ΟΤΑΝ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΣΘΕΝΗΣ

Μια οδύσσεια στα ελληνικά επείγοντα

Οταν.. η ιατρική παύει να είναι ρόλος και γίνεται προσωπική εμπειρία.

Ένα απρόσμενο γεγονός , ένα μικρό ατύχημα , με οδήγησε στο Τμήμα Επειγόντων του νοσοκομείου “.......” που εφημέρευε.

Και εκεί, για πρώτη φορά, ένιωσα

τι σημαίνει πραγματικά να είσαι ασθενής στο Εθνικό Σύστημα Υγείας.

Περίμενα δύο ώρες για να με δει

ένας ιατρός, μετά τη διαλογή.

Όχι γαστρεντερολόγος, αλλά μια παθολόγος εφημερίας - κι αυτή κατόπιν παραίνεσης εφημερεύουσας καρδιολόγου που με αναγνώρισε.

Χωρίς να ρωτήσει πολλά,

μου έγραψε ακτινογραφίες θώρακος κοιλίας - πρόσθιες και πλάγιες,

αιματολογικές και βιοχημικές εξετάσεις...

σαν να επρόκειτο για τυπική προληπτική διαδικασία.

Ήξερα, ως γιατρός,

ότι αυτά δεν θα είχαν καμία διαγνωστική αξία για το προβλημα μου, που πιθανότατα δεν θα απεικονιζόταν στις ακτινογραφίες (σύμφωνα με τη διεθνή βιβλιογραφία), αλλά ούτε θα προδίδονταν από εξετάσεις αίματος …

Κι έτσι, πέρασαν άλλες τρεις ώρες.

Στο μεταξύ, ο νοσηλευτής που μου πήρε αίμα με τρύπησε τρεις φορές με την ίδια βελόνα, χωρίς να καθαρίσει το σημείο στο χέρι μου έστω με οινόπνευμα, παρά τη σχετική μου επισήμανση.

Ήταν προφανώς εξουθενωμένος, αλλιώς δεν εξηγούνταν η απότομη συμπεριφορά του.

Αλλά εγώ ήμουν ο ασθενής.

Κι εκείνη τη στιγμή, όσο κι αν το κατανοούσα, πονούσα όχι από τη βελόνα, αλλά από

την αίσθηση αδιαφορίας.

Πέρασαν πεντέμισι ώρες μέχρι να μάθω ότι ο γαστρεντερολόγος δεν μπορούσε να με δει, επειδή - όπως μου ειπώθηκε - δεν είχαν βγει ακόμα οι βιοχημικές εξετάσεις.

Ένα επιχείρημα παράλογο, αφού αυτές δεν έχουν καμία σχέση με την οξεία αντιμετώπιση ενός πιθανού αιχμηρού ξένου σώματος.

Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι η φυσική πορεία ενός τόσο μικρού αντικειμένου στο γαστρεντερικό είναι από τον οισοφάγο στο στομάχι τις πρώτες έξι ώρες και κατόπιν στο δωδεκαδάκτυλο κι ύστερα στο λεπτό έντερο και … δεν αφαιρείται πλέον με μια απλή γαστροσκόπηση, όπως θα μπορούσε να είχε γίνει στην αρχή.

Όλο αυτό το διάστημα, κανείς δεν μου είπε αν έπρεπε να φάω, να πιω, να μείνω νηστικός, ή τι να προσέξω Κανείς προφανώς δεν θεώρησε ότι το να περιμένεις πέντε ώρες,

με το ενδεχόμενο ενός γυαλιού στο στομάχι σου, είναι ιατρικό επείγον.

Κι έτσι, έμεινα να περιμένω στον προθάλαμο με δεκάδες ανθρώπους, άλλους φοβισμένους,

άλλους θυμωμένους,

όλοι αβοήθητοι μέσα στην ίδια αργή μηχανή που αντιμετωπίζει τους ασθενείς με κυνισμό και αγένεια επειδή ...υπάρχει πολλή δουλειά.

Με το γυαλάκι μου να βρίσκεται πλέον παρακάτω στο γαστρεντερικό σύστημα, σύμφωνα με τους τυπικούς χρόνους διάβασης,

έφυγα χωρίς να μάθω ποτέ τα αποτελέσματα των περιττών βιοχημικών εξετάσεων και αφού είχα δει μόνος μου τις ακτινογραφίες μου

(τσάμπα ακτινοβολία)

μαζί με τον τεχνολόγο του ακτινολογικού.

Και τότε, συνειδητοποίησα αυτό που πιθανότατα όλοι οι ασθενείς γνωρίζουν, αλλά που οι γιατροί πιθανώς επιλέγουμε να ξεχνάμε όσο φοράμε την ποδιά μας :

ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε πραγματικά Τμήματα Επειγόντων Περιστατικών.

Έχουμε χώρους προσδοκίας, όπου η ζωή του κάθε ανθρώπου εξαρτάται από το ποιος θα του τύχει εκείνη τη βάρδια, ποιος θα ενδιαφερθεί, ποιος θα αντέξει, ποιος θα προλάβει.

Όχι από το σύστημα, αλλά από το φιλότιμο του προσωπικού, όταν κι αυτό έχει το περιθώριο να εκδηλωθεί.

Η υποστελέχωση, η έλλειψη πρωτοκόλλων, η απουσία εκπαίδευσης της συμπεριφοράς, η σύγχυση ρόλων και η ανοργανωσιά δεν είναι απλώς διοικητικά ζητήματα ενός κράτους “που κάνει ό,τι μπορεί”, είναι κλινικός κίνδυνος.

Κι όταν ως γιατρός, που γνωρίζω τι πρέπει να γίνει, βιώνω αυτή την απραξία, μπορώ μόνο να φανταστώ με τρόμο

τι περνούν οι υπόλοιποι ασθενείς.

Έχω μείνει να παρατηρώ τον εαυτό μου για ανησυχητικά συμπτώματα στις επόμενες ημέρες.

Και την ίδια στιγμή να σκέφτομαι ότι η ανεπάρκεια του συστήματος δεν μετριέται με ποσοστά, αλλά με την αίσθηση εγκατάλειψης που νιώθει κάθε άνθρωπος όταν ζητάει βοήθεια και δεν τη βρίσκει.

Στην Ελλάδα του 2025, η ιατρική δεν αποτυγχάνει λόγω έλλειψης γνώσης, αλλ επειδή δεν εφαρμόζεται γιατί δεν υπάρχει οργανωμένη φροντίδα επειγόντων, μόνο κάποιες ατομικές ηρωικές προσπάθειες, που και πότε, μέσα στο χάος

Δεν χρειάζονται δικαιολογίες, μόνον αυτοκριτική για την κατάντια της δημόσιας φροντίδας υγείας.