Η ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΥΡΕΤΟΥ

 

 

Ο πυρετός, ως όπλο του ανοσοποιητικού συστήματος, υπάρχει πάνω από 600 εκατομμύρια χρόνια , με ενα  σημαντικό ομως κόστος: 

Για κάθε 1 βαθμό Κελσίου αύξηση θερμοκρασίας του ανθρώπινου σώματος, υπάρχει μια αύξηση 12,5% στην απαιτούμενη ενέργεια ισοδύναμο περίπου 20 λεπτών τζόγκινγκ.

Γιατί και πώς, το σώμα μας ανεβαζει πυρετό

Η θερμοκρασία μας διατηρείται  γύρω στους 37 βαθμούς Κελσίου. Οι μηχανισμοί που την εξασφαλιζουν, ελέγχονται από τον υποθάλαμο που ανιχνεύει μικρές αλλαγές θερμοκρασίας και αναλόγως στέλνει σήματα σε όλο το σώμα:

• Αν  είναι υψηλή, ο υποθάλαμος παράγει σήματα που ενεργοποιούν τους ιδρωτοποιούς αδένες ή διαστέλλουν τα αιμοφόρα αγγεία, μετακινώντας το αίμα πιο κοντά στην επιφάνεια του δέρματος, διαδικασίες που απελευθερώνουν θερμότητα και σας δροσίζουν.
• Αν  είναι χαμηλή, τα αιμοφόρα αγγεία συστέλλονται και μπορεί να αρχίσετε να τρέμετε, γεγονός που παράγει θερμότητα.

Το σώμα  θα διαταράξει τη συνήθη θερμοκρασία για να προκαλέσει πυρετό, πάνω από 38 βαθμούς κελσίου. 

Εν τω μεταξύ, διαθέτει μηχανισμούς για να τον εμποδίσει να φτάσει πάνω από 41 βαθμούς Κελσίου και να μην φτάσει να βλάψει τα όργανα. 

Κύτταρα του ανοσου συστήματος κατά μιας λοίμωξης προκαλούν πυρετό, ενεργοποιώντας έναν βιοχημικό καταρράκτη που δίνει τελικά οδηγίες στον υποθάλαμό να αυξήσει την κανονική θερμοκρασία.

Το σώμα στη συνέχεια προσπαθεί να επαναρυθμιστεί με μηχανισμούς οι οποίοι παράγουν θερμότητα όταν η θερμοκρασία είναι χαμηλή. 

Μέχρι να φτάσει στη νέα θερμοκρασία,  μπορεί να έχουμε ρίγη.

Όμως γιατί το σώμα το κάνει αυτό

Φαίνεται ότι η κύρια επίδραση του πυρετού είναι ότι προκαλεί γρήγορα μιαν ανοσολογική απόκριση σε ολόκληρο το σώμα. 

Μετά την έκθεση σε αυξημένες εσωτερικές θερμοκρασίες, μερικά από τα κύτταρα απελευθερώνουν πρωτεΐνες θερμικού κλονισμού (ΗSP), μια οικογένεια μορίων που παράγονται σε έντονες συνθήκες. 

Οι πρωτεΐνες βοηθούν τα λεμφοκύτταρα,  που καταπολεμούν τα παθογόνα, να ταξιδεύουν πιο γρήγορα σε εστίες μόλυνσης. 

Το κάνουν αυτό ενισχύοντας την ικανότητα των λεμφοκυττάρων να κολλούν και να περνούν μέσω των τοιχωμάτων των αιμοφόρων αγγείων, για να μπορούν να φτάσουν στις περιοχές όπου μαίνεται η μόλυνση.

Στην περίπτωση ιογενών λοιμώξεων, βοηθούν στο να πουν στα κοντινά κύτταρα να αμβλύνουν την παραγωγή πρωτεϊνών, που περιορίζει την ικανότητά τους να αναπαραχθούν. 

Αυτό εμποδίζει την εξάπλωση του ιού, επειδή εξαρτάται από τον μηχανισμό αναπαραγωγής του ξενιστή του για να εξαπλωθεί. 

Προστατεύει επίσης τα γύρω κύτταρα από βλάβη, διότι ορισμένοι ιοί εξαπλώνονται σπάζοντας το κύτταρο ξενιστή τους, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε μεγάλη ζημιά, σε συσσώρευση εκκριμάτων, ακόμη και σε βλάβη των οργάνων.

Η ικανότητα του θερμικού κλονισμού να προστατεύει τα κύτταρα και να βελτιώνει τη δραστηριότητα του ανοσοποιητικού, μπορεί να περιορίσει την καταστροφική δράση του παθογόνου μέσα στο σώμα. 

Αλλά απ′ όσα ξέρουμε για τον ρόλο του πυρετού στην ανοσολογική ενεργοποίηση, ορισμένες κλινικές δοκιμές έχουν δείξει ότι τα φάρμακα καταπολέμησης πυρετού δεν επιδεινώνουν τα συμπτώματα ή τα ποσοστά ανάκαμψης.

Γι′ αυτό δεν υπάρχει κανόνας σχετικά με το αν θα καταστείλουμε έναν πυρετό ή όχι. 

Οι γιατροί αποφασίζουν κατά περίπτωση.

Η διάρκεια και η ένταση του πυρετού, η ανοσολογική κατάσταση του ασθενούς, το επίπεδο άνεσης και η ηλικία θα παίξουν όλα ρόλο στην επιλογή της θεραπείας. 

Αν αφήσουν τον πυρετό, θα συστήσουν πιθανώς ξεκούραση και πολλά υγρά για την αποφυγή αφυδάτωσης, καθώς το σώμα δίνει την έντονη μάχη του.

ΠΗΓΗ – www.iatropedia.gr