Μπορεί το Αγχος να μεταλλαχθεί σε ασθένεια
Το στρες είναι συνονθύλευμα βιοχημικων αντιδράσεων και έντονων συναισθηματικων ερεθιισματων.
Τα συναισθήματα είναι ηλεκτρικές, χημικές και ορμονικές αντιδράσεις του νευρικού συστήματος, επηρεάζουν και επηρεάζονται από τη λειτουργία των οργάνων, την λειτουργία του ανοσου και τη δράση βιολογικών ουσιών που κυκλοφορούν στο σωμα μας.
Η απώθηση – αποσύνδεση των συναισθημάτων από το συνειδητό επίπεδο αποσυντονίζει την άμυνα του οργανισμού, σε βαθμό που σε πολλούς ανθρώπους καταλήγει να παίρνει λανθασμένο δρόμο καταστρέφοντας την υγεία, αντί να την προστατεύει.
Η άποψη ότι η ασθένεια και ο θάνατος αποτελούν προσωπική αποτυχία είναι ένας ατυχής τρόπος να κατηγορεί κανείς το θύμα, τόνιζε η βασική στήλη του
New England Journal of Medicine το 1985.
Την ώρα που οι ασθενείς φέρουν ήδη το βάρος της αρρώστιας, δεν θα έπρεπε να τους επιβαρύνουμε με το να τονιζουμε την ευθύνη τους για το αποτέλεσμα.
Το θέμα δεν είναι ούτε το Φταίξιμο ούτε η Αποτυχία. Αυτές οι λέξεις θολώνουν το κλιμα.
Το να κατηγορεί κανείς εκείνον που υποφέρει πέρα του ότι είναι ηθικά μεμπτο, δεν έχει επιστημονική βάση.
Το άρθρο του NEJM συγχέει το φταίξιμο με την ευθύνη.
Ενώ ο καθένας μας φοβάται μην κατηγορηθεί ότι φταίει, όλοι θα θέλαμε να είμαστε πιο υπεύθυνοι δηλαδή να έχουμε την ικανότητα να ανταποκρινόμαστε υπεύθυνα και με επίγνωση στις καταστάσεις της ζωής μας, αντί απλώς να αντιδράμε.
Θέλουμε να παίρνουμε εμείς τις αποφάσεις :
Να διατηρούμε τον έλεγχο, και να έχουμε τη δυνατότητα να
Αποφασιζουμε για μας τους ιδιους
Δεν υπάρχει πραγματική ευθύνη χωρίς επίγνωση.
Μία από τις αδυναμίες της Ιατρικής είναι ότι έχουμε αναγάγει τον γιατρό σε Αυθεντία, ενώ ο ασθενής είναι πολύ συχνά εκείνος που απλώς υφίσταται μιαν αγωγή ή θεραπεία.
Αφαιρείται έτσι από τους ανθρώπους η ευκαιρία να είναι πραγματικά υπεύθυνοι.
Κανένας δεν φταίει αν υποκύψουμε σε μια ασθένεια ή στον θάνατο.
Καθένας μπορεί να υποκύψει ανά πάσα στιγμή, αλλά όσο περισσότερα μπορούμε να μάθουμε για τον εαυτό μας, τόσο λιγοστεύουν οι πιθανότητες να γίνουμε παθητικά θύματα.
Πρέπει να δούμε τη σχέση του μυαλού και του σώματος, ώστε να μπορέσουμε να καταλάβουμε τόσο την ασθένεια όσο και την υγεία.
Ο δρ Ρόμπερτ Μόντερ, από το ψυχιατρικό τμήμα του Πανεπιστημίου του Τορόντο, έχει γράψει για τη σχέση μυαλού-σώματος στην ασθένεια.
Οταν προσπαθούμε να καταλάβουμε και να απαντήσουμε στο ερώτημα που αφορά το στρες είναι πιο πιθανό να οδηγηθούμε στην υγεία απ’ ό,τι αν αγνοήσουμε το ερώτημα.
Στη διαδικασία της θεραπείας η παραμικρή πληροφορία, κάθε κομμάτι της αλήθειας, μπορεί να είναι πάρα πολύ σημαντική.
Αν υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ συναισθημάτων και οργανισμού, το να μην ενημερώσει κανείς τους ανθρώπους γι’ αυτήν σημαίνει ότι τους στερεί τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν ένα σημαντικό εργαλείο.
Και εδώ βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την ανεπάρκεια της γλώσσας.
Μόνο και μόνο με το να μιλάμε για τη σχέση μεταξύ μυαλού και σώματος είναι σαν να υπονοούμε ότι δύο ξεχωριστές οντότητες συνδέονται με κάποιον τρόπο μεταξύ τους.
Στη ζωή όμως δεν υπάρχει τέτοιος διαχωρισμός· δεν υπάρχει σώμα που δεν είναι μυαλό, δεν υπάρχει μυαλό που να μην είναι σώμα.
Εχει προταθεί η λέξη μυαλό-σώμα, για να αποδοθεί η πραγματική κατάσταση ως έχει.
Η θεωρία περί μυαλού-σώματος δεν είναι καν καινούργια στη Δύση.
Σε έναν από τους Διαλόγους του Πλάτωνα, ο Σωκράτης αναφέρεται στην κριτική που ασκεί ένας γιατρός από τη Θράκη στους Ελληνες συναδέλφους του:
Αυτός είναι ο λόγος που η θεραπεία τόσο πολλών ασθενειών είναι άγνωστη στους Ελληνες γιατρούς· αγνοούν το όλον.
Αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος της εποχής μας όσον αφορά τη θεραπεία του ανθρώπινου σώματος, ότι
Οι γιατροί διαχωρίζουν το μυαλό από το σώμα.
Δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε το μυαλό από το σώμα, είπε ο Σωκράτης σχεδόν δυόμισι χιλιετίες πριν από την έλευση της
Ψυχο Νευρο Ανοσο ενδοκρινολογίας
Πηγη
https://www.kathimerini.gr/culture/562286062/mporei-to-stres-na-mas-arrostisei/?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου