ΑΧ ΝΑ ΓΥΡΙΖΑΝ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΠΑΛΙΑ..

Λέει ο Τίμος  ενας ευσταλης 70νταρης  Τι ομορφα που περνουσαμε τότε τη δεκαετία του 60.Αν θεωρήσουμε πως οι στατιστικές λένε πάντα αλήθεια .Σήμερα δεν θαπρεπε να ζούμε 

Προσωπικα θυμαμαι πως τότε  αμεσως μετα τον Μεγάλο πόλεμο.Οι παιδικές αρρώστιες έκαναν θραύση.Κάθε τόσο κι ένας φίλος ή συμμαθητής.

Πάθαινε Ιλαρά, Κοκύτη, άσε πια την ανεμοβλογια, τις Μαγουλάδες.  φοβος και τρόμος των αγοριών. 
Ειχαμε μαγγαλια με πυρηνα, σόμπες με κάρβουνο,ή οι πιο βολεμενοι θερμάστρες πετρελαίου.

Που να βρεθεί καλοριφέρ τότε. Τηλέφωνο ,    στον πλουσιο γείτονα ,και τουχαμε πια δε ξερω τι υποχρέωση. ή στο περίπτερο της γειτονιάς, που είχε κρεμασμένα με μανταλάκια τα περιοδικά μας Μια δραχμη το τηλεφωνημα.για το..πάγιο έλεγε ο περιπτερας, και τσακωνε τη δραχμούλα 

ο Μικρός Ηρωας, το Ρομάντζο, το Πάνθεον, τα απιθανα Κλασσικα Εικονογραφημενα,το Πρώτο.Η  σοκολάτα ΙΟΝ αμυγδάλου του ταλίρου,οι καραμέλες τσάρλεστον , το αμφιβολου μικροβιακης   χλωριδος παστέλι, και το κάτασπρο μαντολάτο.

Τα αυθεντικά σουβλάκια με τα ντονέρ το κοκινοπίπερο και την ξεροψημένη πίτα .Οι κολώνες του πάγου κι ο παγοπώλης με το τρίκυκλο και το περίεργο γάντζο  του. Οι παπλωματάδες, οι καρεκλάδες οι γανωτζήδες οι ακονιστές κι οι τσαγκάρηδες είχαν πολλή δουλειά. Στη γωνιά μια ΕΒΓΑ που πούλαγε γάλα, γιαούρτια και παγωτά.Ο καφές στα καφενεία ήταν μόνο τούρκικος τότε στο ειδικο μπρικι. Μερακλιδικος. Κι όλο τον νοθευε ο¨ταμπης¨με κριθαρι .

Η γλυκύτερη αναμονή το καλοκαίρι ήταν ο παγωτατζής με το καρότσι με τις σιδερένιες ρόδες που το σπρωχνε στο χωματόδρομο.Τα Κεφτεδάκια Ή Τα Ντολμαδάκια Στην Αμμουδιά. το καλοκαιρι στα¨μπανια¨ Και το νερό που πίναμε πάντα χλιαρό. Και φρούτα, γιαρμάδες που σε κάθε δαγκωνιά τα ζουμιά έτρεχαν στο πηγούνι και το λαιμό. Και πεπόνια που μοσχομύριζαν. Και κεράσια μέλι.Και σταφύλια ολόγλυκα. Ψωμί, τυρί φέτα και καρπούζι για φαγητό. Η υπέρτατη γεύση.

Νερό απ το λάστιχο του κήπου ,λουκουμάδες με ζάχαρη, κουλούρι και τριγωνάκι κεφαλοτύριαπ τον πλανόδιο κουλουρά έξω απ την εκκλησία,

βρωμερες τυρόπιτες από τυρι όμως, και σάμαλι, κωκ ,κορνέ με απίθανη σαντιγύ, και πάστες αμυγδαλου,νουγκατίνες σοκολατίνες και σεράνο απ την ΕΒΓΑ της γειτονιάς.Βούτυρο αυθεντικο, πρόβειο μυρωδάτο πανω στο μαυρο ψωμί..και μαρμελάδες σπιτικές , γλυκά κουταλιού συκαλάκι,περγαμόντο, βύσσινο και πορτοκάλι, νερατζάκι, και φαγητά που δεν τα φτιάχνουν τώρα γιατί είναι κουραστικά. Ροστ μπήφ, μελιτζάνες παπουτσάκια, ιμάμ, παστίτσια, μουσακάδες.

Τρώγαμε τόνους κεφτέδες με πατάτες τηγανιτές αλλά ποτέ δεν είμασταν υπέρβαροι,γιατί γυρνάγαμε όλη μέρα στους δρόμους, και τις αλάνες παίζοντας.
Μοιραζόμασταν με τους φίλους μας μια πορτοκαλάδα ή γκαζόζα απ το ίδιο μπουκάλι και ποτέ κανένας μας δεν έπαθε τίποτε.
Δεν πολυαρωσταίναμε , αλλά αν τύχαινε να αρρωστήσουμε πάντα υπήρχε μια καλή μάνα ή γιαγιά να μας δώσει λίγο φιδέ , μαλλια αγγελου τα λέγανε, και να μας ρίξει βεντούζες.

Τι φοβος οι  κοφτες, με ξυραφάκι και αιμα.  
Να μας δώσει μιαν  ασπιρίνη διαλυμένη στο κουταλάκι μαζί με ζάχαρη, ή να μας κάνει μια ένεση με γυάλινη σύριγγα που τη βράζανε στο κατσαρολάκι.Και κάτι θερμόμετρα γυάλινα του πεντάλεπτου.
Οταν κάναμε ποδήλατο και στην πίσω ρόδα βάζαμε πάντα χαρτόνι από πακέττο τσιγάρα ,πιασμένο με ξύλινο μανταλάκι έτσι για να κάνει θόρυβο και να μας θυμίζει μηχανάκι Φτιάχναμε  πατίνια με ρουλεμάν και σανίδια και κατεβαίναμε τις κατηφόρες τις χωρις φρένο.Είχαμε φίλους.Βγαίναμε στο δρόμο και τους βρίσκαμε. 
Παίζαμε μπάλα και κυνηγητό στους δρόμους..

Σκάβαμε λακουβάκια για να παίξουμε γκαζές,ακόμα και κουτσό μαζί με τα κορίτσια,χαρτάκια ή απ αυτά που αγοράζαμε απ τα περίπτερα ή με τα χαρτόνια απ τα πακέτα τα τσιγάρα.Πηγαίναμε στα σπίτια των φίλων μας και χτυπούσαμε την πόρτα, ή το πιο συνηθισμένο μπαίναμε χωρίς να ρωτήσουμε.Παίζαμε ξιφομαχίες με αυτοσχέδια ξύλινα σπαθιά.Τα ακόντια μας ήταν τα κοντάρια απ τις σκούπες ειδικά από εκείνες που τύλιγαν με μια μαξιλαροθήκη και ξαράχνιαζαν τα ταβάνια. Οι ασπίδες μας ήταν τα καπάκια απ τις μεγάλες κατσαρόλες . 
Ούτε μάτια βγάλαμε, ούτε τα σκουλήκια έζησαν για πολύ το στομάχι μας. Κι όταν η γιαγιά πότιζε τον κήπο τι πλάκα να της πατάς το λάστιχο του ποτίσματος και να της κόβεις το νερό κι εκείνη να φωνάζει. 
Κι ο πανικός ακόμα μεγαλύτερος όταν πιάναμε το ¨φλίτ¨ με το DTT για να παίξουμε ανίδεοι για το δηλητήριο που περιείχε. 

Στους ποδοσφαιρικούς μας αγώνες την ομάδα την έφτιαχναν μερικοί, οι υπόλοιποι μάθαιναν να ζουν χωρίς αρχηγιλίκι. 
Φεύγαμε απ το σπίτι το πρωί και παίζαμε όλη μέρα ελεύθεροι αρκεί να γυρίζαμε πίσω μόλις άρχιζε να σκοτεινιάζει, ή όταν η μάνα μας έβαζε τις φωνές απ το μπαλκόνι να τσακιστούμε να ανεβούμε για διάβασμα.
Πηγαίναμε σχολείο και τα Σάββατα.Τρείς μέρες πρωι, τρείς μέρες απόγευμα. Τετάρτη απόγευμα Πέμπτη πρωί και την πρώτη ώρα Μαθηματικά.

Πόσες φορές δεν αισθανθήκαμε το χέρι   κάποιου καθηγητή να μας σηκώνει απ τη φαβορίτα ή να μας τραβάει τα αυτιά, η να μας ρίχνει με τη ¨βίτσα¨,συνήθως από μουριά να μας πληγώνει την παλάμη. 
Οι πράξεις μας ήταν δικές μας και οι συνέπειες θα βάρυναν εμάς. 
Ποιος δε θυμάται τις καζούρες ιδιαίτερα στις Αγγλικούδες και τους Τεχνικούς.
Τα παρατσούκλια που τους βγάζαμε τα παλιόπαιδα.Την αγωνία μόλις έμπαινε ο.. μαθηματικός κι άνοιγε τον κατάλογο. 
Για να σηκωθεί να μας πει μαθημα σήμερα ο Και μέχρι να πεί τον μελλοθάνατο, κόμπος το στομάχι. 

Θυμάστε τα προχειρα διαγωνίσματα την απεγνωσμένη προσπάθεια να αντιγράψουμε με το βιβλίο στα γόνατα, ή τα σκονάκια κρυμμένα στα μανίκια, ή τα κορίτσια που τάγραφαν με στυλό BIC ή SCHNEIDER πάνω στα μπούτια τους και τα κάλυπταν με τις μπλέ ποδιές τους.

Μπλέ κοριτσίστικες ποδιές,άσπρο γιακαδάκι και άσπρη μπλέ κορδέλλα στα μαλλιά.
Ποδιές που εξαφανιζόντουσαν στο λεωφορείο και χωνόντουσαν μες στις τσάντες και τα αγόρια που περίμεναν στο τέρμα του λεωφορείου. Κάποιοι συμμαθητές όχι τόσο έξυπνοι ή επιμελείς έχαναν την τάξη και ξαναπήγαιναν στην ίδια. 
Οι μεταξεταστεοι κι οι στασιμοι ¨στον τόπο¨.Για θυμηθείτε πόσους διετείς είχατε στην τάξη σας στο γυμνάσιο. 
Ο πρώτος μας έρωτας ήταν συνήθως αδελφή ή εξαδέλφη του καλύτερου φίλου μας.

Θυμόσαστε το χτυποκάρδι αλήθεια;Την αγωνία μη μας πάρουν χαμπάρι.Κι υστερα..
Το πρώτο δειλό, ερασιτεχνικό  φιλί.
Τα ξαναμμένα μάγουλα ,το χνούδι πάνω απ τα χείλη. Τα πάρτυ γενεθλίων με 15 αγόρια και δύο κορίτσια, Ποιος να αφήσει την κόρη του να πάει με πορτοκαλάδα ή ΤΑΜ ΤΑΜ, σπιτικό κέϊκ κι αργότερα βερμουτ και ξηρούς καρπούς. Τις άπειρες φορές που χορεύαμε το ίδιο μπλούζ σε συνεννόηση με τον υπεύθυνο του πικάπ,έτσι για να μένουμε πιο πολλή ώρα αγκαλιασμένοι με το κορίτσι των ονείρων μας.

Την απίστευτη φράση τα φτιαξαμε.

Υπήρχαν τέσσερις εποχές διακριτές μεταξύ τους.Τα φύλλα των δέντρων έπεφταν το φθινόπωρο και τα μπουμπούκια των λουλουδιών άνθιζαν την άνοιξη.
Υπήρχαν δέντρα και κήποι στις αυλές των σπιτιών και πηγάδια και χώμα που μύριζε μετά το πότισμα .Οι πανσέδες; Τα σκυλάκια; Τα χρυσάνθεμα; 

Τις πλεχτές ζακέτες που βάζαμε κάπου μετά το Πάσχα.Τα πρώτα μακριά παντελόνια. Τα καλοκαιρινά βράδια τα βγάζαμε ή στα σκαλιά παρέες παρέες, ή παίζοντας κρυφτό, ή στα καλοκαιρινά σινεμά με τα χαλίκια,τις καρέκλες με το πλαστικό σκοινί,τις μπουκαμβίλιες στη μάντρα ,τον πασατέμπο και την πορτοκαλάδα .Οι γενιές αυτές έβγαλαν μερικούς απ τους καλύτερους επιστήμονες, γιατρούς, μηχανικούς, ανθρώπους εργατικούς και τίμιους οικογενειάρχες και πολλούς άλλους.
Τα τελευταία πενήντα χρόνια έγινε έκρηξη σε καινοτομίες και νέες ιδέες.Είχαμε επιτυχίες, αποτυχίες και υπευθυνότητα και μάθαμε να τα αντιμετωπίζουμε όλα.
Μεγαλώσαμε σαν παιδιά με τις χαρές και τις λύπες, μας.Ζήσαμε. Και θα εξακολουθήσουμε να ζούμε όσο μας επιτρεψει ο καλος  Θεός,σε πείσμα όλων αυτών που νομιζουν πως μπορούν να χαλασουν τον καλο λογισμό μας .

Το βρηκα κάπου ετσι χωρις ονομα, ουτε επιθετο Κάποιος ρομαντικός θα τόγραψε και δεκάδες άλλοι πιο ρομαντικοί θα το αντέγραψαν..Αναμεσα  σ αυτούς κι εγώ.

Είναι σαν το εγραψα εγω .Ειναι μεγάλο. Μοιαζει παραμυθι.Ομως οσμιζομαι ότι είναι καταθεση ψυχης καποιου συνομήλικου μου.

Χαιρετε..