alt



alt


Ο θάνατος είναι το κριτήριο που δοκιμάζει τη στάση μας για τη ζωή.Οι ανθρωποι που φοβουνται τον θανατο, φοβουνται τη ζωη.Εαν μας τρομαζει ο θανατος δεν θα βρουμε ποτε την ετοιμοτητα να αναλαβουμε μια διακινδυνευση,αλλά θα σπαταλησουμε τη ζωή μας με δειλό, περιδεή και φοβισμένο τρόπο.Μόνον εάν μάθουμε ν' αντιμετωπίζουμε τον θάνατο,εάνβρούμε το νόημά του και καθορίσουμε τη θέση του στη ζωή μας,θα μπορέσουμε να ζήσουμε άφοβα και με πληρότητα.




alt



Τον περισσότερο χρόνο της ζωής μας τον περνούμε καταστρωνοντας 
σχεδια σαν να πρόκειται να ζήσουμε μία άλλη ζωή σε έναν μεταγενέστερο χρόνο.



alt



Δεν ζούμε με τρόπο αποφασιστικό, αλλά φευγαλέο.σαν να προετοιμαζόμαστε για τη μέρα που πραγματικά θ' αρχίσουμε να ζούμε.Μοιάζουμε με εκείνους τους ανθρώπους που φτιάχνουν ένα πρόχειρο περίγραμμα με την πρόθεση να το ολοκληρώσουν αργότερα. το πρόβλημα, ωστόσο, είναι πώς αυτή η τελική εκδοχή δεν έρχεται ποτέ.Ο θάνατος μας προλαβαίνει πρίν βρούμε τον χρόνο, ή ακόμα και πρίν να οριστικοποιήσουμε την επιθυμία μας με μία πιο συγκεκριμένη μορφή.Μεταθέτουμε συνεχώς την απόφασή μας για την επαύριο κι άς γνωρίζουμε καλά ότι αυτό το αύριο δεν έρχεται ποτέ.

Ο αργός λόγοςπου το ευαγγέλιο επικρίνει (ματθ. 12:36),όλες εκείνες οι επιλογές και ενέργειες που στερούνται νοήματος και αποβαίνουν κάποτε καταστροφικές, θα είχαν αποφευχθεί.Θα ζυγίζαμε τους λόγους και τις πράξεις μας ώστε να οδηγούν τη ζωή προς μια κορύφωση και να εκφράζουν την τελειότητα της σχέσης τίποτε λιγότερο.



alt



Ολόκληρη η ζωή σε κάθε στιγμή είναι μία έσχατη πράξη.Φοβος θανατου, προσδοκια θανατου γνωρίζουμε από την προσωπική μας εμπειρία αλλά και από μαρτυρίες άλλων, ότι απέναντι στον θάνατο αισθανόμαστε φόβο και ανασφάλεια,για να είμαστε ακριβείς,αυτό που πιο πολύ μας φοβίζει είναι η διαδικασία του θανάτου παρά το ίδιο το γεγονός.Η πλειοψηφία των ανθρώπων θα αποδεχόταν τον θάνατο εάν είχε την βεβαιότητα ότι θα έρθει όπως ο ύπνος, χωρίς να μεσολαβήσει κάποιο διάστημα φόβου ή αβεβαιότητας.



alt



Η αλήθεια είναι ότι συχνά ο θάνατος περικλείεται από ένα είδος γοητείας, σχεδόν θελκτικότητας.πολλοί είναι εκείνοι που εύχονται «να είχαν πεθάνει».Αυτό που πραγματικά επιθυμούν είναι ν' απαλλαγούν από κάθε ευθύνη απέναντι στον εαυτό τους, τον θεό, ή τον πλησίον τους και να επιστρέψουν στην βρεφική ηλικία του ανέμελου παιχνιδιού.πολλοί από μας θα προτιμούσαν να βλέπουν τη ζωή σαν παιχνίδι παρά να ζούν με υπευθυνότητα.
Συνεπώς, ο θάνατος λογίζεται σαν τον τρόπο απελευθέρωσης από τις δεσμεύσεις και τις υποχρεώσεις της ζωής.Η στάση μας απέναντι στον θάνατο άς μήν είναι ρομαντική.Εάν κοιτάξουμε το βίο των αγίων, θα ανακαλύψουμε μία εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση του θανάτου.Η αγάπη τους για τον θάνατο δεν θεμελιώνεται στον φόβο τους για τη ζωή. Οταν ο απόστολος Παύλος γράφει «εμοί γαρ το ζήν χριστός και το αποθανείν κέρδος» (φιλιπ. 1:21), ,εκφράζει την απόλυτη καταλλαγή του με τον θάνατο.Ο θάνατος εμφανίζεται στον απόστολο εν είδει θύρας που θα τον οδηγήσει στην αιωνιότητα και θα του δείξει τον δρόμο για την πρόσωπο προς πρόσωπο συνάντηση με τον Κύριο που αγαπά.



Αποτέλεσμα εικόνας για κλήση του είναι για την αιώνια ζωή



Αλλά αυτό δεν επιτυγχάνεται με ελπιδοφόρες σκέψεις και ευχολόγια.Για να λαχταρά κανείς τον θάνατο, με αυτόν τον συγκεκριμένο τρόπο  και για να μπορεί να τον βλέπει ως το επιστέγασμα της ζωής του θα πρέπει να βιώνει την αιωνιότητα από τούτη τη ζωή.Δεν θα πρέπει να σκεφτόμαστε την αιωνιότητα σαν κάτι που θα έλθει μεταγενέστερα, σαν ένα είδος μελλοντικής ευτυχίας ή μελλοντικής εξασφάλισης.Οι απόστολοι έγιναν άφοβοι μόνο όταν οι ίδιοι απ' αυτή τη ζωή έγιναν μέτοχοι της αιώνιας ζωής.όσο ακόμα δεν είχαν γίνει μάρτυρες της ανάστασης του Χριστού και παρέμεναν άγευστοι του πνεύματος, ήταν αγκιστρωμένοι στον φόβο της εφήμερης ζωής τους.Αλλά τη στιγμή που έζησαν την εμπειρία του μέλλοντος αιώνος,ο φόβος της απώλειας της επίγειας ζωής τους εξαφανίστηκε γιατί γνώριζαν πώς ο φθόνος, οι διωγμοί και ο θάνατος δεν θα έκαναν τίποτε άλλο παρά να τους ελευθερώσουν από τους περιορισμούς της ζωής και να τους εισάγουν στο α-τέλεστο βάθος της αιωνιότητας, της «αεικίνητης στάσης» κατά την παράδοξη φράση του αγ. Μαξίμου του ομολογητή. κι αυτή η αιωνιότητα ήταν γνώριμη ως παρούσα εμπειρία, όχι απλά σαν μέρος της πίστης.Η ίδια αλήθεια ίσχυε και στους μάρτυρες. ήταν πρόθυμοι να πεθάνουν για να μετέχουν στην απόλυτη ελευθερία της αυταπάρνησης, γιατί είχαν ήδη γευτεί την αιωνιότητα από τούτη τη ζωή.



alt


Θα μαθαίναμε περισσότερα για τον θάνατο εάν μπαίναμε στον κόπο να εξετάσουμετην προσωπική μας εμπειρία.Ο θάνατος μας είναι πολύ πιο οικείος απ' όσο φανταζόμαστεκαι όλοι είμαστε σε θέση να μιλήσουμε για κάποια εμπειρία «θανάτου» που όμως πολύ απέχει από οποιαδήποτε αίσθηση φόβου.Κατά μία πρακτική έννοια, «πεθαίνω» σημαίνει «χάνω την αυτοσυνειδησία μου και περιπίπτω σε μία κατάσταση λήθης».Αυτή η προοπτική προξενεί σε πολλούς ανθρώπους φόβο.Κι όμως, ο καθένας από μας παραδίδεται στον ύπνο κάθε βράδυ,βυθίζεται ολοκληρωτικά στη λήθη, χωρίς κανέναν φόβο. γιατί;



alt


Διότι αισθανόμαστε βέβαιοι σε μεγάλο βαθμό αδικαιολόγητα βέβαιοι πώς το επόμενο πρωί θα ξυπνήσου με.ελπίζουμε ότι το επόμενο πρωί θα ξημερώσει και για μας κι ότι ο ύπνος δεν είναι παρά μία προσωρινή εμπειρία.Ας παραβάλλουμε αυτή τη διαδικασία με εκείνη του θανάτου και της αφύπνισης 
στην αιωνιότη-τα.Γιατί στην πραγματικότητα παίρνει κανείς μεγάλο ρίσκο όταν κλείνει τα μάτια και αποκοιμιέται.Δεν υπάρχει πιο επικίνδυνος τόπος από το κρεβάτι μας, αν ακούσουμε την ιστορία του ναυτικού και του βοσκού που συγκρίνουν τους κινδύνους της προσωπικής τους βιωτής.



alt


Ο βοσκός επιμένει ότι ουδέποτε θα ριψοκινδύνευε να ζήσει στη θάλασσα.Ο ναυτικός που έχει διαφορετική άποψη ρωτά τον βοσκό:«πώς πέθανε ο πατέρας σου;» «πέθανε στο κρεβάτι του». «κι ο δικός του πατέρας;» «κι εκείνος στο κρεβάτι του». και έκπληκτος ο ναυτικός:«και τολμάς να ξαπλώνεις στο κρεβάτι σου κάθε βράδυ;»Με αυτή την έννοια αντικρύζουμε τον θάνατο κάθε βράδυ, με εμπιστοσύνη και σιγουριά.Κι όταν αυτού του είδους ο προσωρινός θάνατος δεν έρχεται τόσο εύκολα, 
καταφεύγουμε ακόμα και σε τεχνητές μεθόδους για να τον συναντήσουμε.
Δεν είναι περίεργο που δεν βγάζουμε συμπεράσματα από τα πιο απλά πράγματα στη ζωή; Αλλά και μ' έναν άλλο τρόπο η εμπειρία του θανάτου μας είναι οικεία, καθώς στη διάρκεια του βίου «πεθαίνουμε» με πολλούς τρόπους. Οταν περνούμε από τη βρεφική στην παιδική ηλικία και κατόπιν στη νεότητα και την εφηβεία κι από κεί στην ωριμότητα και τα γηρατιά, φανταζόμαστε ότι απλά μεταβαίνουμε από το ένα στάδιο στο άλλο. Κι όμως, εφόσον εξελισσόμαστε, μια σειρά από πράγματα που είχαμε πρίν οικειοποιηθεί πεθαίνουν μέσα μας.Γιατί αλλιώς, εάν ως νέοι ή ενήλικες, διατηρήσουμε τα χαρακτηριστικά της νηπιότητάς μας, θα γίνουμε παιδαριώδεις.Προκειμένου να αποκτήσουμε την ωριμότητα κάθε επόμενου σταδίου της εξέλιξής μας, πρέπει να αποδεχτούμε ότι κάποια πράγματα μέσα μας πεθαίνουντα αποχωριζόμαστε για πάντα.Κι αυτός ο αποχωρισμός μπορεί να είναι μία επίπονη και δύσκολη διαδικασία, κατά κάποιον τρόπο τόσο δύσκολη όσο και ο σαρκικός θάνατός μας.Πολλοί γονείς έχουν παρόμοια εμπειρία: λαχταρούν για το παιδί τους να παραμείνει μικρό αγόρι και στο βάθος ενοχλούνται από τη θέα του νέου ενήλικα που απεκδύεται τη νεότητά του.Η διαδικασία του θανάτου μέσα στη ζωή μας ακολουθεί κάθε στιγμή.Αυτό οφείλουμε να το συνειδητοποιήσουμε και να το αποδεχτούμε πιο ενεργά. Ετσι, ώστε να φοβόμαστε λιγότερο τον θάνατο ως τελεσίδικη απώλεια. Θα μάθουμε μάλλον να τον θεωρούμε ως αναπόφευκτο μέρος της διαδικασίας εκείνης με την οποία ωριμάζουμε προς την πληροτητα της ζωης.



Αποτέλεσμα εικόνας για κλήση του είναι για την αιώνια ζωή


Ο Χριστός μας καλεί να απωλέσουμε τον εαυτό μας.Πρόκειται για φράση διφορούμενη, όπως κάθε τι που λέγεται για τον θάνατο. Μήπως σημαίνει την αυτο-καταστροφή;Πολλοί είναι εκείνοι που δέχονται αυτή την ερμηνεία και επιχειρούν να την εφαρμόσουν.Συνήθως ευτυχώς αποτυγχάνουν, αλλά τους απομένει η πληγή της τρομακτικής τους απόπειρας.Ο λόγος του Κυρίου σημαίνει στην πραγματικότητα την αποδοχή εκείνης της διαδικασίας απέκδυσης έως ότου φτάσουμε στο σημείο να βρούμε ότι μέσα μας υπάρχει ένας αληθινός και βαθύς εαυτός που ανήκει στην αιωνιότητα κι ένα άλλο ρηχό«εγώ» που πρέπει ν' αποβάλλουμε.Χρειάζεται να απωλέσουμε αυτόν τον εξωτερικό εαυτό προκει-μένου να ζήσουμε με πληρότητα.Πολλοί νομίζουν oτι αποκτούν τη συνείδηση της ύπαρξής τους μέσα από την αυτοεπιβεβαίωση και γι' αυτό απαιτούναναγνώριση από τους άλλους.Και οι άλλοι βέβαια αντιδρούν, προσ-παθώντας να υπερασπιστούν τον εαυτό τους απέναντι σ' αυτού του είδους την επίθεση. Ενας τρόπος υπάρχει για να αποδεχτούμε τη μη αυτο-δικαίωση και να σταματήσουμε να υπογραμμίζουμε την ύπαρξή μας απέναντι στους τρίτους:Μόνο εάν πιστέψουμε -με τη δύναμη της εμπειρίας- ότι οι άλλοι πράγματι δέχονται την ύπαρξή μας και μας αγαπούν.Δεν μας αρκεί ότι ο θεός μας γνωρίζει και μας αγαπά Εχουμε ανάγκη την επιβεβαίωση του πλησίον, έστω ενός ανθρώπου, που θα μας πεί «είσαι μοναδικός για μένα».ο gabriel marcel επιμένει σ' ένα από τα βιβλία του ότι το να πεί κάποιος σ' ένα πρόσωπο «σ' αγαπώ» είναι σαν να του λέει «δεν θα πεθάνεις ποτέ» ή αλλιώς «είσαι τόσο πολύτιμος για μένα που θα σε αναγνωρίσω ενώπιον του θεού, έστω κι αν κανείς άλλος δεν το κάνει, εκτός από τον θεό και μένα».




Αποτέλεσμα εικόνας για κλήση του είναι για την αιώνια ζωή


Σε κάθε βήμα θα πρέπει να αποποιούμαστε τον εαυτό μας, για να αφήνουμε χώρο στο είναι του άλλου.Καλούμαστε σταδιακά να θανατώσουμε τον εαυτό μας ώστε ο πλησίον μας να ζήσει, κατά τον λόγο του αγ. Ιωάννη του βαπτι-στή:«εκείνον δή αυξάνειν, εμέ δε ελαττούσθαι» (ιω. 3:30).Ετσι, ο θάνατος του εαυτού σημαίνει ότι αφήνουμε μέσα μας μόνον ό,τι είναι ουσιώδες για να ζήσουμε με πληρότητα.



 Αποτέλεσμα εικόνας για κλήση του είναι για την αιώνια ζωή


Κι όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. είναι αλήθεια ότι, όπως λέγει ο απ. Παύλος, η ζωή είναι Χριστός και ο θάνατος είναι κέρδος. Είναι αλήθεια ότι θάνατος δεν είναι η αποχώρηση από την εφήμερη ζωή, αλλά η ένδυση της αιωνιότητας.Αλλά υπάρχει κι ένα άλλο σημείο που υπογραμμίζεται από τον απ. Παύλο, κι από το σύνολο των γραφών. Ο άνθρωπος δεν δημιουργήθηκε για να πεθάνει.Η κλήση του είναι για την αιώνια ζωή.Ο θάνατος είναι το αποτέλεσμα της αμαρτίας, με την έννοια της απομάκρυνσης από τον θεό, της διάστασης από τον πλησίον, του διχασμού του από τον αληθινό και βαθύτερο εαυτό του.Με αυτή την έννοια, «έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος» (α΄ κορ. 15:26).Ο θάνατος είναι ο εχθρός, τόσο του θεού όσο και δικός μας.

Εάν δεν υπήρχε θάνατος σ αυτόν τον κόσμο της αμαρτίας, του κακού και της φθοράς,σιγά-σιγά θα καταλήγαμε στον μαρασμό και την αποσύνθεση χωρίς να είμαστε σε θέση να ξεφύγουμε από τον τρόμο μιας τέτοιας καταστροφής.




alt


Κάθε χρόνο το βράδυ της Ανάστασης και τις σαράντα μέρες που ακολουθούν ψάλλουμε «Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας». Αλλά τι βλέπουμε; τον θάνατο ελεύθερο και ενεργό, τους ανθρώπους να πεθαίνουν όπως πρίν.δίνεται η εντύπωση ότι κηρύττουμε κάτι που γνωρίζουμε ότι είναι αναληθές.ωστόσο, καλό είναι να έχουμε κατά νού ότιο θάνατος έχει δύο όψεις.από τη μια έχουμε τον σαρκικό θάνατο,αλλά έχουμε επίσης και τον θάνατο που νοείται ως χωρισμός από τον θεό, ως καθοδος στον τοπο εκεινο οπου ο θεος ειναι απων,τον τοπο της οριστικης και ριζικης του απουσιας.Αυτή η δεύτερη όψη του θανάτου είναι οπωσδήποτε η πιο οδυνηρή και σκληρή.Ο Κύριος βίωσε και τις δύο όψεις του θανάτου.
Επέλεξε να συμμεριστεί μαζί μας όλες τις συνέπειες του κακού -ακόμα και τον πλήρη χωρισμό του από τον θεό. και παρόλο που ενσκήπτει στον τόπο όπου κατέρχονται όλοι όσοι έχουν απωλέσει τον θεό,φέρει μαζί του την πληρότητα της θείας παρουσίας. Ετσι, δεν υπάρχει πλέον τόπος όπου ο θεός είναι απών.Αυτό το γεγονός μας επιτρέπει να κατανοήσουμε πώς μορφώνεται και η δική μας κατάσταση μετά τον θάνατο και την ανάσταση του Χριστού.Μπορεί να πρέπει να υποστούμε έναν θάνατο προσωρινό, αλλά ο απόστολος Παύλος τον περιγράφει ως κοιμηση.Δεν υπάρχει πλέον εκείνος ο θάνατος που ήταν ο τρόμος του ανθρώπου,ο οριστικός χωρισμός από τον θεό. Κατά αυτή την έννοια πράγματι ο θάνατος έχει νικηθεί από τον θάνατο. Ακόμα και τώρα -έστω δισταχτικά και σε στάδιο εμβρυακό- 
γινόμαστε κληρονόμοιτης αιωνιότητας.Οταν ανακαλούμε το παρελθόν, συχνά θλιβόμαστε γιατί στερήσαμε από την αγάπη μας πρόσωπα που πλέον δεν βρίσκονται δίπλα μας να αγαπήσουμε.Υιοθετούμε αυτή την εντύπωση γιατί απλά στρεφόμαστε προς λάθος κατεύθυνση.Εάν ο θεός δεν είναι ο θεός των νεκρών αλλά των ζώντων (ματθ. 22:33),τότε όλοι όσοι έφυγαν από τούτη τη γή, ειναι ζωνταντοι εν Χριστω.



alt


Κι εμείς μπορούμε να στραφούμε προς αυτούς για συγχώρεση και μεσιτεία. δεν είναι ποτέ αργά εάν αληθινά πιστεύουμε τον θεό ως θεό των ζώντων.και ποτέ δεν θα πρέπει να μιλούμε για την αγάπη μας σε χρόνο παρελθόντα.Ο θάνατος του σώματος δεν διασπά την σχέση, αφού αυτή ήταν, είναι και θα παραμείνει ζωντανή ανάμεσα σε ανθρώπους που συναντήθηκαν και αγαπήθηκαν σε τούτη τη ζωή.
Ο θανατος δεν ειναι ποτε το τελος.
Συνεχίζουμε να ζούμε όταν πεθαίνουμε, ακόμα και σε τούτη τη γή, αφού κληρονομούμε τους καρπούς της επίγειας ζωής και ύπαρξής μας σε όσους ακολουθούν.και συνεχίζουμε να φέρουμε πάντοτε ευθύνη για την απήχηση της βιωτής μας.
Χριστος Ανεστη.


alt