Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΠΥΡΟΥ..

 

 

 

Ο Σταυρος ηταν  12 Ετών.

Την προηγούμενη Απόγευμα  επαιζε με τους Φιλους του σ ένα γιαπί κάπου στην Λαρισα  

Έπεσε και ενας Αιχμηρος Σωλήνας   Διαπέρασε το σώμα του, απο Καρωτιδα μεχρι Αορτή

Άρχισε η Μεγάλη Περιπέτεια του.

Απο νοσοκομειο σε νοσοκομειο. Λαρισα.. Κατερινη…Αχεπα….Μεχρι που Σχεδόν με τις Τελευταίες του Αναπνοές τον Έφεραν μέσα στην Νυχτα στο Παπανικολάου. 

Αν δεν Μπορουσε να τον Σώσει ο Σπύρου τοτε δεν μπορούσε Κανεις.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο ¨Διευθυντής¨ Λοιπον Χωρίς Αλλη Σκέψη Έφτασε  Μέσα στην Νύχτα για να Κάνει Αυτο που του Έλεγε η συνείδηση του.

Το χειρουργειο κρατησε 20 ωρες.

Το παιδι ¨εφευγε¨και το επενεφεραν 3 φορες. Η Μαχη με τον Χαρο στα μαρμαρινα αλωνια. 

Δεν κουνηθηκε κανεις. 

Ξημερωματα ολοι κατακοποι, οταν τελειωσε το χειρουργειο.

Ο,τι ακολουθησε, με σημαδεψε για την υπολοιπη ζωη μου.

Ο οροφος γεματος κοσμο, και να που ξαφνικα σηκωνεται μια νεα γυναικα ορθια, με προσωπο πρησμενο απ το κλαμμα, και χωρις κουβεντα, πηγε διπλα στο ¨Διευθυντη¨, δεν του μιλησε, κι αυτη η σιωπη της , μεσα στην ησυχια εμοιαζε μαχαιρι…

Επεσε στα γονατα, κι αρχισε να φιλαει τα ποδια του Σπυρου.

Οχι τα χερια του..του φιλουσε τα ποδια, και το μονο που ψελιζε ηταν ενα βαθυ με ¨ρογχο ευχαριστω¨.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η Μαρία Ρουμελη – Στρατάκη.

διηγειται ολα τα παραπανω.

Έφτασα κατα τις 07.00 το πρωί στο Χειρουργείο Ο Διευθυντής ήταν ήδη εκεί. Κάπνιζε το ένα τσιγάρο  μετά το άλλο Μιλούσε στο τηλ  Φώναζε να Έρθουν στο γραφείο του Αναισθησιολόγοι Καρδιοχειρουργοί  Αγγειοχειρουργοί Παιδοχειρουργοί

 

 

 

 

 

 

 

Εγώ φοιτήτρια Χωμένη σε μιαν Άκρη να μην πολυφαίνομαι  το μονο που Είχα στο Μυαλο μου ήταν πως θα Κατάφερνα να Μπω στο Χ/Ο Του Να Δω τον Θρύλο να ¨Ζωγραφιζει¨Να Αρπάξουν τα Μάτια  τα Αυτιά μου Όσα Περισσότερα Μπορουσαν απο τον Δάσκαλο . 

Αυτος ηταν ο Παναγιωτης Σπυρου. Ο Θεος να τον αναπαυει.

 

 

 

Χαιρετε.