ΚΑΘΕ ΑΡΡΩΣΤΙΑ...ΕΝΑ ΚΡΥΦΟ ΜΗΝΥΜΑ..

 

 

Τι γίνονται τα συναισθήματα που καταπνίγουμε ; Οι ανάγκες που καταπιέζουμε;

Βυθίζονται στις ¨αποθήκες του ψυχισμού μας¨κρύβονται στον Ιππόκαμπο, στον ¨ελικα του προσαγωγίου¨και στον ¨αμυγδαλοειδη πυρήνα.

Όταν αυτές οι αποθήκες γεμίσουν ασφυκτικά, τότε τα καταπιεσμένα συναισθήματα, ανάγκες και επιθυμίες μας σπάνε τις πόρτες των αποθηκών, και ξεχύνονται σ ολοκληρη την υπαρξη μας κομίζοντάς μας ένα κρυφό μήνυμα.

Η φυσική σπεύδει να συνηγορήσει επισημαίνοντας πως τίποτα μα τίποτα δεν χάνεται στη φύση κι άσχετα αν εμείς το ονομάζουμε δάκρυ, γέλιο , σκέψη ή επιθυμία , φως, θερμότητα ή ηλεκτρομαγνητισμό όλα μπορούν να θεωρηθούν ενέργεια.

Και η ενέργεια ποτέ δεν χάνεται. Μπορεί όμως να μεταλλαχθεί. Κάπως έτσι ξεκίνησαν οι μεγάλες ανακαλύψεις της ψυχοσωματικής ιατρικής που επιβεβαιώνει Πως :

Συναισθήματα, Ανάγκες Και Επιθυμίες Που Συγκρούονται Μέσα Μας ή Δεν Βρίσκουν Τρόπο Να Ικανοποιηθούν Γίνονται Τελικά Οι Μυστικοί Συνωμότες Που Μαζί Με Τους Διάφορους Νοσογόνους Παράγοντες Καταβάλουν Το Αμυντικό Μας Σύστημα.

Οι ψυχικές καταστάσεις εχουν άμεσο αντίκτυπο στην κατάσταση της υγείας όπως και συγκεκριμένα αρνητικά συναισθήματα έχουν την τάση να μετατρέπονται σε εξίσου συγκεκριμένες ασθένειες. 

Χρειάστηκε να περάσουν πολλοί αιώνες για να συστηματοποιηθεί αυτή η γνώση.

Στην πραγματικότητα όλες οι ασθένειες δεν είναι παρά Αντανακλάσεις Των Εσωτερικών Μας Συγκρούσεων Και Των Ανομολόγητων Πόθων Μας.

Η Νευροβιολογία και οι μελέτες της χημείας του εγκεφάλου επιβεβαιώνουν πως κάθε συναίσθημα και κάθε σκέψη μεταφράζεται σε ηλεκτροχημικές μεταβολές που συντελούνται μέσα στο σώμα.

Υπάρχουν σκέψεις που μπορούν να προκαλέσουν πραγματική ηλεκτροχημική θύελλα στον οργανισμό μας.

Μια σκέψη για άμεσο κίνδυνο της ζωής στέλνει αστραπιαία μηνύματα συναγερμού σε ολόκληρο το σώμα κάνοντας την καρδιά να χτυπά ξέφρενα, το πεπτικό σύστημα να αναστέλλει τη λειτουργία του, τους πνεύμονες να υπερλειτουργούν, τους μύς να συσφίγγονται και την αδρεναλίνη να ξεχύνεται ορμητικά. 

Μια σκέψη που αφορά σε κάτι πιο ήρεμο ή ακόμα και κοινότοπο όπως αυτές που κάνουμε συνήθως δεν έχει τόσο θεαματικό αντίκτυπο στο σώμα ωστόσο αφήνει κι αυτή το ηλεκτρικό και χημικό της αποτύπωμα στον οργανισμό. 

Το βέβαιο είναι πως όσο πιο έντονα τα συναισθήματα, οι ανάγκες και οι επιθυμίες , ιδίως όταν παραμείνουν ανέκφραστες, τόσο βαθύτερα τα αχνάρια που αφήνουν μέσα μας. Κι αν αυτό κρατήσει καιρό αργά ή γρήγορα θα βρουν μια χαραμάδα να ξεγλιστρήσουν, να βγουν στο φως. 

Είτε ως νεύρωση , είτε ως σωματική ασθένεια.

Συχνά δεν θέλουμε να παραδεχθούμε ότι έχουμε ανάγκη για αγάπη και φροντίδα.Τότε αναλαμβάνει το σώμα να.. δραματοποιήσει την ανάγκη μας και... μας στέλνει στο κρεβάτι και στην.. Αναγκαστική Φροντίδα Των Άλλων Που Δεν Μπορούμε Πλέον Να Αρνηθούμε.

Δεν έχει σημασία αν αυτή τη φροντίδα την προσφέρει ένα αγαπημένο πρόσωπο, ή ένας άγνωστος γιατρός και κάποιες νοσοκόμες.

Στην ουσία έχει εκπληρωθεί το βαθύτερο αίτημα επιστροφής μας σε μια κατάσταση όπου είμαστε απαλλαγμένοι από φροντίδες και αφημένοι στη μέριμνα κάποιου άλλου.

Ένα είδος παλινδρόμησης σε άλλες πιο.. παιδικές εποχές που εγκαταλείπαμε τον εαυτό μας στα στοργικά χέρια κάποιου μεγάλου.

Από εσωτερική σκοπιά η ασθένεια είναι ένας τρόπος να ζητήσουμε αγάπη, να απαλλαγούμε για λίγο από τις ευθύνες, να αποφύγουμε δύσκολες καταστάσεις , να διεκδικήσουμε και  να εκδικηθούμε.

Αυτό το τελευταίο όσο παράξενο κι αν μοιάζει είναι πολύ αληθινό. Συχνά Μια Ασθένεια Έρχεται Ως Τιμωρία Του Εαυτού Μας ή  Κάποιου Άλλου προς τον οποίο απευθύνουμε το μήνυμα κοίτα σε τι κατάσταση με έφερες

Ταυτόχρονα ο ασθενής, μέσα στην ανημποριά του αποκτά ένα είδος εξουσίας που επιτέλους μπορεί να ασκεί προς εκείνους που τον φροντίζουν.

Από παιδιά έχουμε διαπιστώσει ότι ελέγχουμε τους οικείους μας μάλλον περισσότερο ξαπλωμένοι στο κρεβάτι του πόνου παρά όρθιοι και υγιείς.

Οι μητέρες που μπορεί να έχουν στραφεί και προς άλλα ενδιαφέροντα επιστρέφουν και πάλι για να ξενυχτήσουν στο προσκεφάλι του παιδιού όπως τα ενήλικα παιδιά που απασχολημένα με τις υποχρεώσεις τους μπορεί να έβλεπαν αραιά και που τους ηλικιωμένους γονείς περνούν πολύ περισσότερες ώρες κοντά τους όταν αυτοί κείτονται ασθενείς στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου.

Με λίγα λόγια η ασθένεια είναι ένας τρόπος να εξασφαλίζουμε την συχνότερη παρουσία των άλλων κοντά μας. Δεν είναι ίσως ο πιο σοφός. Αλλά είναι μια διέξοδος. 

Όπως το συνάχι που συχνά ξεσπάει επειδή πνίξαμε τόσα δάκρυα μέσα μας που στο τέλος ξεχειλίζουν από τη μύτη.

Όπως ο καρκίνος, που σύμφωνα με αυτή την προσέγγιση, εμφανίζεται σε άτομα που ήταν: Πάντα Πρόθυμα, Εξυπηρετικά Και Γίνονταν Θυσία Για Τους Άλλους ή κυνηγούσαν με μανία την τελειότητα και υπηρετούσαν με αυτοθυσία τις υποχρεώσεις και τα πρέπει τους. 

Είτε ως εξυπηρετητές των άλλων...είτε ως.. περφεξιονιστες ανάγκασαν τον εαυτό τους να μπεί κάτω-από-άκαμπτους-κανόνες.