονται όλες οι πληροφορίες και οι παραστάσεις που έχουμε.
Μέχρι την ηλικία των έξι ετών.
Μέχρι την ηλικία αυτή προγραμματίζεται, ο μελλοντικος ενηλικας .
Απ την άλλη. Ο συνειδητός νους, που λειτουργεί σαν φίλτρο,δεν έχει ακόμη αναπτυχθεί δεν εχει κριτική σκέψη επομένως το νηπιο κι ατυχως εχουμε νηπια και σε προχωρημενη ηλικια δεχεται και καταγράφει, δίχως καμιά αντίσταση ή επεξεργασία, οτιδήποτε συμβαίνει στο περιβάλλον του.
Αν κάποιο μέλος της οικογένειάς μας παρουσιάσει ένα πρόβλημα υγείας, διαβήτη,καρκίνο,
Αλτσχάιμερ, αυτό καταγράφεται στο υποσυνείδητό του νηπιου, αλλα και μεγαλυτερου μελους της οικογενειας, με αποτέλεσμα να δημιουργειται η πεποιθηση-πιστη πως, σε ανάλογη ηλικία,θα εμφανίσουμε, λόγω κληρονομικότητας, παρόμοια ασθένεια
Τέτοιου ειδους καταγραφές, αποτελούν αυτό που λεμε σύμμορφη απειλη , και παριφιστανται σαν προγραμματισμενες βόμβες,
απειλώντας την υγεία ψυχης και σώματος.
Η ¨κληρονομικότητα¨, μια εννοια που τρομαζει φαινεται πως τελικα δεν είναι παρα
ο ¨μπαμπουλας¨ της ιατρικης δεοντολογιας και δεν ισχύει
ο ¨μπαμπουλας¨ της ιατρικης δεοντολογιας και δεν ισχύει
Ανάλογα Με Το Πώς Είναι Προγραμματισμένος Ο Υποσυνείδητος Νους μας ,θα αντιδράσουν τα γονίδια μας.
Αυτα που ελέγχουν την υγεία, την αρρωστια, και το θανατο μας.
Ολοι γνωριζουμε, ότι οι παράγοντες που εξασφαλίζουν την κληρονομικότητα είναι τα χρωματοσώματα, με κυριαρχα τα γονίδια.
Από έρευνες του καθηγητη Λιπτον πάνω στην ανάπτυξη των μυϊκών κυττάρων ,στο Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ στην κλωνοποίηση, παρατήρησε πως όταν τα γονίδια εκτίθονταν σε διαφορετικό περιβάλλον άλλαζαν συμπεριφορά και εκείνα που επρόκειτο να δημιουργήσουν μυς έδιναν οστά, εκείνα που επρόκειτο να δημιουργήσουν οστά έδιναν λιπώδη ιστό κ.ο.κ.
Συνειδητοποίησε πως τα γονίδια δεν είναι προγραμματισμένα in vitro, αλλά in vivo και πιο συγκεκριμένα in vivo mutagenesis, αλληλεπιδρώντας με το περιβάλλον και αντλώντας πληροφορίες από αυτό.
Ανέπτυξε τότε τη θέση ότι δεν ελέγχουν τα γονίδια τα κύτταρα, μέσα στα οποία βρίσκονται, και κατ’ επέκταση την υγεία, αλλά το περιβάλλον και η αντίληψη που σχηματίζει ο νους.
Όταν πιστεύεις ότι τα γονίδια κυβερνούν τα πάντα στη ζωή, τότε γίνεσαι θύμα τους.
Γίνεσαι θύμα της κληρονομικότητάς σου,λέει
ο δρ. Λίπτον και συνεχίζει:
Όταν πάρεις υγιή κύτταρα και τα βάλεις σ ένα άρρωστο περιβάλλον,
τότε τα κύτταρα θα αρρωστήσουν.
Aκριβως όπως αν βαλλεις έναν υγιη σ ένα περιβαλλον γεματο αρρωστους
Για να τα θεραπεύσεις δεν τους χορηγείς φάρμακα, αλλά τα μεταφέρεις σε ένα υγιές περιβάλλον και τότε θεραπεύονται
Όταν ανακοίνωσε τα συμπεράσματα των ερευνών του στους συναδέλφους του καθηγητές, εκείνοι αρνήθηκαν
να τα δεχτούν, λέγοντας πως ανατρέπουν την καθιερωμένη
αντίληψη που επικρατεί στους χώρους της βιολογίας.
Τότε ο δρ. Λίπτον παραιτήθηκε από τη θέση του και συνέχισε ως ανεξάρτητος επιστήμονας.
Τα συμπερασματα δικα σας.
Ο δρ. Μπρους Λίπτον (Bruce Lipton) σπούδασε βιολογία στα Πανεπιστήμια του Λονγκ Άιλαντ (1966) και της Βιρτζίνια (1971).Το 1973 έγινε βοηθός καθηγητή στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Ουισκόνσιν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου